Τον μήνα τούτο, τον Οκτώβρη, είναι τα γενέθλια της μάνας μου…
Δύσκολοι οι καιροί που ζούμε. Ως πρόσωπα και ως λαοί. Το ξέρετε όλοι. Γεμάτες κύματα οι θάλασσές μας και μαύρα σύγνεφα σκεπάζουν τον ήλιο μας. Έχουν κλονιστεί αρχές και αξίες. Χάσανε το ζωντανό χρώμα τους ιδέες και τη ζωογόνο δύναμή τους φωνές.
Μολαταύτα, μια φωνή παραμένει θαλερή. Μια αξία μένει ακλόνητη. Που καθαρίζει τον ουρανό και γαληνεύει τη θάλασσα.
Η ευλογημένη από το θεό αγάπη της μάνας. Θεμέλιο κάθε μικρομέγαλης οικοδομής της ζωής μας. Παρηγορήτρα και απάνεμο λιμάνι στα δύσκολα, φωτοβόλος αγκαλιά στις χαρές. Πρόθυμα αφτιά και σοφός, συμβουλευτικός ή/και προτρεπτικός, λόγος κάθε στιγμής.
Μάνα μου, σαν την Εκάβη, την Κυδίππη και την Παναγία, τις μανάδες του Έχτορα, των Κλέοβη και Βίτωνα και του Χριστού αντίστοιχα, μεγάλη κι ακατάλυτη η δύναμη που σου χάρισε ο θεός και ξεχειλισμένη από ανυπόκριτη και ανεπιτήδευτη στοργή για τα παιδιά σου, αφτιασίδωτη αγάπη για τον σύντροφό σου, αλήθεια, υπομονή, θάρρος, ανιδιοτέλεια, καλλιέργεια ψυχής, σωφροσύνη και αισιοδοξία μπροστά σε όσα φέρνουν στο πέρασμά τους ο χρόνος και ο καιρός. Ναι, μα ταυτόχρονα, όπως με διδάσκεις από τα παιδικά μου χρόνια, εάν είναι «μαγκιά» το να δείχνεις στον άλλο έμπρακτα πώς να αγαπά και να δίνεται χωρίς να προσμένει αντάλλαγμα, να παλεύει κάθε κακό με το θεό σύμμαχο και να μη λυγά στις αναποδιές, ο θεός σε έχει κάνει εσένα μεγάλο «μάγκα», Μανούλα μου.
Θεέ μου, σε ευχαριστώ ολόψυχα για αυτήν εδώ τη Μάνα που με έφερε στον κόσμο…
