Ήταν μια ομάδα νέων ανθρώπων που μετά την μεταπολίτευση μας ξάφνιαζαν με τις πρωτοβουλίες και τις δημιουργίες τους.
Αυτοί οι νέοι στην πορεία γίνανε ένας κι ένας στον τομέα του και το σπουδαιότερο δέθηκαν με στενούς δεσμούς φιλίας.
Ανάμεσά τους κι ένα όμορφο αγόρι με δικό του στυλ και υπέροχες ιδέες. Ήταν ο Τάκης Χάσικος.
Ο Τάκης έδειχνε έφεση στα στυλιστικά θέματα κάτι πολύ πρωτοποριακό για τη εποχή που μιλάμε. Μπορεί στην Αθήνα να είχαν καθιερωθεί τα μεγάλα ονόματα αλλά για την επαρχία ο στυλίστας ήταν κάτι δυσανερμήνευτο.
Εκείνος όμως βάδιζε πέρα από τον καιρό του. Μετά τις πρώτες σπουδές στο αντικείμενό του, έφυγε για ειδίκευση στην Ιταλία. Εκεί απέκτησε τα πρότυπα που τον έκαναν λίγο αργότερα πασίγνωστο και ξεχωριστό.
Επιστρέφοντας έκανε ένα ατελιέ στο Ρέθυμνο, στην οδό Δημητρακάκη, που με την έντονη προσωπικότητα και το ταλέντο του το μετέτρεψε σε ναό υψηλής τέχνης.
Αρχικά έγινε γνωστός και περιζήτητος στα νυφικά. Έκανε πραγματικά αριστουργήματα, τόσο που ήταν εύσημο ανεπτυγμένης αισθητικής να ράψει εκεί μια κοπέλα το νυφικό της.
Κι ήρθε το Αναγεννησιακό Φεστιβάλ να εμπνεύσει στον Τάκη εξαιρετικές δημιουργίες.
Αξέχαστο ένα δρώμενο σε μουσική Μπάμπη Πραματευτάκη για την έναρξη Αναγεννησιακού Φεστιβάλ. Έγινε στην πλατεία 4ων Μαρτύρων. Με καταπληκτικά κοστούμια εποχής παρέλασαν πρώτα ζευγάρια χορεύοντας χορούς εποχής και μετά τεράστιες φιγούρες με απίστευτα δημιουργικής φαντασίας μάσκες έκαναν μια εντυπωσιακή εμφάνιση. Ο ήλιος, το φεγγάρι, φιγούρες της comedian del’ arte ξάφνιασαν το κοινό που είχε κατακλύσει την πλατεία και ήταν το θέμα συζήτησης για πολλές μέρες.
Ο Τάκης, καρναβαλιστής με φιλοσοφία και όραμα πέρασε με την ομάδα του «ΝΑΤΑ ΚΑΙ ΦΑΤΑ» σε μια άλλη κατηγορία που θεωρούμε ότι συνέβαλε ουσιαστικά στην καθιέρωση του Ρεθεμνιώτικου Καρναβαλιού.
Οι στολές που σχεδόν μόνος του, με ελάχιστη βοήθεια, δημιουργούσε ήταν το θέμα που περιμέναμε ανυπόμονα μέχρι το επόμενο καρναβάλι.
Κι όταν τέλειωνε η εμφάνιση σκεπτόσουν με πόνο ψυχής ότι αυτές τις τόσο όμορφες στολές δεν θα τις ξανάβλεπες.
Θυμάμαι πόσες φορές είχαμε προτείνει από την δημοσιογραφική πλευρά να συγκεντρωθούν αυτές οι στολές κάπου και να δημιουργηθεί ένα μουσείο. Δεν είναι της παρούσης να δώσουμε συνέχεια. Ένα μέρος μόνο βρήκαμε να έχει φυλαχθεί σε ειδικό χώρο του δήμου δίπλα στο Σπίτι του Πολιτισμού. Ήταν στολές αμιγώς Αναγέννησης χωρίς κανένα ψεγάδι. Στολές που θα άντεχαν στη κριτική και του πιο αυστηρού θεατή ιδιαίτερα γνώστη της Αναγέννησης.
