Συμπληγάδες…

Από όποια οπτική γωνία κι αν εξετάσει κάποιος, κυρίως, την πολιτική – οικονομική κατάσταση της χώρας πιάνεται η ψυχή του… Όση ψυχραιμία και καλή διάθεση κι αν διαθέτει ο πολίτης αυτής της χώρας (και δεν αναφερόμαστε στα κομματικά στελέχη) είναι αδύνατον να πει με σχετική, έστω, βεβαιότητα ότι μπορεί να δείξει εμπιστοσύνη σε ένα πολιτικό προσωπικό που αδυνατεί να ανταποκριθεί στην αποστολή του την ώρα που η πατρίδα δοκιμάζεται στις συμπληγάδες μιας πολυεπίπεδης κρίσης -που μάθαμε πια για συντομία να την λέμε «οικονομική»- και μιας προσφυγικής- ανθρωπιστικής κρίσης…

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι συζητήσεις στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών. Εάν υπήρχε διαγωνισμός «πολιτικής ατάκας» πολλοί πολιτικοί από άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα ζήλευαν το πολιτικό μας προσωπικό αλλά δεν θα μπορούσαν να του στερήσουν μια από τις πρώτες θέσεις… Πολιτικές ατάκες που αρκετές φορές μάλιστα αδιαφορούν για τον πολιτικό πολιτισμό και «στολίζουν» τον πολιτικό αντίπαλο με «κοσμητικά επίθετα» μακριά από ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί πολιτική κριτική… Θα είχε μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μάθουμε αν οι ίδιοι οι πολιτικοί διατηρούν την ψευδαίσθηση ότι ο λόγος αυτός έχει το παραμικρό αντίκρισμα σε πολίτες πέραν ενός πολύ στενού πια κομματικού ακροατηρίου στα αυτιά και τα ματιά του οποίου ο «αρχηγός» ό,τι και να πει… «θεοποιείται»! Για όλους τους άλλους πολίτες -τη μεγάλη πλειοψηφία- η απογοήτευση κάθε φορά μεγαλώνει όσο και η αποστασιοποίησή τους από τα κοινά μιας και αντί για μια πολιτική αντιπαράθεση με επιχειρήματα παρακολουθούν μια «καφενειακού επιπέδου» αντιπαράθεση χωρίς ουσία αλλά με μεγάλες δόσεις λαϊκισμού, πολιτικού ναρκισσισμού και αρκετές φορές ανταλλαγή απρεπών χαρακτηρισμών…

 

Όμως η εμπιστοσύνη των πολιτών εξανεμίζεται και από την «πολιτική αφερεγγυότητα». Οι χωρίς αντίκρισμα υποσχέσεις και οι δήθεν «κόκκινες γραμμές», που όπως λέει ο λαός «διαρκούν από τα σύκα ως τα σταφύλια», δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, ιδιαίτερα μάλιστα όταν οι πολίτες υποφέρουν και δοκιμάζονται έξι χρόνια τώρα από οριζόντια μέτρα σκληρής φορολογικής αφαίμαξης, δραστικών μισθολογικών περικοπών, υποβάθμισης υπηρεσιών υγείας και κοινωνικής ασφάλισης. Αν στα όσα έχουν βιώσει προσθέσουμε και τον επερχόμενο ορυμαγδό μέτρων τότε το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι οι ελπίδες της κυβέρνησης για ανάκαμψη είναι φρούδες… Αποτελούν μεταφυσικές -και μόνο- βεβαιότητες! Οι πολίτες που την εμπιστεύτηκαν σε δύο βουλευτικές εκλογές αισθάνονται πολιτικά προδομένοι και απογοητευμένοι…

 

Όμως εδώ δεν πρόκειται για ένα κομματικό ακροατήριο που δυσαρεστείται ή ανταγωνίζεται για τη νομή της εξουσίας. Πρόκειται για τη χώρα. Το παρόν και το μέλλον των πολιτών και της νέας γενιάς που βλέπουν τις ελπίδες τους να γκρεμίζονται… Να συνθλίβονται από τις κάθε είδους συμπληγάδες…

 

Παρακολουθούν ένα «καυγά για το πάπλωμα», κοκορομαχίες αντί διασταύρωση επιχειρημάτων, αοριστολογίες αντί για σχέδιο και όραμα, λαϊκισμό και φαύλες νοοτροπίες αντί για ρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας με ισχυρή αυτοκριτική και αυτογνωσία…

Τα κόμματα δίνουν την εντύπωση ότι παλεύουν περισσότερο για την πολιτική τους επιβίωση παρά για την έξοδο της χώρας από την πολυεπίπεδη κρίση. Το επίπεδο του πολιτικού λόγου και της πολιτικής πρακτικής είναι συχνά κατώτερο των περιστάσεων… Όμως οι πολίτες δεν αντέχουν αυτό το «κρυφτό» του πολιτικού προσωπικού με τη ζοφερή πραγματικότητα που συνθλίβει την κοινωνία…

 

Η χώρα και η κοινωνία βρίσκονται σε αδιέξοδο…

Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου οφείλουν να λύσουν ή να κόψουν το γόρδιο δεσμό μιας πολυεπίπεδης κρίσης…