Ένα ταξίδι που επιθυμούσα πάρα πολύ να κάνω επιτέλους έγινε πραγματικότητα! Με μια όμορφη παρέα, όλοι μέλη του Ορειβατικού Ρεθύμνου με τους Αντώνη Χαραλαμπάκη, Ελένη Μαμαλάκη, Μιχάλη Σταυρουλάκη, Νίκη Κουνδουράκη, Ξένια Κουνδουράκη, Ρένα Κοντογιάννη, Κώστα Χρόνη, και έχοντας δίπλα μας τον ακούραστο και έμπειρο φίλο μας, Βαγγέλη Σταυρουλάκη, εκπαιδευτή Ορειβασίας και Αναρρίχησης και επαγγελματία συνοδό βουνού, ξεκινήσαμε στις 23-07-14 αυτό το υπέροχο και μοναδικό οδοιπορικό στο βουνό των Θεών.
Η διαδρομή μας ξεκίνησε από τα Πριόνια (1.100 μ.), ανεβαίνοντας ένα υπέροχο μονοπάτι μέσα από μια αφάνταστη ποικιλία χλωρίδας με πανύψηλα δέντρα (Ρόμπολα, Ιτιές κ.α.) και πανέμορφα λουλούδια, φτάσαμε στο καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός» (2.100 μ.) ένα πανέμορφο καταφύγιο μέσα στην φύση, που το διαχειρίζεται η γλυκιά και φιλόξενη Μαρία Ζολώτα με την οικογένειά της. Την επομένη το ξημέρωμα και αφού απολαύσαμε μια μοναδική Ανατολή του ηλίου πίνοντας το γευστικότατο τσάι του Ολύμπου, πήραμε το μονοπάτι για ακόμα ψηλότερα! Στόχος μας να φτάσουμε στο «Οροπέδιο των Μουσών», όπου θα διανυκτερεύαμε στο καταφύγιο Χρ. Κάκκαλος (ήταν ο πρώτος συνοδός βουνού του Ολύμπου και ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του, γιατί στις 02-08-1913 ανέβηκε πρώτος στον Μύτικα). Η διαδρομή είχε αρκετή ανηφόρα και κάπως επίπονο για τα πόδια, γιατί μαζί μας κουβαλούσαμε τα πράγματά μας. Με κάποιες στάσεις μπορούσαμε να θαυμάσουμε το μεγαλείο, τη δύναμη και την ομορφιά αυτού του βουνού!
Η βορειοανατολική πλευρά του Ολύμπου είναι πυκνά δασωμένη, ενώ νοτιοδυτικά παρατηρείται πολύ αραιότερη. Όσο ανεβαίναμε το τοπίο γινόταν πιο αλπικό. Το μονοπάτι ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά έπρεπε να προσέχει κανείς να μην ξεφύγει απ’ αυτό, αφού ένα παραπάτημα ήταν αρκετό για να βρεθείς σε γκρεμό. Η εναλλαγή του καιρού ήταν απίστευτη. Από την μια στιγμή στην άλλη βρισκόσουν μέσα στην ομίχλη, μετά από λίγο καθάριζε το τοπίο και μπορούσες να δεις καλύτερα. Ο ανηφορικός δρόμος συνεχιζόταν με κάποιες μικρές εναλλαγές με κατηφόρες, που ανακούφιζαν λίγο τα πόδια μας. Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας περνώντας από τα Ζωνάρια, συναντώντας το σημείο που ανεβαίνεις στην ψηλότερη κορυφή τον Μύτικα. Το προσπεράσαμε, γιατί στόχος ήταν να ανέβουμε την επομένη αν το επέτρεπε ο καιρός. Φτάσαμε στον επόμενο στόχο που ήταν το Στεφάνι (2.909 μ.). Αφήσαμε τα σακίδιά μας στη βάση και αφού βάλαμε τον κατάλληλο εξοπλισμό (ζώνες, κράνη) πήραμε μαζί μας τ’ απαραίτητα (νερό, φακό, αδιάβροχα) και αρχίσαμε ν’ ανηφορίζουμε προς την 3η ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Ο καιρός άρχισε πάλι ν’ αλλάζει και τα σύννεφα πύκνωναν όσο ανεβαίναμε. Όλη η ομάδα παρ’ όλη την απειρία κάποιων από μας και με μια μικρή δυσκολία αλλά με την πολύτιμη βοήθεια του συνοδού μας καταφέραμε να φτάσουμε στον «Θρόνο του Δία»! Πατώντας πάνω στο Στεφάνι όλοι νιώσαμε τα υψηλά μαγνητικά πεδία. Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει αρκετά και ο πρώτος κεραυνός ακούστηκε πίσω μας! Τελικά ο Δίας δεν ήταν και τόσο φιλόξενος μαζί μας! Από την μυθολογία ξέρουμε ότι ο Θρόνος του Δία φιλοξενούσε αποκλειστικά τον Αρχηγό των Θεών τον Δία (Ζεύς) και από κει εξαπολύει τους κεραυνούς του δείχνοντας έτσι τη «θεϊκή του μήνιν»! Κατηφορίσαμε γρήγορα και οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν κάνοντας δυσκολότερη και πιο επικίνδυνη την κατάβασή μας.
