«Συγνώμη, λάθος!», αλλά…
Του Γ. ΑΠΤΕΡΑΙΟΥ
«Μόλις είδε ο Ιούδας που τον είχε παραδώσει, ότι καταδικάστηκε (ο Ιησούς), αφού μετάνιωσε γύρισε πίσω τα τριάντα αργύρια στους γέροντες, λέγοντας: Έκανα μέγα σφάλμα παραδίδοντάς σας το αίμα ενός αθώου. Και αφού σκόρπισε τα αργύρια μέσα στο ναό, πήγε και κρεμάστηκε.»
Έτσι περιγράφουν οι Γραφές (Eυαγγέλιο Ματθαίου, κεφ. κζ, § 3-5) το τέλος του Ιούδα που είχε βάψει τα χέρια του με την προδοσία του δασκάλου του, του Ιησού Χριστού.
Το σφάλμα του ήταν, τωόντι, μεγάλο. Η αχαλίνωτη φιλοχρηματία του, ένα από τα πιο νοσηρά πάθη που μπορούν να φωλιάσουν σε μιαν ανθρώπινη ψυχή, τον έσπρωξε στην χωρίς αιδώ προδοσία, σε ένα από τα πιο μεγάλα εγκλήματα που μπορούν να «βαρύνουν» και να στιγματίσουν τη ζωή ενός ανθρώπου μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο.
Κι όμως ο Ιούδας ο Ισκαριώτης πίστεψε πως απλώς ομολογώντας το λάθος του θα μπορούσε να άρει τις συνέπειες της πράξης του. Δυστυχώς γι’ αυτόν ο Ιησούς είχε ήδη δικαστεί και καταδικαστεί, αν και ήταν αθώος από τις κατηγορίες που οι πολέμιοί του, του είχαν προσάψει και είχαν επιστρατεύσει ψευδομάρτυρες να επαληθεύσουν.
Το εκ των υστέρων «συγνώμη, έκανα λάθος!» δεν ήταν αρκετό στον Ιούδα. Δεν επαρκούσε, για να γλιτώσει τον εαυτό του από τις ενοχές και τις τύψεις που τον κατατρώγουν ως προδότη αλλά και για να αποτρέψει το μαρτυρικό τέλος του Ιησού που η προδοσία του Ισκαριώτη έφερε πιο κοντά. Μόνο πόνο προκάλεσε στους πιστούς του Ιησού Χριστού που είδαν στο πρόσωπο του Ιούδα και τον υποκριτή και αχάριστο μαθητή προς το σοφό δάσκαλο, που πάντα με αγάπη είχε κάτι να τον διδάξει…
Ο εκ μητρός παππούς μου, ο Παναγιώτης, έλεγε ότι κάθε ιστορία έχει και κάτι να μας δασκαλέψει και αλίμονο σε όσους δεν μπορούν ή δε θέλουν να το ξεδιακρίνουν… Όμοια θα συμπληρώσω και εγώ, αλίμονο σε αυτούς από τους συγκαιρινούς μας που το πάθημα του Ιούδα δεν τους έγινε μάθημα και, οσάκις σφάλλουν, περιορίζονται εκ των υστέρων να χύνουν «κροκοδείλια δάκρυα» σωρό….
