Έτερο «φρούτο» της πανδημίας είναι οι «εμβρυολόγοι». Θα προσπαθήσουμε εδώ να σκιαγραφήσουμε τη σκέψη τους, αναφερόμενοι στους ισχυρισμούς τους σαν να ήταν αληθινοί.
Αυτοί, λοιπόν, επιμένουν μετ’ επιτάσεως στην αποφυγή των εμβολίων, υποστηρίζοντας ότι περιέχουν κύτταρα νεκρών εμβρύων, υπονοώντας πως ο εμβολιασμός «αβαντάρει» τις αμβλώσεις (ώστε να είναι προτιμότερο, τελικά, τα νεκρά έμβρυα να οδεύουν στα σκουπίδια ή τον υπόνομο, παρά να χρησιμοποιούνται για ιατρικούς, ανθρωπιστικούς σκοπούς!). Είναι σαφές ότι εκτιμούν την αξία της ανθρώπινης ζωής αυτοτελώς, σε βάρος της ποιοτικής διάστασης αυτής.
Όχι τόσο, επειδή ο πειθαναγκασμός μιας γυναίκας να κυοφορήσει, να γεννήσει και να μεγαλώσει ένα παιδί δίχως να το επιθυμεί, πληρώνοντας την αμέλειά της, έχει συνέπειες για την ελευθερία και την ποιοτική διάσταση της ζωής της: στο κάτω κάτω, εκείνη κάποιο φταίξιμο τη βαρύνει. Όσο, αναφορικά με την ποιότητα ζωής και την ελευθερία του παιδιού της, που θα αισθάνεται την ύπαρξή του μέσα της σαν ένα βάρος για κείνη (άλλωστε, έχει καταδειχθεί ότι και μόνο το άγχος της μητέρας μεταδίδεται στο κυοφορούμενο), την αίσθηση του ανεπιθύμητου, που θα το ταλανίζει τα πρώτα χρόνια της ζωής του και θα το ακολουθεί -«η πόλις» του- έστω μεταμφιεσμένη, στο διηνεκές. Για τον γενικότερο αρνητισμό, που θα κατακυριεύει το είναι του και θα δηλητηριάζει την ελευθερία του (όλα αυτά, στην «καλύτερη» των περιπτώσεων…).
Συνεπώς, είναι φανερό πως οι «εμβρυολόγοι» αξιολογούν τη ζωή καθαυτή ως υπέρτατη αξία, όταν την βάζουν πάνω από την ίδια την ελευθερία!
Με άλλα λόγια, για αυτούς αρκεί ο άνθρωπος να είναι ζωντανός, όντας αδιάφορο αν είναι δυστυχής, αν η ψυχική του κατάσταση είναι βεβαρημένη. Δηλαδή, τα ψυχολογικά προβλήματα θεωρούνται είτε ανύπαρκτα, είτε ασήμαντα… Και είναι, συνακόλουθα, περισσότερο βαρυσήμαντος ο θάνατος ενός εμβρύου (που, όπως αναφέρθηκε, μπορεί να αποβαίνει λυτρωτικός) παρά εκείνος ενός μεγάλου ανθρώπου, τον οποίο, πιθανότατα, χρειάζονται και άλλοι.
* Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι συγγραφέας
