Για δεκαετίες ζήσαμε (και σε μεγάλο βαθμό ζούμε) ένα φαύλο, κρατικό (κομματικο)δίαιτο, κομματικό καπελωμένο συνδικαλισμό. Με «εργατοπατέρες» που δεν λένε να αδειάσουν την καρέκλα του συνδικαλιστή και όταν το κάνουν είναι για να στρογγυλοκαθίσουν σε μια πιο βολική πολυθρόνα (αυτή του βουλευτή ή στη χειρότερη περίπτωση σε μια θέση στην τοπική (λεγόμενη) αυτοδιοίκηση…
Μα θα μου πει κάποιος, ότι οι πολίτες τους ψηφίζουν… οπότε τι μας λες τώρα;
Αυτή είναι μια χωριστή «συζήτηση» για το ποιος επιλέγει ποιον και κάτω από ποιες συνθήκες (λ.χ. κομματική προβολή-στήριξη, ρουσφετολογικές πρακτικές κλπ.).
Μεγάλος ο αγώνας και η αγωνία των συνδικαλιστών για.. συνδιοίκηση, προνόμια, παρεοκρατία και εναγκαλισμούς με κομματικά στελέχη, «επικοινωνισμούς» και γενικά καθετί που καμία σχέση δεν έχει με το σοβαρό τους έργο…
Δέσμιοι οι ψηφοφόροι ενός φαύλου ρουσφετολογικού, κλαδικού, κομματικού, συντεχνιακού, επικοινωνιακού παρελθόντος και συστήματος πιστεύουν ότι δήθεν αποφασίζουν ελεύθερα και συνειδητά…
Όμως, τα στεγανά αυτά σιγά σιγά θα πρέπει να σπάσουν! Τώρα που οι κομματικές γραμμές έχουν αρκετά ξεθωριάσει μοιάζει σαν ασπρόμαυρη ταινία παρμένη από το μακρινό χθες ο συντεχνιακός, κομματικός και επικοινωνιακός αυτός συνδικαλισμός.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι όχι μόνο δεν προσφέρει πια το παραμικρό στους εργαζομένους αλλά αντιθέτως έχοντας χάσει την αξιοπιστία του τους βλάπτει ανεπανόρθωτα. Τους οδηγεί στην υποστήριξη προνομίων και διεκδικήσεων που δεν έχουν πολλές φορές καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Δίνει, έτσι, τη δυνατότητα στην πολιτική εξουσία να εφαρμόζει την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού…
Αυτή η «τυφλή» τακτική οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο γεμάτο ήττες, σε μια βαθιά ανυποληψία και σίγουρα σε δρόμους αντίθετους από αυτό που όλοι θα έπρεπε να αναζητούμε σε περίοδο πολυεπίπεδης κρίσης, αυτόν δηλαδή, που θωρακίζει την κοινωνική συνοχή και ισορροπία…
Διαβασμένοι, όμως, καλά τόσα χρόνια οι συνδικαλιστές των συντεχνιών, με εμπειρία στα κομματικά όργανα, με αδυναμία στις τακτικές μιας ξεπερασμένης εποχής, αδυνατούν να αλλάξουν και να αντιληφθούν ότι η εποχή τους έχει ξεπεράσει και μάλιστα δραματικά! Το μεγάλο ζήτημα, όμως, είναι πότε οι ψηφοφόροι-εργαζόμενο θα κάνουν μια σοβαρή ρήξη με το φαύλο αυτό χθες…
Πότε θα πουν: «Ως εδώ!». Αυτό ισχύει σε όλες τους τις αποφάσεις…
Κάποιος καχύποπτος, βέβαια, θα πει: «Μα υπάρχει «παρθενογένεση»; Η απάντηση αυτονόητη, το ερώτημα ρητορικό. Υπάρχει, όμως, αυτοκριτική, αυτογνωσία, ουσιαστική αλλαγή στάσης, όραμα-ιδέες- απόψεις που πιθανόν αξίζει να συζητηθούν… Με «ταμπέλες» και καπελώματα (χωρίς ουσία, αυτογνωσία και ουσιαστική διάθεση αυτοκριτικής) οδηγούμαστε σε ένα αύριο χειρότερο από το φαύλο χθες!
