Παρασκευή μεσάνυκτα το ’73
Νοέμβρης μήνας 17 ξημέρωμα Σαββάτο.
Οι φοιτητές φωνάξανε «Ζήτω η Ελευθερία»
και ήλθαν οι ερπύστριες και τούς τσακίσαν κάτω!!!
Εμείς…..που λέμε άσματα, της Λευτεριάς με πάθος,
Τιμή και δόξα στα παιδιά, που πέσαν στον Αγώνα!!
-πόσοι από μας δέ λέγανε, τότε, πώς ήταν λάθος;
Πόσοι από το αίμα τους, έδωσαν μια σταγόνα;
Εμείς, που προσκλητήρια κάνομε στους νεκρούς μας,
> κι Αθάνατους φωνάζομε αυτούς που σκοτωθήκαν,
> πόσοι από μας πολέμησαν μαζί τους, τους εχθρούς μας,
> τότε, που, για τη Λευτεριά αυτοί αγωνιστήκαν;
> Εμείς, που λέμε άσματα για Λευτεριά και δίκιο,
> κι όλο να λάμπει θέλομε ο Ήλιος ο λαμπρός,
> πόσοι από μας αν χρειαστεί το στήθος τους τ’ αντρίκειο,
> θα το προτάξουν αύριο – πρώτη γραμμή – εμπρός!;
> Παρασκευή μεσάνυκτα κάποτε θα ‘ναι πάλι…
> Κάποια καμπάνα θα καλεί τον κόσμο για να τρέξει…
> κι αυτός απ’… το παράθυρο λιγάκι θα προβάλει..
> και θα προσμένει την Αυγή μονάχη της… να φέξει.
> Στη Δόξα πάντα οι Ήρωες, βαδίζουν μοναχοί τους.
> Ελπίδα τους και όνειρο είναι η Λευτεριά!!
> Με λογική και δισταγμούς κρύβουν την ταραχή τους,
όσοι ξοπίσω ακολουθούν, φλόγας αχνής κεριά.
(Ρέθυμνο, Νοέμβριος 1998-> Ά Βραβείο Πανελλήνιου διαγωνισμού Συνδέσμου Φιλολόγων Χανίων)
(Κ.Ι.Γ.Κ.)
