Ένα μικρό αφιέρωμα για τη συνάντησή μας.
Είναι συγκινητικό στις μέρες μας και στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, να παίρνονται τέτοιες πρωτοβουλίες για συναντήσεις συμμαθητών, με αφορμή μια παλιά φωτογραφία της Γ’ τάξης του Δημοτικού στο μακρινό 1966-1967. Οι ενέργειες τέτοιου είδους είναι στοιχεία πολιτιστικής κληρονομιάς.
Η συνάντηση αυτή, δίνοντας στίγμα γενιάς, αναπολεί το παρελθόν, στηρίζει το παρόν και οραματίζεται το μέλλον με αισιοδοξία.
Συγχαρητήρια στον συμμαθητή μας Βαγγέλη Παπαδάκι για την πρωτοβουλία που πήρε, όπως επίσης στη Μαρία την Καούνη και τον Στέλιο το Σιγανό, που συνέδραμαν σ’ αυτό το οπωσδήποτε όχι εύκολο εγχείρημα. Θερμές ευχαριστίες σε όλους τους συμμαθητές και συμμαθήτριες που παρευρέθηκαν στη συνάντηση, με την ευχή του χρόνου που κλείνουν 50 χρόνια από την αποφοίτηση μας από το Δημοτικό, να βρεθούμε πάλι όλοι μαζί, παρέα με τη μοναδική εν ζωή δασκάλα μας εκείνων των χρόνων, Βασιλεία Φραγκούλη Σοφουλάκη.
Χωρίς να είμαι ποιητής με συγκίνηση έγραψα μερικές αράδες για το αντάμωμά μας, μετά από 49 χρόνια!
«Η αφορμή εδόθηκε με μια φωτογραφία, γι’ αναδρομή στο παρελθόν με τόση νοσταλγία.
Του εξηνταέξι ήτανε αυτή η φωτογραφία, που μαρτυρά το παρελθόν κι έχει μεγάλη αξία.
Δημοτικού στη τρίτη ήτανε, καμάρι μεγαλείο, εμείς που αποφοιτήσαμε απ’ το 1ο το σχολείο.
Στις 10 Αυγούστου χτύπησε και πάλι το κουδούνι, σαράντα εννιά χρόνια μετά και μαζευτήκαν ούλοι.
Αγόρια ήμασταν μικρά με τα παντελονάκια και τα κορίτσια όμορφα μ’ ωραία φουστανάκια.
Πρόσωπα όλα γελαστά που ήταν ένα κι ένα, αφού ανταμώσαμε ξανά κι είναι ευτυχισμένα.
Η πρώτη νιότη πέρασε κι ήρθανε άλλοι χρόνοι, μ’ ακόμη η ψυχή και η καρδιά έχει τεστοστερόνη.
Στο ραντεβού που δώσαμε ήτανε κι η δασκάλα, η τελευταία εν ζωή να ‘ναι καλά και γι’ άλλα.
Βασιλεία Σοφουλάκη λέγεται το γένος της Φραγκούλη, δασκάλα μ’ αξιοπρέπεια και μ’ αρχοντιά της ούλη.
Στην τάξη μέσα μπήκαμε, κάτσαμε στα θρανία και θυμηθήκαμε πολλά με τόση νοσταλγία.
Λόγια μας είπε απ’ την καρδιά η κυρία Βασιλεία και δάκρυα κύλησαν αργά με μπόλικη νοσταλγία.
Μα κι ο Βαγγέλης ύστερα επήρενε το λόγο, δίνοντας στίγμα εορτής σε νοσταλγίας χρόνο.
Στη μάζωξη βοήθησαν ο Στέλιος κι η Μαρία να μαζευτούμε όλοι μας σ’ αυτή την πανδαισία.
Ποτέ δεν είναι εύκολο μια μάζωξη να γίνει, γιατί απαιτεί συντονισμό πολλή μαεστροσύνη.
Φωτογραφίες βγάλαμε έξω απ’ το σχολείο κι όλοι καμαρώναμε γι’ αυτό το μεγαλείο.
Μετά ανηφορίσαμε για πάνω στην Κορφη κι εκειά εμαζωχτήκαμε πάλι ούλοι μαζί.
Το δείπνο ήταν άφθονο, στην τάβλα τη στρωμένη, φάγαμε κι ήπιαμε αρκετά, μα όχι μεθυσμένοι.
Κέρασμα η δασκάλα έκανε και πρέπει να το πούμε, αμηχανία όλοι νιώσαμε και την ευχαριστούμε.
Ιστορίες παλιές ακούστηκαν, μικρές μα και μεγάλες, απού δεν είχαν τελειωμό κι ακόμη τόσες άλλες.
Σαν ήρθε η ώρα κι η στιγμή να αποχαιρετιστούμε, υπόσχεση όρκο δώσαμε του χρόνου να βρεθούμε!
Καλό αντάμωμα και πάλι!
Ο εκ των συμμαθητών Δημήτρης Καβρουλάκης
