Στην ομιλία του, στην 84η ΔΕΘ Helexpo, ο πρωθυπουργός άνοιξε τη συζήτηση για την υποχρεωτική στράτευση στα 18… θυμίζοντας πρακτική Ισραήλ.
Από ότι φαίνεται πρέπει να είναι εισήγηση της στρατιωτικής ηγεσίας επαρκώς τεκμηριωμένη και μάλλον ώριμη μετά και την τελευταία προκλητική συμπεριφορά του, εξ Ανατολών, γείτονα μας. Μια συμπεριφορά που στηρίζεται στον κεκαλυμμένο αναθεωρητικό επεκτατισμό του, που αντί να αμφισβητεί τις συνθήκες, τις ερμηνεύει κατά τρόπο που εξυπηρετεί τα επεκτατικά σχέδιά του, έστω κι αν η ερμηνεία είναι καταφανώς αυθαίρετη.
«Έτσι πρώτα καταγράφει δημοσίως την επεκτατική διεκδίκησή του σαν «νόμιμη απαίτηση». Στη συνέχεια την αναγορεύει σε συστατικό στοιχείο της διπλωματικής ρητορικής του, με στόχο να καλλιεργήσει διεθνώς την εντύπωση πως πρόκειται για κάποια διαφορά. Όταν με την πάροδο του χρόνου καταφέρει να μετατρέψει στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας τη μονομερή επεκτατική διεκδίκησή του σε «διμερή διαφορά», ζητάει διαπραγματεύσεις» (*).
Κι ενώ θα έπρεπε να ασχολούμαστε τον 21ο αιώνα με τις ευκαιρίες και τις προκλήσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και την παραγωγική μας ανασυγκρότηση, αναγκαζόμαστε όλο και πιο συχνά να ασχολούμαστε με την φαντασίωση της νεοτουρκικής Μωαμεθανικής αυτοκρατορίας του Ερντογάν.
Και επειδή τους γείτονες δεν τους διαλέγεις, θα πρέπει με βάση την ιστορική μνήμη να παίρνεις τα απαραίτητα μέτρα … εφ’ όρου ζωής του ελληνικού κράτους.
Αυτή η ανάγκη μας αναγκάζει να αναπτυχθούμε παραγωγικά και στρατιωτικά στα πρότυπα του Ισραήλ. Όχι για να καταπατήσουμε ξένα εδάφη αλλά για να αποτρέψουμε κάθε κακόβουλη σκέψη της γείτονας πολιτικής ηγεσίας… χωρίς να εκλιπαρούμε κάθε φορά τη συμπαράσταση των νατοϊκών «συμμάχων» μας.
Προσωπικά πιστεύω ότι, με προϋποθέσεις (**) στα θετικά της υποχρεωτικής στράτευσης για έναν χρόνο, στα 18 είναι:
1. Η πρόωρη ωρίμανση της μετεφηβικής ηλικίας μέσα σε ένα περιβάλλον που υπάρχουν κανόνες, πρόγραμμα, πειθαρχία, σωματική άσκηση.
2. Η ελεγχόμενη εκτόνωση της συσσωρευμένης έντασης από των, πάσης φύσεως, πολυετών εξετάσεων στις πρώτες βαθμίδες της δημόσιας ή ιδιωτικής εκπαίδευσης.
3. Η, σε μεγάλο βαθμό, αποτοξίνωση από το εξαρτησιογόνο υπολογιστικό-ηλεκτρονικό περιβάλλον της εποχής.
4. Η ανάπτυξη ατομικής και συλλογικής ευθύνης.
(*) Άρθρο του Σταύρου Λυγερού στις 28 Νοεμβρίου 2019 (SL press.gr)
(**) Στις προϋποθέσεις συμπεριλαμβάνονται ότι η θητεία θα είναι παραγωγική και όχι θητεία αγγαρείας, καψονιών ή λούφας και παραλλαγής.