Η ικανοποίηση όλων μας ήταν έκδηλη, γιατί αν και δεν απολαύσαμε την θέα από ψηλά, τελικά καταφέραμε όλοι ν’ ανέβουμε και να κατέβουμε με ασφάλεια, «νικώντας» όποιους φόβους αν υπήρχαν και ανακαλύπτοντας ότι έχουμε απίστευτες δυνάμεις! Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και φτάσαμε σ’ ένα άνοιγμα που για άλλη μια φορά σε αφήνει άφωνο από την ομορφιά του και την αγριάδα του! Όπως στεκόμασταν μας εξηγεί ο Βαγγέλης αριστερά μας βρίσκονταν τα Καζάνια, ένα όνομα που πραγματικά τους ταίριαζε, γιατί κάτω από τα πόδια μας πέραν του ότι νιώθεις ότι είσαι μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης αναβλύζουν από τα βάθη σύννεφα, όπως όταν μια κατσαρόλα σιγοβράζει! Πιο δεξιά μας βρίσκεται το επίσης εντυπωσιακό ρέμα Ναούμ. Διασχίσαμε το Οροπέδιο Μουσών φτάνοντας στο καταφύγιο Χρ. Κάκκαλος, (2.648 μ.) κουρασμένοι ναι μεν αλλά γεμάτοι από ενέργεια, όμορφες εικόνες και συναισθήματα γι’ αυτόν τον ιερό τόπο.
Το Οροπέδιο Μουσών κατακλύζεται τα Σαββατοκύριακα (τους θερινούς μήνες) από κόσμο, μικρούς και μεγάλους. Πιστεύω ότι είναι το ιδανικότερο μέρος για να χαλαρώσεις. Η πανοραμική θέα που έχεις μπροστά σου, σου κόβει την ανάσα. Είναι ένα φυσικό μπαλκόνι του Ολύμπου με θέα το Στεφάνι και όλες τις γύρω κορυφές. Αυτή είναι ίσως η καλύτερη ανταμοιβή μετά από τόση πεζοπορία! Αν καταφέρει κανείς να ηρεμήσει αποκτάς πολύ γρήγορα την επίγνωση της συμπαντικής παρουσίας. Ξέρεις ότι η δύναμη είναι εδώ, μαζί σου, μέσα σου! Στο καταφύγιο θα μέναμε δύο βράδια, το οποίο μπορεί να ήταν μικρό, αλλά η φιλοξενία και η ζεστασιά των ανθρώπων που το διαχειριζόταν σε κέρδιζαν από την πρώτη στιγμή. Υπεύθυνος του καταφυγίου είναι ο Μιχάλης Στύλλας, ένας από τους διασημότερους Έλληνες ορειβάτες που κατάφερε το 2004 να είναι ένας από τους εννέα που συμμετείχαν στην αποστολή που κατέκτησε την ψηλότερη κορυφή του κόσμου το Έβερεστ. Η επόμενη μέρα ήταν η πιο δύσκολη, γιατί στόχος ήταν ν’ ανέβουμε στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου τον Μύτικα (2.918 μ.). Ξεκινήσαμε με σύμμαχό μας τον καλό καιρό και μετά από 40 λ. περίπου διαδρομής φτάσαμε στην βάση που θα ανηφορίζαμε! Εδώ τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Ενώ ήμασταν έτοιμοι με τον κατάλληλο εξοπλισμό ν’ ανηφορίσουμε, κοιτάζω προς τα πάνω και μου φαίνεται μια διαδρομή που φαντάζει δύσκολη. Σου προκαλεί όμως δέος και θαυμασμό, αλλά έχεις και στην άκρη του μυαλού σου τις ιστορίες για πτώσεις και θανάτους κάποιων ανθρώπων που έχασαν την ισορροπία τους όταν ανέβαιναν ή κατέβαιναν. Τα 238 μ. για να φτάσεις στην κορυφή είναι η πιο σκληρή δοκιμασία για έναν άπειρο ορειβάτη, το πολυτιμότερο ίσως είναι να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου! Μετά από μία ώρα περίπου ανάβαση (αναρρίχηση) φτάσαμε στον Μύτικα! Τα συναισθήματα πολλά, όταν έχεις κατακτήσει τον στόχο σου, (γιατί το βουνό δεν μπορείς να το κατακτήσεις απλά το γνωρίζεις από κοντά, το σέβεσαι) νιώθεις ξεχωριστός, η σωματική κόπωση εξαφανίζεται. Έχεις τόση ενέργεια, δύναμη και ενθουσιασμό! Αυτές τις εικόνες θα τις θυμάμαι πάντα. Όλα φαίνονται διαφορετικά από ψηλά. Τελικά συνειδητοποιείς την αξία της ζωής αλλά και την μικρότητά της, ότι η καθημερινότητα μας είναι ασήμαντη μπροστά στο μεγαλείο της ίδιας της ζωής. Ο καιρός μας άφησε να θαυμάσουμε τις γύρω κορφές του Ολύμπου, Σκολιό, Στεφάνι, Αγ. Αντώνιος, Προφήτης Ηλίας, Τούμπα, κ.α.
