Άντε να πούμε πως, η υδρόλυση των χημικών του πολέμου της Συρίας, δυτικά της Κρήτης, τελείωσε και ατύχημα δεν έγινε (κι αν έγινε, δεν θα το μάθουμε, απλά θα το νοιώσουμε..).
Μέγιστο θέμα όμως είναι το γεγονός ότι η Μεσόγειος κατατάσσεται πλέον στις «χαβούζες» κάθε είδους χημικών αποβλήτων των πολέμων κλπ., που συντελούνται ανά τον κόσμο και γενοκτονιών αν αναλογιστούμε τη λωρίδα της Γάζας..
Είναι μια εφιαλτική προοπτική με ένα εξ ίσου εφιαλτικό πρόλογο, για τη θάλασσα μας και τις χώρες γύρω απ’ αυτήν.
Η επιλογή βέβαια αυτή δεν είναι τυχαία αν αναλογιστεί κανείς, ποια σχέδια και ποιες πολιτικές προωθούνται και εφαρμόζονται στις χώρες του Νότου.
Η Ελλάδα πρώτη, γίνεται ο σάκος του μποξ και χώρα πιλοτικής εφαρμογής μνημονίων, αντιλαϊκών μέτρων, κοινωνικής κατάρρευσης και εξαθλίωσης. Όλα, στοχευμένα ιμπεριαλιστικά σχέδια, της ΕΕ και των συμμάχων της, που απαιτώντας υποταγή από τους πρόθυμους της συγκυβέρνησης, αποσκοπούν στην εύρεση διεξόδων για επιπλέον κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου.
Στη Λιβύη, τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, την Ουκρανία, η επέλαση του μεγάλου κεφαλαίου βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη και αναζητά πόρους να λεηλατήσει, να καθυποτάξει χώρες, να ελέγξει ενεργειακούς δρόμους.
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, πέρα από την ένοχη συγκατάθεση και εγκληματική συμμετοχή της για την υλοποίηση αυτών των σχεδίων, διευκόλυνε με το παραπάνω και την επίθεση στη χώρα μας, ανοίγοντας δρόμους και δίνοντας το πράσινο φως σε κάθε είδους «επενδυτές- αρπακτικά» που θα φέρουν την «ανάπτυξη» πάνω στα κοινωνικά ερείπια της χώρας.
Σε όλο αυτό το σχέδιο, η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίστηκε και συνεχίζει να αντιμετωπίζεται, σαν πελάτης, τροφοδότης και υπόχρεος και όχι σαν δικαιούχος.
Από την ώρα που τέθηκε σε εφαρμογή αυτό το πρόγραμμα, οι Έλληνες πολίτες, πλήττονται συνεχώς από μειώσεις σε αποδοχές, ανεργία, ανέχεια, ληστρικές αυξήσεις φόρων, δημεύσεις περιουσιών, ενώ βλέπουν ταυτόχρονα όλες τις κοινωνικές δομές να καταρρέουν.
Η ανεργία και η οικονομική αδυναμία, οδηγεί σε στρατιές νεόπτωχων και αστέγων, που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ ο φόβος και η ανασφάλεια για το αύριο, οδηγεί σε ένα νέο μεγάλο κύμα μετανάστευσης των πολιτών κάθε μορφωτικού επιπέδου.
Η έλλειψη των ήδη ελλειμματικών υποδομών δεν επιτρέπει κανενός είδους ανάπτυξη και ως εκ τούτου, δεν επιτρέπει τη δημιουργία θέσεων εργασίας και σταθερών εργασιακών σχέσεων και δεν εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία της Πολιτείας και της κοινωνίας.
Από την άλλη, τροφοδοτείται από την συγκυβέρνηση, ένα κλίμα κοινωνικού αυτοματισμού, ένα αλληλοφάγωμα, που συνδράμει ακόμα περισσότερο στην εφαρμογή των σχεδίων απαξίωσης και αρπαγής.
Η νεοφιλελεύθερη ελληνική κυβέρνηση, όντας στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αγορών, σε βάρος όλων των άλλων κοινωνικών τάξεων, αφού παρακάμπτει τις ανάγκες του Ελληνικού λαού και το συμφέρον της χώρας.
Έτσι, βλέπουμε να ευημερούν οι αριθμοί, να επιτυγχάνονται πρωτογενή πλεονάσματα και να αναδύονται πανηγυρικά success stories, που πληρώνουν οι οικονομικά αδύναμοι.
Σε όλη αυτή τη λαίλαπα, η αντίσταση της κοινωνίας είναι και πρέπει να είναι δεδομένη. Μία αντίσταση όμως μαζική που θα περιλαμβάνει το κοινωνικό σύνολο με κοινή μοίρα και όχι να είναι κατακερματισμένη, αναλόγως συμφερόντων.
Η αποσπασματική αντίσταση, κατά φορέα, κλάδο, συντεχνία κλπ., έχει από ελάχιστα έως καθόλου αποτελέσματα. Σήμερα στην Ελλάδα, ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας, ο αγρότης, όλοι, έχουμε να αντιμετωπίσουμε την ίδια εχθρική επίθεση.
Αν οι αγώνες της κοινωνίας, είναι μεμονωμένοι, τμηματικοί, αποσπασμένοι από τον κοινό στόχο και χωρίς συντονισμό, καταλήγουν αναποτελεσματικοί και τροφοδοτούν κατά κόρον τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι ενωμένες ισχυρές φωνές, φέρνουν αποτελέσματα, νίκη στους αγώνες και σηματοδοτούν την αρχή της πραγματικής ανατροπής.
Απέναντι στα «δήθεν» λάθη, τα μισόλογα, τις ασυναρτησίες, την αμηχανία, την απροκάλυπτη παραβίαση του Συντάγματος και τις «διορθωτικές κινήσεις» μιας παραπαίουσας υπόδουλης κυβέρνησης, ανίκανης να χειριστεί και να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, πρέπει να σταθεί μια κοινωνία αποφασισμένη να διεκδικήσει και να απαιτήσει, σαν μια γροθιά, τα δικαιώματά της και να ανατρέψει την πολιτική της υποτέλειας, με αξιοπρέπεια, περηφάνια, αυτοπεποίθηση και πλήρη συνείδηση της δυναμικής της και τελικά της κυριαρχίας της.
* Η Μαρία Ν. Διακάκη είναι βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ηρακλείου
