Στο όνομα του λαού διαπράχθηκαν τα μεγαλύτερα εγκλήματα – όπως άλλωστε και στο όνομα του Ιησού, με την ουσιώδη διαφορά ότι ο λαός ψηφίζει και ενίοτε συμμετέχει στη διάπραξη εγκλημάτων (βλ. τη Γερμανία του μεσοπολέμου).
Η αποκαλούμενη «λαϊκή εντολή» έχει εγγενείς περιορισμούς. Αν καθένα από τα 28 μέλη της Ε. Ε. επέμενε να γίνει δεκτή η δική του «λαϊκή εντολή» για ένα ακραίο αίτημα, η Ένωση θα οδηγούνταν σε θεσμική παράλυση και διάλυση.
Η συνεχής κυβερνητική επίκληση της «λαϊκής εντολής» έχει ιδιοτελείς σκοπούς: να μεταθέσει τις δύσκολες αποφάσεις στις πλάτες του λαού, να χειραγωγεί τον λαό κολακεύοντάς τον, να τον καταστήσει υπεύθυνο για την καταστροφή στην οποία η ίδια οδηγεί την Ελλάδα.
Μέλη της κυβέρνησης, προκειμένου να μην παραβιαστούν οι «κόκκινες γραμμές» της «λαϊκής εντολής», εισηγούνται να ακολουθήσει η χώρα το παράδειγμα των λίγων Σουλιωτών που ανατινάχτηκαν για να μην παραδοθούν στον Αλή Πασά. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατο σενάριο, σε περίπτωση δημοψηφίσματος απειλούν να ζητήσουν από τον λαό να απορρίψει τις απαιτήσεις των δανειστών.
Οπότε δεν είναι διόλου απίθανο να προκύψει μια παράδοξη «λαϊκή εντολή»: διάπραξη εθνικού εγκλήματος μέσω αυτοχειρίας.
Βέβαια, με την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης η εντολή θα εξαϋλωθεί, αλλά αυτό είναι αδιάφορο για πολιτικούς που σκέφτονται όπως οι τζιχαντιστές. Σημασία έχει που η εκτίναξη στο χάος (για αυτούς στο ηρωικό υπερπέραν της Αριστεράς) θα επέλθει στο όνομα και με την ευλογία του ελληνικού λαού.
*Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας
στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
