Προ ημερών, με την έναρξη του νέου σχολικού έτους, αναφέρθηκα στο Αρσάνειο Γυμνάσιο-Λύκειο που άνοιξε τις πύλες του για πρώτη φορά. Έγραφα λοιπόν τότε πως το νέο σχολικό συγκρότημα είναι πραγματικό στολίδι, ένα αψεγάδιαστο κόσμημα, που έλειπε από τη ραγδαία αναπτυσσόμενη περιοχή της Δημοτικής Ενότητας Αρκαδίου, μια τόση δα χαραμάδα στο μέλλον, κόντρα στη ζοφερή καθημερινότητα και τη μιζέρια των καιρών.
Μιζέρια πραγματική, μα την αλήθεια. Που δεν έχει να κάνει μόνο με τα μνημόνια και τη γενικότερη οικονομική στενότητα, αλλά πολύ περισσότερο, με τη στενομυαλιά ορισμένων και τις περίεργες, προοδευτικές τάχα μου, ιδέες, που τείνουν να γίνουν κυρίαρχες το τελευταίο διάστημα. Τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο.
Κανείς δεν αμφισβητεί πως Σφακάκι-Σταυρωμένος-Σκαλέτα είναι μια ευρύτερη περιοχή με κοινά χαρακτηριστικά, ίδια προβλήματα και άπειρες δυνατότητες ανάπτυξης. Ένας τόπος πλούσιος κατά βάση, παραμελημένος ωστόσο. Χωρίς αποχέτευση, με προβληματικό υδρευτικό δίκτυο, ελλιπή φωτισμό και δύο εθνικούς δρόμους-παλιά και νέα εθνική-να τον κόβουν στη μέση. Και δεν μας έφταναν όλα αυτά, αρχίσαμε και τα στενά τοπικιστικά.
Έγινε μετά πολλών κόπων και βασάνων ένα σχολείο στο Σφακάκι και αντί να το αγκαλιάσουμε όλοι, κάποιοι το πήραν βαρέως. Αποκορύφωμα το χθεσινό άρθρο του κ. Μιχάλη Δαμανάκη στην εφημερίδα «Ρεθεμνιώτικα Νέα» και το οποίο, εκτός των ανακριβειών στις οποίες θα αναφερθώ παρακάτω, πάει να δημιουργήσει θέμα εκ του μη όντος.
Σφακάκι και Σταυρωμένος ζούσαν πάντοτε αρμονικά, όπως και τα χωριά Παγκαλοχώρι-Αστέρι -Χαμαλεύρι, με το Αρσάνι σαν κεντρικό σημείο αναφοράς. Τα γνωστά Αρσανοπαγκαλοχαμαλευράστερα, αγαπητέ μου κύριε καθηγητά. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν ήταν σαφώς και ευκρινώς οριοθετημένα. Άλλο Παγκαλοχώρι και άλλο Χαμαλεύρι. Άλλο Σφακάκι και άλλο Σταυρωμένος. Με τον Αρσανιώτη ποταμό να τα χωρίζει και να τα ενώνει στα περιβόλια, τις ποταμίδες, τον κήπο και τους κάμπους. Και βέβαια δεν έπαιξε ποτέ το ρόλο μεθορίου ή συνοριακού ποταμού όπως αναφέρετε.
Έτυχε λοιπόν να βρεθεί η απαραίτητη έκταση στο Σφακάκι και να χτιστεί το σχολειό, το οποίο θα έπρεπε να ονομαστεί πώς; Σταυρωμένου; Από που κι ως που; Γυμνάσιο-Λύκειο Σταυρωμένου που βρίσκεται στο Σφακάκι; Είναι ποτέ δυνατόν; Φαίνεται όμως πως στο μυαλό κάποιων όλα είναι δυνατά και για να αποδυναμωθεί η ονομασία που δόθηκε τελικά τα βάλαμε και με το μοναστήρι.
Αλήθεια σε τι ωφελεί η προσπάθεια υποβάθμισης της Μονής, η σύγκρισή της με το Αρκάδι και η επέκταση της σκέψης σε δύσβατα μονοπάτια, όπως αυτά που οδηγούν σε θρησκευτικά σχολεία; Mήπως για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον.
Η αλήθεια κύριε καθηγητά είναι μία και μόνο μία. Η τότε κοινότητα Παγκαλοχωρίου βρέθηκε με μια έκταση πεντέμισι περίπου στρεμμάτων στο σημείο που είναι σήμερα το σχολείο. Τα χρόνια πέρασαν, οι κοινότητες εντάχθηκαν σε δήμους, εν προκειμένω στον δήμο Αρκαδίου, οι ανάγκες μεγάλωναν και άρχισαν να συζητούνται διάφορα. Πρώτα για Μουσικό Γυμνάσιο και κατόπιν για τούτο εδώ.
Όμως η έκταση ήταν μικρή και ζητήθηκε η βοήθεια του μοναστηριού που ανταποκρίθηκε αμέσως. Πρόσφερε τα δύο στρέμματα που έλλειπαν σε μια εντελώς συμβολική τιμή και χάρισε άλλο ένα για να φτιαχτεί ο δρόμος με την προϋπόθεση να χτιστεί σχολείο που να φέρει το όνομα του μοναστηριού. Και τώρα τι θα έπρεπε να κάνουμε;
Μήπως το σχολικό συγκρότημα που χτίστηκε σε έκταση της Μονής, στον οικισμό Σφακάκι, θα ήταν καλύτερα να ονομαστεί Γυμνάσιο -Λύκειο Σταυρωμένου;
Για να εξυπηρετήσει τι εντέλει; Τη ματαιοδοξία κάποιων, για μην πω τίποτα άλλο; Το άρθρο όμως εγείρει ένα σοβαρότερο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θέμα. Αυτό περί θρησκευτικών σχολείων και τα λοιπά. Αλήθεια από που προκύπτει αυτό; Το Αρσάνειο Γυμνάσιο-Λύκειο καλύπτει μια περιοχή που εκτείνεται από το Άδελε και φτάνει μέχρι την Ελεύθερνα.
Από τα δημοτικά που βρίσκονται σε αυτά τα διαμερίσματα τροφοδοτείται και όχι, όπως ανακριβώς αναφέρετε, από του Σταυρωμένου και μόνο. Και βέβαια υπάρχουν αρκετοί αλλοεθνείς και αλλόθρησκοι μαθητές. Όμως το σχολείο δεν είναι ούτε χριστιανικό ούτε μουσουλμανικό ούτε βουδιστικό. Είναι, αν δεν κάνω λάθος, ελληνικό και τέτοιο πρέπει να παραμείνει. Όλα τα άλλα, τα περί διαγραμμάτου, λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι προφάσεις εν αμαρτίες.
