Αυτό που απεχθανόμουν πάντα στην πολιτική ήταν η χρήση της «συνωμοσιολογίας» είτε για να κρύψει την ανικανότητά της άσκησης πολιτικής από την εκάστοτε κυβέρνηση, είτε για να χρησιμοποιηθεί αντιπολιτευτικά, ελλείψει σοβαρών αντιπολιτευτικών προτάσεων.
Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες τα ιδιωτικά κανάλια να κάνουν διατριβή στις διευκρινιστικές δηλώσεις του Βαρουφάκη σχετικά με το σχέδιο plan B, καθώς και την πρεμούρα σύσσωμης σχεδόν της αντιπολίτευσης, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, ενεργεί σαν συμπολίτευση για την ψήφιση όλων των προαπαιτουμένων και της επερχόμενης τρίτης συμφωνίας και διερωτώμαι μήπως έχουμε πάθει πολιτικό στραβισμό;
Και τούτο γιατί θεωρώ ότι σήμερα το μείζον δεν είναι εάν ένα σχέδιο plan B μπορούσε να ήταν οικονομικά εφαρμόσιμο εντός της ευρωζώνης (θεωρητικά, ίσως) αλλά κατά πόσο η επερχόμενη συμφωνία, με την υπογραφή ΟΛΩΝ (πλην ΚΚΕ και ΧΑ) μπορεί να καταστεί βιώσιμη.
Κι όμως η ανάγκη προάσπισης προνομιακών συμφερόντων, βλέπε ιδιωτικά κανάλια, καθώς και της ύπαρξης του «υποχρεωτικού» αντιπολιτευτικού λόγου έχουν βαλθεί να μάς πείσουν ότι ο Βαρουφάκης πρέπει να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία!…για να χωνέψουμε την επερχόμενη συμφωνία.
Τα ιδιωτικά κανάλια τα καταλαβαίνω, πολλά τα λεφτά!
Την αντιπολίτευση ειλικρινά δεν την καταλαβαίνω ή μάλλον την καταλαβαίνω.
Για μεν τη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ η ύπαρξη, έστω και επί χάρτου, ενός εναλλακτικού διαπραγματευτικού σχεδίου πίεσης για τις προηγούμενες συμφωνίες (μνημόνια) ήταν κάτι άγνωστο (οπότε και «επικίνδυνο»), για δε το Ποτάμι, χάσιμο χρόνου αφού το motto του είναι ΝΑΙ σε ΟΛΑ..για να μπορεί να «συμπολιτεύεται υπεύθυνα» με όλους!
* Ο Γεώργιος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός
