Η Αργυρώ Μηλάκη είναι το πρόσωπο των ημερών για όλους εκείνους που περνούν «στα… ψιλά» τα ταμπ λόιντς των εφημερίδων ή στα γρήγορα κάνοντας «σκρολ» τις σελίδες στα διάφορα sites
Εκείνοι όμως που «ψηλαφίζουν» λίγο περισσότερο στα ενδότερα των σπορ, μπορούν να αντιληφθούν ότι ο ατομικός αθλητισμός είναι απίστευτα επίπονος. Πόσο μάλλον, η ποδηλασία… Ένα αδιάκοπο σφυροκόπημα νεύρων, αντοχής, πίστης και φυσικά (με ό,τι καταπιάνεται κάποιος), αφοσίωσης.
Φορώντας τη φόρμα του ΠΑΣ Ρεθύμνου «Άτλας», η 28χρονη ποδηλάτισσα μέσα σε λιγότερο από 9 μέρες, κουράστηκε να ανεβαίνει στο βάθρο των νικητών. Προηγήθηκε το πανελλήνιο πρωτάθλημα αντοχής και ατομικής χρονομέτρησης στην Άρτα, όπου έλαβε το χάλκινο και το ασημένιο μετάλλιο αντίστοιχα και, επήλθε η τριπλή επιτυχία στο πανελλήνιο πρωτάθλημα πίστας, όπου κατέκτησε ισάριθμα χρυσά μετάλλια στην ατομική χρονομέτρηση (3χλμ πουρσουίτ), στα 200μ. (ταχύτητα) και στο σκρατς (10.000μ). Δεν είναι και λίγα…
Η Ηρώ Μηλάκη παρουσιάζεται μέσα από τα «Ρ.Ν.» με φόντο τις χρυσές επιτυχίες της, τις διεθνείς υποχρεώσεις της που έρχονται με κορυφαία αυτή του Τόκυο το 2021 και φυσικά με το προφίλ της αθλήτριας που αποτελεί έναν ζωντανό καθρέφτη επιτυχιών, παράδειγμα για τα παιδιά, που η ίδια προπονεί στον ρεθεμνιώτικο σύλλογο…
Άνετη, δίχως ίχνος κομπασμού μέσα από μια άνευ πιέσεως ροή του λόγου της, μιλάει πρωτίστως για το ειδικό «χρέος» που έχει απέναντι στα παιδιά που γυμνάζει την ώρα που η ίδια δίνει τους αγώνες της…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
– Περίμενες αυτές τις μαζεμένες επιτυχίες από τη στιγμή που η προετοιμασία σου διεξήχθη μετ’ εμποδίων λόγω κορονοϊού; Απ’ ότι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας έκανες ατομικές προπονήσεις. Προφανώς βέβαια βοηθάει και η φύση του αθλήματος…
«Δεν προπονηθήκαμε όπως τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό είναι αλήθεια. Όλοι βρήκαμε όμως έναν τρόπο να συνεχίσουμε τις προπονήσεις. Για μένα, ευτυχώς, πήγαν όλα καλά και εκτός από το γεγονός ότι, δεν καταφέραμε να πάμε σε επίσημους αγώνες -γιατί όλοι ακυρώθηκαν- συνεχίσαμε να προπονούμαστε. Δόξα τω Θεώ, πήγε καλά με αποκορύφωμα τους πανελλήνιους αγώνες. Αποδείχθηκε ότι, προπονηθήκαμε σωστά και είχαμε ένα πλάνο δείχνοντας παράλληλα ότι είμαστε σε καλό επίπεδο».
– Η χαρά ήταν μεγάλη λοιπόν για σένα και τους ανθρώπους γύρω σου. Πόσο όμως περισσότερο ανεβάζει ψυχολογικά μία αθλήτρια το γεγονός ότι μέσα από τις δικές της προσωπικές της επιτυχίες αναδεικνύει κι έναν ολόκληρο σύλλογο στα ύψη; Ο ΠΑΣ βγήκε πρωταθλητής Ελλάδας στις γυναίκες.
«Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι. Ξέρετε, πίσω μου υπάρχουν πολλά μικρά παιδιά που βλέπουν πως τρέχω αλλά και τον τρόπο που αγωνίζομαι. Καθημερινά βρισκόμαστε μαζί και προσπαθώ να τους βοηθήσω και να τους μεταδώσω την εμπειρία αλλά και την τεχνική μου.
Το να με βλέπουν αυτά τα παιδιά να διακρίνομαι, δημιουργείται μέσα τους ένα κίνητρο. Όταν μεγαλώσουν και φτάσουν στην κατηγορία elite, είμαι βέβαιη ότι κάποια από αυτά θα έχουν αντίστοιχες επιτυχίες ή μπορεί και να μπορέσουν να με ξεπεράσουν.
Εύχομαι και ελπίζω ότι θα τα καταφέρουν. Έχουμε πολύ ταλαντούχα παιδιά στον Άτλαντα. Έχουμε παιδιά σε όλες τις κατηγορίες, ο κόσμος θα τους μάθει πολύ καλύτερα και θα το δείτε γιατί βοηθάτε και σεις πολύ σ’ αυτό».
– Εντάξει, όλοι έχουμε κάνει ποδήλατο αλλά πως είναι στα αλήθεια ένας αθλητής-τρια, όταν νιώθει να «καίγονται» οι μύες τους κάνοντας πεντάλ και βλέποντας συνάμα, πότε τους αντιπάλους του δίπλα ή πίσω του ή έχοντας αντίπαλο τον χρόνο;
«Αυτό είναι το συναίσθημα της ποδηλασίας, όπως ακριβώς το περιγράφετε…
Είναι η φύση του αθλήματος αυτή γιατί είμαστε σε επαφή με τους αντιπάλους μας. Η αδρεναλίνη βρίσκεται στα ύψη εκείνη την ώρα. Αυτό το συναίσθημα μ’ αρέσει πολύ. Εκεί που νιώθεις ότι πονάς παντού, ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις λίγη ακόμη υπομονή, να δώσεις το κάτι παραπάνω γιατί στην ουσία, αυτό είναι που θα σου δώσει τη νίκη. Επίσης μία μικρή λεπτομέρεια είναι αυτή που θα σε κάνει να περάσεις εσύ πρώτος τη γραμμή του τερματισμού. Κάποιες φορές βέβαια βγαίνει κάποιες πάλι, όχι».
– Ποιο αγώνισμα σ’ αρέσει και σε ποιο πιστεύεις ότι έχεις αντικειμενικά τις περισσότερες περγαμηνές να εξελιχθείς ακόμα περισσότερο;
«Το αγώνισμα στην πίστα που μου αρέσει είναι το σκρατς. Λόγω της φύσης του αγωνίσματος που μοιάζει με την αντοχή στον δρόμο με ιντριγκάρει περισσότερο. Αυτά τα δύο αγωνίσματα είναι τα αγαπημένα μου.
Εδώ θα πρέπει να ευχαριστήσω τον προπονητή μου Γιώργο Βαρβεράκη γιατί έχουμε καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να μην εξειδικεύσουμε μόνο σε ένα αγώνισμα. Έχει καταφέρει αυτός ο άνθρωπος να με φτάσει σε ένα επίπεδο έτσι ώστε να μπορώ να τρέχω εξίσου καλά σε πολλά διαφορετικά αγωνίσματα.
Μάλιστα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα όλα αυτά τα αγωνίσματα τα τρέξαμε μόλις σε δύο μέρες! Επειδή ήταν πολύ «σφιχτό» το πρόγραμμα, από τη μία έτρεχα σε αγώνα αντοχής και έπειτα συνέχιζα με τα αγωνίσματα της ταχύτητας. Το σημαντικό λοιπόν είναι ότι δεν έχουμε εξειδικεύσει μονάχα σ’ ένα αγώνισμα».
