Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, μέρα πανεργατικής απεργίας που για άλλους και πολύ άργησε να γίνει, ενώ για κάποιους άλλους είναι απλά μια ουτοπική διαδήλωση… Όχι μην ανησυχείτε όσοι συμμετείχατε δεν είχατε ψευδαισθήσεις, όντως σε απεργία ήσασταν. Το ζήτημα είναι πως ένα μέρος όσων απείχαν πιστεύει πως είναι απλά ουτοπικό να πιστεύεις πως με μια 24ωρη απεργία μπορείς να αλλάξεις κάτι!
Ουτοπία λοιπόν είναι για κάποιους σήμερα η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας και η εξασφάλισή τους. Ουτοπία είναι να ζεις μέσα σε συνθήκες απόλυτου εργασιακού εκφοβισμού ή να ‘σαι άνεργος και να ζεις απ’ τις πετσοκομμένες συντάξεις των παππούδων σου και να κατεβαίνεις σε πορείες διεκδικώντας μια ζωή με αξιοπρέπεια.
Τελικά μάλλον είναι θέμα οπτικής. Για μένα ουτοπία είναι ο τόπος που δεν υπάρχει. Η ιδανική κοινωνία είναι ουτοπία μιας και δεν υπάρχει, αλλά ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι δεν μπορεί και να υπάρξει; Προφανώς και αυτή δεν θα προκύψει από τη συμμετοχή μας σε μια 24ωρη απεργία. Σε μια απεργία που αποτελεί μάλιστα και διαφημιστικό προϊόν, μιας και φιγουράρει σε όλα τα μέσα μαζικής και κοινωνικής δικτύωσης, καθώς βλέπεις ότι οι εργατοπατέρες μας κάνουν τα πάντα να μας πάρουν με το μέρος τους. Προσπαθούν δηλαδή να εκτονώσουν την όποια κοινωνική αναταραχή υπάρχει, οδηγώντας τον εργαζόμενο για ακόμη μια φορά σε μια ήττα. Μην ανησυχείτε παρότι ιδεαλιστές και ουτοπιστές τον ρόλο των μεγάλων μας συνδικάτων τον έχουμε καταλάβει εδώ και χρόνια.
Αλλά μιας και είπα ουτοπιστές… τώρα που το καλοσκέφτομαι ουτοπία είναι μόνο η ιδανική κοινωνία; Ουτοπία της οικονομικής ελίτ δεν είναι κι όλη αυτή η κατάσταση;
Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως θα φτάσει η μέρα που τα εργασιακά δικαιώματα, που με τόσους αγώνες και θυσίες κατακτήθηκαν θα γίνονταν απλά παρελθόν και οι πολίτες φοβισμένοι και πρόθυμοι για μια κακοπληρωμένη και εφήμερη δουλειά. Ούτε αυτοί δεν θα φαντάζονταν ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εργαζόμενους ευέλικτους, απασχολήσιμους και εκμεταλλεύσιμους και να διασπάσουν τόσο το εργατικό κίνημα. Ένα εργατικό κίνημα που απογοητευμένο και τρομοκρατημένο μέσα στη χυδαιότητα της εποχής μας, υποχωρεί και αλλοτριώνεται! Μέχρι που να θεωρεί ουτοπία, την όποια μορφή αντίστασης στο σύστημα….
Έτσι σήμερα μπορεί να ζούμε στη δική τους ουτοπία, αλλά τουλάχιστον είναι μια ευκαιρία να κατανοήσουμε πως… η ουτοπία είναι ένας εφικτός τόπος!
Κι όταν γίνει αυτό όλοι μαζί θα διεκδικήσουμε της δική μας ουτοπική κοινωνία, όπου θα υπάρχει αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και δημοκρατία.
*Η Νάντια Σαρρή είναι δασκάλα ειδικής αγωγής
