«Στιγμές που περνούν… σκιές που μένουν» είναι ο τίτλος του βιβλίου του συνταξιούχου εκπαιδευτικού Κωνσταντίνου Ταταράκη. Παρουσιάστηκε με επιτυχία από δύο άξιους εκπαιδευτικούς συγγραφείς, τον Θεόδωρο Ρηγινιώτη και τον Μιχάλη Τζανάκη στην αίθουσα του Λυκείου Ελληνίδων της πόλης μας.
Το βιβλίο απαρτίζεται από τρεις ενότητες.
Στην εισαγωγή παραθέτει ένα σύντομο βιογραφικό «σημείωμα», όπως ο ίδιος το ονομάζει. Αναφέρει τα μέλη της οικογένειάς του, τους τόπους που υπηρέτησε και την προσφορά εκτός του διδασκαλικού έργου, σε κοινωνικούς τομείς, την αναγνώριση και την επιβράβευση αυτής της προσφοράς.
Στην πρώτη ενότητα παρουσιάζει: «Ένα οικογενειακό δέντρο, βαθύρριζο και πολύκλαδο» με τις ευλογημένες καλές στιγμές γεμάτες ανθρωπιά, καλοσύνη, μεγαλείο ψυχής, συνταιριασμένες με τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, αλλά και χρονικές περιόδους, ανυπέρβλητα δυσχερείς και δύσκολες.
Αναφέρεται με θαυμασμό στον ακούραστο παππού του, παπα Κωστή Αγγελάκη και στον γιο του τον δάσκαλο που εκτελέστηκε μαζί με 45 παλικάρια στην καταστροφή του Γερακάρι. Εξιστορεί με σθένος την τραγωδία του χωριού του, τον Αύγουστο του 1944. Ο τρόπος που περιγράφει και σκιαγραφεί τις ανθρώπινες σκηνές βίας εναντίον των νεαρών ηρώων, τα πέτρινα χρόνια της καταδυνάστευσης, από ένα παρανοϊκό δικτάτορα προκαλεί απέχθεια και φρίκη. Κάνει μια βαθιά ψυχογραφική ενδοσκόπηση και αποτυπώνει τη μεγαλειώδη εικόνα του χωριού του, που ισοπεδώθηκε και του ιδιόμορφου ψυχισμού των χωριανών ηρώων.
Εν συνεχεία με γλαφυρό τρόπο, με αφήγηση αβίαστη, απλή μας ξεναγεί στο χωριό του το Γερακάρι. Με το αναμφισβήτητο λογοτεχνικό του ταλέντο περιγράφει μνημεία, τοπία, ξωκλήσια, πανηγύρια, γιορτές, ήθη, έθιμα.
Παραθέτω μια παράγραφο από την περιγραφή του πανηγυριού του Προφήτη Ηλία στην κορυφή του βουνού: «Η θεία ακολουθία έπαιρνε πανηγυρικό χαρμόσυνο χαρακτήρα. Το καθαρό και αμόλυντο περιβάλλον, συνέπαιρναν την ψυχή και την ανέβαζαν τόσο ψηλά, ως τον θρόνο του Θεού.
Πολλές φορές η ομίχλη σκέπαζε το βουνό. Οι βράχοι έμοιαζαν με οπλισμένους γίγαντες, έχανες τον προσανατολισμό σου, σ’ έπιανε δέος, αν και ήξερες ότι δεν ήσουν μόνος».
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου έχει τίτλο «στις σχολικές επάλξεις». Περιλαμβάνει σχολικές γιορτές, πανηγυρικούς λόγους για τις εκκλησιαστικές και εθνικές εορτές, ομιλίες, συμβουλές και παραινέσεις προς τους γονείς για παιδαγωγικά θέματα υποβοηθητικά για την αγωγή των παιδιών τους.
Στην τρίτη ενότητα με τίτλο «Κεράκια Μνήμης» αφήνει τον συναισθηματισμό να διευθύνει την πέννα του και σαν κεράκι να φωτίσει τις καλές πλευρές των φίλων και των γνωστών, που έφυγαν για την άλλη ζωή.
Στο τέλος η καθηγήτρια κόρη του και ο καθηγητής ερευνητής γιος του, απευθύνθηκαν στον πατέρα και μπροστά στους αμέτρητους ακροατές τον ευχαρίστησαν για όλα αυτά που τους πρόσφερε, ώστε να του μοιάσουν, σε ήθος και γνώσεις. Τι άλλο μπορεί να προσδοκά ο γονέας πέρα από την αναγνώριση και καταξίωση. Πρώτα από τα παιδιά του και μετά από τον κόσμο. Να είσαι πάντα ευτυχισμένος κύριε Ταταράκη με την ισάξια γυναίκα σου, με τα παιδιά σου και τα εγγονάκια σου.
Αρκετά πρόσφερες.
Σ’ ευχαριστούμε.
Υ.Γ. Σ’ ευχαριστώ για τη δωρεά των χρημάτων στο Λύκειο Ελληνίδων. Το φιλοπρόοδο σωματείο θα τα διαθέσει στον πολιτισμό και θα τα προσφέρει σ’ όλους εμάς τους Ρεθεμνιώτες.
* Η Ευγενία Ζαμπετάκη είναι συνταξιούχος δασκάλα