– Μιας και αναφέρθηκες στον προπονητή σου, πόσο σημαντικό είναι να έχει ένας νέος αθλητικός σύλλογος της ποδηλασίας όπως ο ΠΑΣ Ρεθύμνου έναν προπονητή όπως ο Γιώργος Βαρβεράκης, ο οποίος έχει καταγράψει πολλές επιτυχίες στο παρελθόν με άλλους συλλόγους;
«Ο κόουτς είναι καταξιωμένος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Όποιος κάνει προπόνηση μαζί του είναι τυχερός. Εγώ προσωπικά νιώθω ευλογημένη που συνεργάζομαι μαζί του όλα αυτά τα χρόνια γιατί, όποιο παιδί κι αν ασχοληθεί μαζί του θα του βγάλει τον καλύτερό του εαυτό και λίγο παραπάνω θα έλεγα».
– Πάμε σε κάτι πιο γενικευμένο… Στη Γαλλία, η ποδηλασία είναι ίσως το πρώτο άθλημα της χώρας. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές όπου η L’ Equip έχει πρωτοσέλιδα με ποδηλασία. Φτάνουν οι επιτυχίες από μόνες τους για να ανέβει ένα άθλημα σε μία χώρα ή μια περιφέρεια ή χρειάζεται ένα στρατηγικό σχέδιο για να φτάσει η ποδηλασία εκεί που της αξίζει;
«Σίγουρα χρειάζεται ένα στρατηγικό σχέδιο, ένα πλάνο που να βοηθήσουν όλοι οι φορείς, πολιτεία, σύλλογοι κ.α.
Η Ελλάδα μπορεί να λειτουργήσει όπως η Γαλλία. Η χώρα μας έχει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα, το κλίμα όπου μπορείς να κάνεις ποδήλατο όλο τον χρόνο.
Δυστυχώς, η ποδηλασία ως άθλημα δεν είναι τόσο διαδεδομένο όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Θα πρέπει να βοηθήσουμε όλοι μας για να αλλάξει η κατάσταση.
Ελπίζω μετά από κάποια χρόνια να φτάσουμε στο επίπεδο, αν όχι της Γαλλίας που δεν είναι κι ό,τι πιο εύκολο, άλλων χωρών της υπόλοιπης Ευρώπης».
– Κάποιος θα πει ότι βέβαια είναι ένα ακριβό άθλημα. Πόσο κάνει ένα καλό ποδήλατο για να μπει ένα παιδί σε αγώνες;
«Ένα παιδί που θέλει να μπει σε αγώνες μπορεί να αγοράσει ένα ποδήλατο με 200-300 ευρώ και να είναι αξιόμαχο. Όσο ανεβαίνουν οι κατηγορίες και εξειδικεύονται τα αγωνίσματα ανεβαίνει και το κόστος βέβαια…».
– Εκεί συμβάλλει και ο σύλλογος όμως…
«Προφανώς».
– Βάσει της εμπειρίας και των εικόνων που έχεις από την υπόλοιπη Ελλάδα και το εξωτερικό, πόσο φιλικό είναι το Ρέθυμνο σε επίπεδο υποδομών και αναγνωρισιμότητας για το άθλημα των δύο οικολογικών τροχών;
«Το Ρέθυμνο αν δεν κάνω λάθος πήρε ένα ευρωπαϊκό βραβείο βιώσιμης κινητικότητας.
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να αντιληφθούμε την απήχηση αλλά και το όφελος που μπορεί να έχει σε όλους μας αλλά και στην πόλη.
Το Ρέθυμνο έχει δημιουργήσει τις υποδομές (ποδηλατόδρομους). Πάμε πάρα πολύ καλά σ’ αυτό το κομμάτι αλλά θα πρέπει να συνεχιστεί αυτό για να γίνει τρόπος ζωής σε όλους».
– Κλείνοντας θα ήθελες να μας πεις, τι μπορούν να περιμένουν οι Έλληνες από την 3η συμμετοχή της Ηρούς Μηλάκη σε Ολυμπιακούς αγώνες στο Τόκυο του 2021;
«Ναι, είναι μια απίστευτη εμπειρία, καθώς στο παρελθόν έχω λάβει μέρος στους Ο.Α. του Λονδίνου το 2012 και στους Ο.Α. του Ρίο το 2016. Και τις δύο φορές έχω καταλάβει την 6η θέση. Ο στόχος στο Τόκυο είναι ένα μετάλλιο».