Η ενασχόληση με τα κοινά είναι «έργο ιερό»…
Δεν είναι προθάλαμος για αξιώματα ούτε είναι άσκηση και εφαρμογή κομματικών επιθυμιών. Όλα τούτα είναι σε πλήρη αντίθεση με μια πλουραλιστική, δημοκρατική διαδικασία και σε ευθεία (παράλληλη) πορεία με συντεχνιακές λογικές.
Το «Εγώ» του κόμματος είναι σε πλήρη αντίθεση με το «Εμείς», με το συλλογικό, με το κοινό… Οι κραυγές είναι σε πλήρη αντίθεση με το διάλογο… Οι απόψεις -οι διαφορετικές- δεν έχουν καμία σχέση με τα κομματικά «νον πέιπερς»…
Η αλλαγή μιας φαύλης νοοτροπίας θα πρέπει να ξεκινήσει από χαμηλά. Από τον κάθε πολίτη χωριστά! Και για αυτό ο συνδικαλισμός -όπως μέχρι σήμερα λειτουργεί- μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το πρώτο σκαλοπάτι…
Μια συμφωνία για ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο, όπου μακριά από ταμπού και ιδεοληψίες θα μπορούσαμε να επιλέξουμε εκείνους, που πιστεύουμε ότι εκφράζουν περισσότερο τις απόψεις μας και έχουν τις περισσότερες δυνατότητες-ικανότητες-να λειτουργήσουν στις σημερινές συνθήκες με ιδέες-όραμα και ρεαλισμό θα ήταν «ευχής έργον!». Μέχρι, όμως, να φτάσουμε στο στάδιο αυτό καλό είναι να φύγουμε από τα στεγανά των κομματικών ψηφοδελτίων, υποστηρίζοντας ευρύτερης αντίληψης και φιλοσοφίας κινήσεις. Ο πλουραλισμός των απόψεων είναι… πλούτος! Η σύνθεση διαφορετικών απόψεων απαραίτητη.
Τα ιδεολογήματα και οι ιδεοληψίες παρελθόν. Η αλλαγή νοοτροπίας αναγκαία. Οι «δικοί μας» και οι «άλλοι» φαυλότητα του χθες. Η μιζέρια και η στασιμότητα οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Η αγάπη για την καρέκλα της όποιας εξουσίας οδηγεί σε δρόμους κακοτράχαλους. Οι παραπάνω σκέψεις οδήγησαν τον γράφοντα να ασχοληθεί για πρώτη φορά με τον συνδικαλισμό στο χώρο εργασίας του. Στον χώρο της εκπαίδευσης, συνεργαζόμενος με την «Ενωτική Κίνηση Εκπαιδευτικών» Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Οι απόψεις και οι ιδέες που έχει εκφράσει κατά καιρούς και από τη θέση αυτή είναι γνωστές.
Γι’ αυτές ζητάει να κριθεί και όχι για τις φιλικές ή προσωπικές του σχέσεις με πρόσωπα του δημοσίου βίου…
Το σημερινό άρθρο φιλοδοξεί να οδηγήσει σε ένα προβληματισμό και ένα διάλογο σε μια εποχή δύσκολη, σε μια εποχή μιας πολυεπίπεδης κρίσης. Εξάλλου, αν θέλουμε να βγούμε από τα ποικίλα αδιέξοδά μας ο διάλογος, η αυτοκριτική, η αυτογνωσία, οι ιδέες, το όραμα, ο ρεαλισμός, ο πλουραλισμός, η σύνθεση διαφορετικών (ακόμα) απόψεων αποτελούν πια… μονόδρομο!
Το άστρο της ελληνικής δημοκρατίας 1974-2024
Συμπληρώνονται 50 έτη απρόσκοπτης πολιτικής ομαλότητας και οφείλουμε όλοι οι πολίτες της χώρας, με αμεροληψία και ωριμότητα να αντλήσουμε διδάγματα...