Ο Τάκης Χάσικος είχε καταφέρει να βάλει ανεξίτηλη σφραγίδα σε κάθε δημιουργία του. Καμιά χρονιά δεν επανέλαβε το θέμα του. Πάντα έδινε με ιδιαίτερη φροντίδα στη λεπτομέρεια κάτι διαφορετικό. Και ιδιαίτερα στις στολές με κάποιες περαιτέρω απαιτήσεις, όπως κέντημα, ήταν ν’ απορείς με την τεχνική αυτού του ανθρώπου και κυρίως με την υπομονή του.
Ήταν τότε που γύριζα την ταινία μου «Κομφετί μνήμης από Ρεθεμνιώτικες Απόκριες» και ζήτησα μια συνέντευξη από τον Μιχάλη Χαλκιαδάκη από τους παλιούς καλούς καρναβαλιστές.
«Δεν μπορώ μου είπε». «Απόψε θα κάνουμε μια έκπληξη στον Τάκη είναι τα γενέθλιά του. Αν θέλεις έλα κι εσύ αρκεί να μην το μάθουν άλλοι και χαλάσουμε την έκπληξη».
Δεν ήθελα παρακάλια. Το ίδιο βράδυ βρέθηκα στο Κέντρο Λαϊκής Τέχνης, που θα γινόταν το πάρτι έκπληξη. Από νωρίς είχαν πάρει τη θέση τους οι επιτετραμμένοι στις ψησταριές, ενώ κάποιοι είχαν αναλάβει να ειδοποιήσουν μόλις ο Τάκης θα έκανε την εμφάνισή του στο στενό της Κριτοβουλίδου. Κάποια στιγμή κι ενώ μέχρι και οι τοπικές αρχές είχαν έρθει στο ραντεβού αυτό, ήρθε η πρώτη ειδοποίηση. Μόλις ο Τάκης πλησίασε την πόρτα σβήσανε όλα τα φώτα και απλώθηκε νεκρική σιγή. Θυμάμαι το πρόσωπο του Τάκη στο τζάμι να προσπαθεί να διακρίνει αν υπάρχει κάποιος μέσα. Σε λίγα λεπτά άνοιγε την πόρτα για να ξεκινήσει ένα ατέλειωτο πανηγύρι. Μια τούρτα πλησίασε με κεράκια, το τραγούδι των γενεθλίων συνοδεύτηκε και από ζωντανές φωνές και ζήσαμε μια ατμόσφαιρα συγκίνησης, χαράς και γιορτής ανεπανάληπτη. Ατμόσφαιρα που ξεχείλιζε από αγάπη για τον μοναδικό αυτό καλλιτέχνη. Ο ηθικός αυτουργός Μιχάλης Χαλκιαδάκης μίλησε και ευχήθηκε στον φίλο του και μετά περάσαμε ένα αξέχαστο βράδυ. Όσο για τον Τάκη δεν κατάφερε να εμποδίσει τα δάκριά του μετά το πρώτο ξάφνιασμα. Στιγμές μοναδικές.
Μετά μάθαμε πως οι φίλοι του έκαναν το παν να τον στηρίξουν μόλις άρχισε η ταλαιπωρία με την επάρατο που ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία στη ζωή του υπέροχου αυτού καλλιτέχνη.
Εκείνος όμως δεν λύγισε. Πάλευε παλικαρίσια για να την αντιμετωπίσει. Έπεφτε σηκωνόταν, ξανά αγώνας, καινούργιες ελπίδες μετά την κάθε νίκη που ήταν στην πραγματικότητα ανακωχή.
Κι ήρθε το τέλος. Μια αρχή όμως για το κεφάλαιο «Τάκης Χάσικος», που θα γεμίσει με αναρίθμητες σελίδες από τις μνήμες που μας άφησε ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης και δεν θα έχει τέλος.
Αυτό που του οφείλουμε όμως είναι να διαφυλάξουμε τον καλλιτεχνικό πλούτο που μας κληροδότησε. Είναι ηθικό χρέος που δεν θα επιτρέψει κανένας από τους φίλους τους αξέχαστου Τάκη να μείνει ανεκπλήρωτο.
