Στην αίθουσα Αrt Base των Βρυξελλών ο Νίκος Γουνάκης μαζί με τον Frans de Clerc (φίλο της Κρήτης) μίλησαν με τα θερμότερα λόγια για την τεράστια συμβολή του Μαρκογιάννη στην κρητική μουσική, τη διατήρη
σή της αλλά και την μετάδοση στους νεότερους και του απένειμαν χρυσό δίσκο μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων.
Ο Γιάννης Μαρκογιαννάκης (Μαρκογιάννης) φανερά συγκινημένος ευχαρίστησε ιδιαίτερα τον πρόεδρο για την φιλοξενία του αλλά και το συμβούλιο του συλλόγου «Κρήτη» και τους πολλούς παρευρισκόμενους που ήρθαν επίσης από την Γερμανία και την Ολλανδία, σκορπώντας ένα πλατύ χαμόγελο και κάνοντας ευγενικά μια υπόκλιση. Τους είπε μια μαντινάδα που αφορά τους ξενιτεμένους Κρητικούς και λέει «Όπου κι αν πάει ο Κρητικός χτίζει μιαν άλλη Κρήτη, γιατί μαζί του κουβαλά τα έθιμα τα ήθη». Ευχήθηκε στα Ελληνόπουλα να προοδεύουν αλλά να έχουν πάντα στην καρδιά τους την πατρίδα τους και να την επισκέπτονται τακτικά. Τα 87 χρόνια που του βαραίνουν τους ώμους δεν ήταν αρκετά να τον εμποδίσουν να ταξιδέψει στην καρδιά του χειμώνα στο παγωμένο Βέλγιο για να βρεθεί ανάμεσα στους ξενιτεμένους Κρητικούς και όχι μόνο, να τιμηθεί από αυτούς, να τους τιμήσει με την παρουσία του και να γλεντήσει μαζί τους παίζοντας μαζί με τον πρόεδρο Νίκο Γουνάκη (που είναι και λυράρης) και τον Μανώλη Αρφαρά (λαούτο).
Ο Νίκος Γουνάκης που φιλοξένησε στο σπίτι του τον Μαρκογιάννη, είπε χαρακτηριστικά ότι «Αυτός ο άνθρωπος έχει θεϊκή δύναμη, δεν εξηγείται αλλιώς το πόση αντοχή είχε και ότι έπαιζαν μαζί ώρες χωρίς να κουράζεται». Εύχεται ο Θεός να του δίνει δύναμη και υγεία μαζί με την οικογένειά του, να κάνει παρέες και να παίζει το αγαπημένο του λαούτο που το βαστά επί ογδόντα χρόνια στα χέρια του. Μάλιστα του είπε ότι το καλοκαίρι πρώτα ο Θεός που θα βαφτίσει τον γιο του στα Δράμια, τον καλεί να παίξει μαζί με το συγκρότημα που θα αναλάβει την διασκέδαση. Ο Νίκος Γουνάκης του αφιέρωσε τις παρακάτω μαντινάδες που γράφτηκαν πάνω σε τιμητικές πλακέτες και δόθηκαν στον «δάσκαλο»:
«Ογδόντα χρόνια το βαστάς το κρητικό λαούτο
και διασκεδάζεις Κρητικούς σ’ ούλο τον κόσμο ετούτο».
«Απάνω στο λαούτο σου μεγάλε Μαρκογιάννη
μια ιστορία έγραψες μ’ αθάνατο μελάνι».
