Στη ζωή
Η νύχτα είναι απατηλή στο φως που ξημερώνει
και ο ήχος εις την σιγαρλιά δειλά δειλά απλώνει.
Θολός διαβαίνει ο ουρανός στα πέρατα της φύσης
που είναι δύσκολη η ζωή μα πρέπει να τη ζήσεις.
Σαν δέντρο εις την ερημιά εις τη βοή του αέρα
παίρνω το δρόμο μοναξιάς τη νύχτα και τη μέρα.
Ακούω τ’ άγρια πουλιά που πλέκουν μοιρολόι
που βρίσκονται χωρίς φωλιά σ’ άγνωστο περιβόλι.
Σ’ όλο το δρόμο με οδηγεί του ήλιου μια αχτίδα
λίγη ελπίδα τριγυρνά σ’ αυτήν την καταιγίδα.
Και ρίχνω λίγο στοχασμό στα δρώμενα της φύσης
που έρχονται τόσα πολλά που πρέπει να κρατήσεις.
Μανόλης Εμμ. Πιτερης
