Τα συναισθήματα ήταν μεγάλα και δυνατά την Κυριακή 5 Αυγούστου 2018, όταν στην προκυμαία της πόλης μας, μπροστά από την αίθουσα του Λυκείου Ελληνίδων, βλέπαμε και πάλιν επανενωμένη αλλά και εξαιρετικά εμπλουτισμένη και ενισχυμένη, σε μια μοναδική παράσταση μνήμης και ανάμνησης, των παλαιών εκείνων όμορφων ημερών, την παλαιά Συμφωνική Ορχήστρα Νέων του Δήμου μας, υπό τη στιβαρή καθοδήγηση του μαέστρου της Ρίνο Χριστ. Η παράσταση αυτή να σημειωθεί ότι επαναλήφθηκε στα Χανιά την επόμενη μέρα, Δευτέρα 6 Αυγούστου, και την ίδια ώρα, στην πλατεία Κατεχάκη, έξω από το θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης».
Η «Συμφωνική Ορχήστρα Νέων» ήταν στο διάστημα δραστηριοποίησής της, από το 2003 μέχρι και το 2012, ένα σύνολο σπουδαίο, μοναδικό στον τόπο, που παρουσίασε στο σύντομο αυτό χρονικό διάστημα μια καταπληκτική μουσική πρόοδο και ανέλιξη και έκανε πολλές και πετυχεμένες παρουσιάσεις (συγκεκριμένα στο Αρχείο μου διατηρώ οκτώ μουσικοκριτικές, που έκανα, στο διάστημα εκείνο, σε ισάριθμες συναυλίες τού εν λόγω μουσικού της πόλης μας συνόλου). Την πρόοδο αυτήν της Ορχήστρας ανέκοψε, δυστυχώς, η αποχώρηση -για λόγους οικογενειακούς- του εξαίρετου μαέστρου της Ρίνο Χριστ, του ανθρώπου που επιμελώς φρόντιζε για όλα και, κοντά σε αυτά, είχε -μαζί και με άλλους (συχνά τον Θανάση Παπαθανασίου) και την προσωπική επιμέλεια των παρτιτούρων τού κάθε οργάνου της Ορχήστρας με εξαιρετικά ευχάριστες και κατάλληλα επιλεγμένες και ειδικά διασκευασμένες από τον ίδιο, σύμφωνα προς τις δεξιότητες των νεαρών εκτελεστών της Ορχήστρας, μελωδίες.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα αξιόλογο μουσικό σύνολο, από τα ελάχιστα που έχουν την τύχη να διαθέτουν πόλεις στη Χώρα μας, που σκοπόν του είχε τον σημαντικό εμπλουτισμό τού τοπικού μας πολιτισμού, που, κατά κύριο λόγο -και αυτό είναι που έχει την αξία- πηγάζει από νέα παιδιά και απευθύνεται σε νέους, επίσης, ανθρώπους, σε νεαρούς σπουδαστές και σπουδάστριες της μουσικής που είχαν τη σπάνια δυνατότητα να είναι μέλη μιας ορχήστρας υπό την καθοδήγηση ενός θαυμάσιου παιδαγωγού και μαέστρου. Στα χρόνια της δραστηριοποίησής της η Ορχήστρα συνεργάστηκε με σημαντικά σύνολα του τόπου (Δημοτική Χορωδία Ρεθύμνου, Μουσικό Σχολείο, παιδικές χορωδίες), αλλά και με γνωστούς μουσικούς και μουσικοσυνθέτες, όπως τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Μιλτιάδη Παπαστάμου.
Το ορχηστρικό σύνολο είναι γεγονός ότι στην παράσταση αυτήν της ανάμνησης επανέφερε και έδειξε αμέσως την ποιότητά του, με τον καλλιεργημένο ήχο του και τις μεγάλες εκφραστικές του δυνατότητες. Να σημειωθεί ότι στη συναυλία αυτήν συνέδραμαν και τα έγχορδα της Ορχήστρας Νέων «Ερωδία», των Χανίων, υπό την καθοδήγηση του Λευτέρη Βαϊγκούση, παλιού μέλους της Ορχήστρας και, για χρόνια, δασκάλου του βιολιού στο Δημοτικό Ωδείο της πόλης μας, ενώ ειδικός καλεσμένος ήταν και ο εξαίρετος βιολοντσελίστας Μιχάλης Heupel.
Αφού οι μουσικοί ξεπέρασαν τις πρώτες διστακτικές διατυπώσεις, κυριολεκτικά ξάφνιασαν το κοινό με μια συναρπαστική ανάγνωση, γεμάτη μουσική εκφραστικότητα, δύναμη και λυρισμό. Βασική επιδίωξη τής συγκεκριμένης μουσικής ήταν να βοηθηθεί το μουσικόφιλο κοινό να έλθει σε επαφή και να γνωρίσει από κοντά μεγάλους δημιουργούς της τέχνης και τη μουσική τους, όπως τους Γιόζεφ Χάιντεν, Μάνο Χατζιδάκι, Μάλκολμ Άρνολντ, Αντονιν Ντβόζαρκ, Έκτορ Μπερλιόζ, Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Φράνκ Ζάππα κ.ά.
Έτσι, από τη μεγαλειώδη συναυλία της Κυριακής μπορούμε, με το σημείωμά μας αυτό, να ξεχωρίσουμε το εμβληματικό εναρκτήριο «Surprise Symphony» (Συμφωνία της Έκπληξης) (no. 94) του Franz Joseph Haydn, καθώς και τον γνωστό «Μύθο» του δικού μας Μάνου Χατζιδάκι.
Ιδιαίτερα εντυπωσίασε, στη συνέχεια, και το έργο «Κινούμενες Πέτρες» της Heleen Verster, συζύγου του μαέστρου της βραδιάς, στο οποίο ξεχώρισε η βιόλα της Νεφέλης Γαλάνη και το φαγκότο της Μαρίνας Δημητριάδου, αλλά κι εκείνο το εντυπωσιακό χτύπημα των πετρών από τους μαθητές. Στο «Silent Woods», επίσης, του Antonín Dvořák εμφανώς διέπρεψε το σόλο Cello του Μιχάλη Heupel, όπως και στο ανκόρ, τη σύντομη έξτρα εμφάνιση, του ίδιου, η Suite for Solo Cello του Gaspar Cassado για το εξαιρετικά δεξιοτεχνικό στις μεγάλες ταχύτητες παίξιμό του.
Δεν θα μπορούσαμε, τέλος, να μην αναφερθούμε και στο 2ο Βάλς του Ντμίτρι Σοστακόβιτς (1906-1975), ένα λαμπερό και φωτεινό κομμάτι (που ιδιαίτερα αγαπούσε και ερμήνευε και στο παρελθόν η συγκεκριμένη Ορχήστρα), στο οποίο η απόδοση τού ρυθμικού στοιχείου έγινε με ξεχωριστό πάθος και λυρισμό, μέσα από ένα παλμό διαρκώς κυμαινόμενο και αναπροσαρμοζόμενο, που έδινε βέβαιη πλαστικότητα στη μουσική, ωθώντας την προς τα εμπρός με τον τρόπο ενός κινούμενου ζωντανού οργανισμού.
Σε κάθε περίπτωση η βραδιά κύλησε όμορφη, ανάλαφρη, απολαυστική, γεμάτη χάρη και κομψότητα και συνέβαλε αποφασιστικά στην ποιότητα και την προβολή τής ηχητικής εικόνας. Οι ερμηνευτές αποδείχτηκαν άριστα εξοικειωμένοι με τη συγκεκριμένη κουλτούρα. Γι’ αυτό και ερμήνευσαν την προταθείσα μουσική με μοναδική τέχνη που κυριολεκτικά συνάρπασε το κοινό και διασφάλισε την ποιότητα τού αποτελέσματος. Τα θερμά μας συγχαρητήρια σε όλους για την εξαιρετικά απολαυστική βραδιά με τις υπέροχες μελωδίες που μας χάρισαν και ευχόμαστε έστω και έτσι, περιοδικά, σε τακτά, πάντως -έστω και μακρινά- διαστήματα, το εξαίρετο αυτό μουσικό σύνολο να έχει τη δυνατότητα να μας δίνει μουσικές παραστάσεις. Εξάλλου, και ο μαέστρος του και καλός φίλος του Ρεθύμνου, Ρίνο Χριστ, δεν μπορεί να ξεχάσει την διαμονή και μουσική δραστηριοποίησή του στην πόλη μας και, κατά τακτά διαστήματα, νιώθει την ανάγκη να επανέρχεται σε αυτήν.
