ΤΑΙΠΕΔ – ΕΥΑΘ. H χαμένη υπόληψη μιας εταιρίας;

H πρόκληση ενδιαφέροντος του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) για την πώληση του 51% της ΕΥΑΘ, που έλαβε χώρα στις 21 Φεβρουαρίου 2013, προκάλεσε το ενδιαφέρον τεσσάρων υποψηφίων. Σε προηγούμενο άρθρο μας δόθηκαν πολλές λεπτομέρειες όπως και κάποια ενδιαφέροντα λεπτά σημεία, που αφορούσαν στο διαγωνισμό αυτό (βλ. www.capital.gr/Articles.asp?id=1942394).

 

Από το σύνολο των υποψηφίων οι δύο αποκλείστηκαν, λόγω παραλείψεων, οπότε οι φάκελοι των δυο άλλων υποψηφίων νυμφίων, έπρεπε να ήταν πλήρεις.

 

Αν και ο διαγωνισμός αυτός δεν τελεσφόρησε, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εξελίξεις, ως προς τις ακολουθούμενες διαδικασίες και τα παρεπόμενα «κάτω από το χαλί».

 

Ας δούμε όμως την όλη εξέλιξη από την αρχή. Αναλυτικότερα, η πρόσκληση, ζητούσε μαζί με την κατάθεση της προσφοράς, ένα σύνολο δικαιολογητικών ως αναπόσπαστο τμήμα, της διαδικασίας επιλογής των εταιριών κατά την πρώτη φάση του διαγωνισμού.

 

Ουδείς όμως από τους ενδιαφερόμενους μπορούσε να γνωρίζει, μετά την κατάθεση των προσφορών, αν οι ανταγωνιστές του πληρούσαν όλα τα κριτήρια της επιλογής. Το ΤΑΙΠΕΔ δεν παρείχε την παραμικρή πληροφορία (μέσω μιας συγκεντρωτικής έκθεσης λόγου χάρη) σχετική με αυτό το θέμα.

 

Για να γίνουν όμως ενστάσεις και προσφυγές, όλοι οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να έχουν πρόσβαση στους φακέλους των προσφορών που κατατέθηκαν ή τουλάχιστον στην έκθεση, όπου σημειώνονται τα όσα σχετίζονται με τα αιτούμενα πιστοποιητικά και τα κριτήρια της επιλογής των υποψηφίων. Το ΤΑΙΠΕΔ αρνήθηκε κατηγορηματικά την οποιαδήποτε πρόσβαση.

 

Πράγματι, το Ταμείο δεν κοινοποίησε στους υποψήφιους, το πρακτικό με τις πιθανές ελλείψεις σε πιστοποιητικά κλπ., όλων των υποψηφίων. Επίσης, αρνήθηκε να δώσει πληροφορίες της μορφής αυτής σε υποψηφίους που το ζήτησαν, επικαλούμενο τον κανονισμό λειτουργίας του.

 

Με τις επιλογές του αυτές αφαίρεσε στην ουσία το δικαίωμα της έντασης / προσφυγών των ενδιαφερομένων. Ουδείς γνωρίζει αν οι φάκελοι όσων απέμειναν ήταν πλήρεις και ουδείς γνωρίζει με τι τρόπο συμπληρώθηκαν τα τυχόν κενά από έγγραφα, που πιθανόν έλειπαν από τις προσφορές.

 

Το δικαίωμα στην πρόσβαση σε πληροφορίες, για την υπόθεση που εξετάζουμε, απορρέει καταρχάς από τη Σύμβαση του Άαρχους (1998), όπως αυτή ενσωματώθηκε στην εθνική νομοθεσία (νόμος 3422/2005).

 

Η πώληση της ΕΥΑΘ, τελικά δεν έγινε. Η όλη όμως διαδικασία αξιολόγησης των τεσσάρων υποψηφίων δημιούργησε την αίσθηση σε πολλούς ότι όλα είχαν την οσμή μιας προσχεδιασμένης απόφασης.

 

Όταν ένας από τους υποψηφίους αναδόχους «Η Ένωση Πολιτών για το Νερό» που είδε την προσφορά της να απορρίπτεται ως ακατάλληλη, ζήτησε τα πρακτικά του διαγωνισμού αναφορικά με τα πιστοποιητικά κ.λπ. και για τους τέσσερις, η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ αρνήθηκε, όπως σημειώθηκε, κατηγορηματικά να δώσει κάθε πληροφορία.

 

Μέσω της δικαστικής οδού, η «Ένωση» απέκτησε πρόσβαση στις πληροφορίες αυτές τελικά. Με έκπληξη όμως διαπιστώθηκε ότι ενώ για τους δυο «κομμένους» από τον διαγωνισμό, υπήρχε αναλυτική αιτιολογική έκθεση του ΤΑΙΠΕΔ, για τους δυο προκριθέντες κυκλοφορούσαν μόνο κάποια σημειώματα και ένα πρακτικό σε ένα ντοσιέ, που προέρχονταν από μια ιδιωτική εταιρία συμβούλων(!!!). Δεν τηρήθηκε λοιπόν η παραμικρή τυπική διαδικασία καταγραφής όλων των πιστοποιητικών, των κριτηρίων επιλογής κ.λπ των δυο αυτών εταιριών, όπως και της προσφοράς τους.

 

Πώς λοιπόν επιλέγηκαν χωρίς να υπάρχει μια σαφής εικόνα των προσφορών τους; Όταν παραβιάζεται η διαδικασία της όποιας αξιολόγησης, τότε εύλογα προκύπτουν δικαιολογημένα ερωτήματα που αγγίζουν πια την ουσία, του διαγωνισμού!