Αυτή η ανεπανάληπτη φυσική ομορφιά του Ολύμπου, όσο και η σχέση του με την μυθολογία, σε συνεπαίρνουν, έχεις την εντύπωση ότι οι θεότητες θα εμφανιστούν μπροστά σου σαν αέρινες μορφές!
Η παραμονή μας στην κορυφή δεν κράτησε πολύ. Μετά από τις αναμνηστικές φωτογραφίες, άρχισε η κατάβαση. Σε κάποια σημεία ήταν δύσκολη, αλλά κατεβήκαμε με ασφάλεια και μεγάλη ικανοποίηση.
Την επόμενη μέρα άρχισε ο κατηφορικός δρόμος αφήνοντας το Οροπέδιο Μουσών, περάσαμε από το μονοπάτι στο εντυπωσιακό πέρασμα Λαιμού-Γιόσου στη θέση Σκούρτα. Το Αλπικό τοπίο δίνει τη θέση του πάλι στη πυκνή βλάστηση. Όλες τις αισθήσεις μας τις διαπερνούν οι μυρωδιές από τη γη, τα λουλούδια, τα δέντρα, που οι ρίζες τους κάνουν διάφορα σχήματα, πολλές φορές γίνονται σκαλοπάτια, τα χρώματα, οι ήχοι από τα ζώα και τα πουλιά και τα μεγάλα κουδούνια που φοράνε στα άλογα και στα γαϊδούρια που μεταφέρουν τις προμήθειες στα καταφύγια. Όλα αυτά συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο.
Τελευταία μέρα διαμονής μας ήταν η Πετρόστρουγκα. Ένα όμορφο καταφύγιο χτισμένο με πέτρα να δένει αρμονικά με το τοπίο και με υπέροχη θέα! Η φιλοξενία και εδώ ήταν πολύ καλή, και το καταφύγιο με περισσότερες ανέσεις. Ο Νεκτάριος και ο Τηλέμαχος που το διαχειρίζονται είναι και διασώστες, και είχαν και εκείνοι να μας πουν τις δικές τους εμπειρίες και ιστορίες που έχουν ακούσει για τον Όλυμπο. Το ξημέρωμα όμως έφτασε και η στιγμή της επιστροφής πλησίαζε. Μέσα ακόμα από πιο πυκνή βλάστηση με μυρωδιές, χρώματα, το μάτι δεν προλάβαινε να καταγράφει μοναδικές εικόνες, κατηφορίζαμε προς την Γκορτσιά, για να καταλήξουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε.
Η καλή διάθεση, η όμορφη παρέα αλλά πάνω απ’ όλα αυτό που ζει εκείνη τη στιγμή το σώμα και η ψυχή μας δεν περιγράφεται. Εγώ παρόλο που όλες αυτές τις μέρες δεν κοιμόμουν πολύ, η ενέργεια που είχα ήταν απίστευτη! Τα συναισθήματά μου δούλευαν υπερωρίες, ένιωθα συνεπαρμένη από την ελευθερία και την δύναμη και τις ομορφιές που παίρνεις απ’ αυτό το βουνό! Ρίχνουμε μια τελευταία ματιά κοιτώντας ψηλά τις καταπράσινες πλαγιές και έτσι για να φύγει η μελαγχολία που μας αφήνει όταν έχεις περάσει τόσο υπέροχα όλες αυτές τις μέρες, δίνουμε την υπόσχεση: ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΝΑΒΑΣΗ ΜΕ ΚΑΛΟ! ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΨΗΛΑ!