Τ’ Αυγούστου ένα δειλινό, όπως παλιά στην τάξη… τα χρόνια θυμηθήκαμε, που έχουν πια πετάξει…
Κι είχε συγκίνηση πολλή, είχε χαρά μεγάλη, για λίγες ώρες γύρισε ο χρόνος πίσω πάλι!
Με πρόσωπα χαρούμενα, με μάτια βουρκωμένα, έντονα συναισθήματα, λιγάκι μπερδεμένα…
Δεν είχαμε στα χέρια μας βιβλία και τετράδια, μα είχαμε όλοι απάνω μας, του χρόνου τα σημάδια…
Εν τέλει το απολαύσαμε, σαν μια καλή παρέα, μα όλα τέλειωσαν νωρίς, σαν όλα τα …ωραία!
«Όταν η ζωή σε αξιώνει 50 χρόνια σχεδόν μετά την αποφοίτησή σου από το δημοτικό, να είσαι παρών, τότε σίγουρα αξίζει να γιορτάσεις την επέτειο αυτή με τους συντρόφους των μαθητικών σου χρόνων.
Οι πρωτεργάτες της συνάντησης κ. Καούνη Μαρία, Κουλάκης Γιάννης και Παπαδάκις Βαγγέλης απλά βρήκαν και κάλεσαν τους υπόλοιπους συμμαθητές για τη συνάντηση. Έτσι χωρίς πρόγραμμα όπως θα έλεγε και η αλησμόνητη δημοσιογράφος Μαρία Ρεζάν. Απλά για μια συνάντηση ξανά μετά από 50 χρόνια. Τελικά έτσι όπως εξελίχτηκε δεν ήταν μια απλή συνάντηση. Ήταν μια κατάθεση αγάπης και αναμνήσεων από εκείνες που σημαδεύουν τους πάντες από τα χρόνια του δημοτικού σχολείου και εμείς όλοι βέβαια δεν αποτελούμε εξαίρεση. Τότε που πλάθεται κάθε παιδική ψυχή και αναπτύσσονται σχέσεις, φιλίες και αγάπες που αντέχουν στο χρόνο, κόντρα σε κάθε σειρήνα των καιρών…
Κάποιοι από τότε είχαμε διατηρήσει τους δεσμούς φιλίας και αγάπης μέσα από συχνές συναντήσεις στο πέρασμα των χρόνων. Η κάθε συνάντησή μας, περιείχε το μήνυμα πως άνθρωποι διαφορετικοί που χάραξαν το δικό τους δρόμο στη ζωή, συνδέονται μ’ ένα αόρατο νήμα φιλίας έως την επόμενη φορά. Οι συναντήσεις αυτές λειτουργούσαν σαν υπόσχεση πως και την επόμενη φορά θα βρισκόμασταν με την ίδια χαρά και προσμονή, για να ξαναφέρνουμε στη μνήμη μας, την αθωότητα και την ανεμελιά των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων. Αυτό όμως δεν έφτανε. Έπρεπε να μαζευτούμε όλοι μαζί ξανά!
Τελικά ΝΑΙ!!! Ακούγεται λίγο τρομακτικό ίσως, αλλά τελικά μετά από 50 ολόκληρα χρόνια ξαναβρεθήκαμε! Μέσα σε μια εντυπωσιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα, όπου κυριαρχούσαν η χαρά κι η συγκίνηση, συναντηθήκαμε το βράδυ της Τρίτης 7 Αυγούστου, στο Ατσιπόπουλο στου Γαζόζα, οι συμμαθητές της Γ’ τάξης του Α’ Δημοτικού Σχολείου Ρεθύμνου του 1967.
Η ρήση λέει πως ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος! Εμείς δεν μαζευτήκαμε στο χώρο του «εγκλήματος» του σχολείου, ούτε βέβαια είμαστε δολοφόνοι. Προτιμήσαμε μια «πρώτη ξανααναγνώριση» και ξανασυστηθήκαμε μετά από μισό αιώνα! συνοδεία κρασιού και μεζέδων.
Αν και οι δρόμοι μας είχαν «χωρίσει» 50 χρόνια πριν, ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κάποιοι με λίγα κιλά παραπάνω, με κοιλίτσες, άλλοι με λιγότερα μαλλιά, οι περισσότεροι με γυαλιά, αλλά όλοι με πλούσια συναισθήματα όπως εκείνα τα αθώα των παιδικών μας χρόνων, και πάντα ανάλογα και περισσότερο ώριμα πια. Επειδή η μνήμη είναι επιλεκτική, σίγουρα ο καθένας μας είχε να θυμάται διαφορετικά κομμάτια της σχολικής ζωής, αλλά όπως φάνηκε τελικά ενώνοντάς τα όλοι μας συμπληρώσαμε και πάλι το παζλ της κοινής σχολικής μας ζωής, αυτή την όμορφη και αξέχαστη βραδιά.
Ξαναβρεθήκαμε και πάλι, αγκαλιαστήκαμε, συζητήσαμε, γελάσαμε, ίσως κάποιοι να δάκρυσαν κιόλας, θυμηθήκαμε τα αθώα χρόνια του δημοτικού σχολείου και ξαναγίναμε και πάλι παιδιά. Αναμφισβήτητα «Ήταν ένα συγκινητικό ταξίδι στο χρόνο και στις υπέροχες παιδικές αθώες μαθητικές αναμνήσεις μας».
Υπήρξαμε τυχεροί γιατί το δέσιμο που υπήρχε τότε μεταξύ μας, συνέχισε να υπάρχει μέχρι και σήμερα και κάποιους μας έκανε να συναντιόμαστε συχνά και να επιβεβαιώνουμε πως διαφορετικοί άνθρωποι που χάραξαν ο καθένας το δικό του μοναδικό δρόμο στη ζωή, μπορούν να παραμένουν φίλοι όταν υπάρχει αγάπη.
Ανήκουμε σ’ εκείνη την γενιά που είχαμε το προνόμιο να ζήσουμε τα παιδικά και νεανικά μας χρόνια σε ένα πανέμορφο και ήσυχο Ρέθυμνο και ίσως στις πιο ενδιαφέρουσες, ανατρεπτικές μα και δημιουργικές δεκαετίες του 60 και 70.
Κάποιες από αυτές τις κοινές μας αναμνήσεις, ήρθαν ξανά στο προσκήνιο και ανασύραμε εικόνες και συναισθήματα που μοιραστήκαμε αγαπημένοι στην εφηβεία μας, εφηβεία ανεμελιάς και αθωότητας. Αναμνήσεις με τη σχολική ποδιά, τις παρελάσεις, τις γυμναστικές επιδείξεις, τις εκδρομές, και φυσικά τους δασκάλους μας, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο άφησαν βαθιά χνάρια στη μνήμη μας.
Κάποιοι δεν βρέθηκαν, κάποιοι άλλοι δεν μπόρεσαν να έρθουν και κάποιοι δεν τα κατάφεραν για άλλους λόγους. Στην επόμενη συνάντηση ευχή όλων είναι να τα καταφέρουν όλοι και να συμπληρώσουμε το παζλ των αναμνήσεων όσο γίνεται καλύτερα.
Είναι όμως και οι 3 συμμαθητές, ο Πετρακάκης ο Νίκος, η Μαρκουλιδάκη Άννα και Ηλιάκης Ζαχαρίας που δυστυχώς μας άφησαν νωρίς για πάντα. Υπόσχεση όλων μας είναι πως για μας ζουν πάντα όσο θα έχουν μια θέση στο μυαλό και στην καρδιά μας.
Αγαπημένοι συμμαθητές η ζωή όπως όλοι γνωρίζουμε σε καμία περίπτωση δεν περιμένει. Συνεχίζεται και όσο βρισκόμαστε σ’ αυτήν απλά να ευχόμαστε να είμαστε γεροί, πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε όπως λέει και ο Σαββόπουλος στο γνωστό τραγούδι!
Τελικά μάλλον ήμαστε τυχεροί που καταφέραμε στο πέρασμα του χρόνου, να διατηρήσουμε ως σημείο αναφοράς την όαση των μαθητικών μας χρόνων.
Ραντεβού του χρόνου ξανά και να είμαστε όλοι καλά.
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής
