Συμφωνία ή εκβιασμός;

Τα τελευταία χρόνια της κρίσης, περνάμε από συμφωνία σε συμφωνία με τους εταίρους μας στην Ευρώπη και το ΔΝΤ, για να καταφέρουμε επιτέλους να βγούμε απ’ αυτήν και χαΐρι ποτέ δεν είδαμε. Τώρα πάλι ακούω ξανά και ξανά ότι πάει να επιτευχτεί η πολυπόθητη συμφωνία με τους εταίρους, δια μέσου της τρόικας βεβαίως βεβαίως.

 

Σαν μαθητής στο σχολείο δεν φημιζόμουν για την επιμέλειά μου, αλλά κάποια στοιχειώδη τα έμαθα επειδή είχα και καλούς καθηγητές. Απ’ όσο μπορώ λοιπόν να θυμάμαι, αν θυμάμαι καλά, απ’ ότι είχα μάθει στο σχολείο, συμφωνία λέμε όταν δύο μέρη ή αντίπαλοι τέλος πάντων, αναζητούν μια λύση για να επιλύσουν ένα κοινό τους πρόβλημα, με στόχο την ικανοποίηση και από τις δυο πλευρές. Η συμφωνία ξεκινά με τα συμφέροντα και των δυο πλευρών και τα στοιχεία που τα συνθέτουν, για να αποτελέσουν τη συγκεκριμένη πολυπόθητη λύση και καταγράφονται, επικυρώνοντάς την. Τότε και μόνο τότε το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας το ονομάζουμε συμφωνία.

 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση με την τρόικα ή τους θεσμούς, όπως αρέσκεται να λέει η κυβέρνηση (άλλαξε ο Μανολιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, ποιον κοροϊδεύουν άραγε;), αν έχουμε στοιχειώδη μυαλό καταλαβαίνουμε, όσο άσχετοι και να είμαστε, ότι απλά έχουμε το ένα μέρος (την τρόικα) να εκβιάζει το άλλο (την Ελλάδα) με καταστροφικούς για το συμφέρον μας όρους, που αποδεδειγμένα όχι μόνο δεν θα φέρουν την πολυπόθητη ανάκαμψη, μετά από επτά χρόνια ύφεσης, αλλά θα μας βυθίσουν ακόμα περισσότερο σ’ αυτήν. Η άλλη πλευρά λοιπόν (εμείς) έτσι όπως τα έχουμε κάνει με τις κυβερνήσεις των τελευταίων 41 χρόνων και μη μπορώντας να αντιδράσουμε, υποκύπτουμε στους όρους του της τρόικας. Αλλά αυτό φίλε αναγνώστη δεν νομίζω ότι σε καμία περίπτωση μπορεί να λέγεται συμφωνία. Η απόλυτη ερμηνεία στη συγκεκριμένη «συμφωνία» ονομάζεται, σύμφωνα πάντα με όσα έμαθα στο σχολείο, ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ! Γι’ αυτό καλό θα είναι όλοι όσοι ασχολούνται με το θέμα (πολιτικοί, δημοσιογράφοι και λοιποί…) αν θέλουν να λένε στοιχειωδώς την αλήθεια, να μιλάνε για «συμφωνία» εντός εισαγωγικών, στην καλύτερη περίπτωση. Το άλλο τραγελαφικό κατά την άποψή μου είναι οι κόντρα συζητήσεις στις παρέες αλλά και στην τηλεόραση, για το ποια «συμφωνία» ήταν η καλύτερη! Εκεί έχουμε καταντήσει σαν λαός! Κανείς δεν έχει τα κότσια να πει ΑΠΛΑ ΚΑΜΙΑ!

Όλοι νομίζω γνωρίζουμε, ότι στην περίπτωση που υπάρξει φόνος και μάλιστα εκ προμελέτης όπως δείχνουν τα πράγματα, προφανώς και ο φόνος είναι ένας και δεν υπάρχει καλός ή κακός φόνος. Αλλά αυτά βέβαια είναι χοντρά μαθηματικά και δύσκολα κατανοητά.

 

Και ένα τελευταίο. Υποθέτω πως όταν μετά από κάποια χρόνια θα μας ρωτάνε τα εγγόνια μας, όσοι ζούμε τότε και έχουμε, καλά και με όλη αυτή την ταπείνωση και από τους Έλληνες πολιτικούς και από τους Ευρωπαίους, από όλο αυτόν τον εξευτελισμό, δεν κάνατε τίποτα τότε; Μπορεί να υπάρξουν κάποιοι από μας (γιατί πιστεύω πως πάντα υπάρχουν τέτοιοι) που θα έχουν απλά το θάρρος, κάνοντας μια στοιχειώδη αυτοκριτική, να τους απαντήσουν: απλά κάναμε διακοπές…!