Μην έχουμε αυταπάτες: ο κορωνοϊός είναι το δέντρο, το δάσος είναι η κλιματική αλλαγή. Ο κορωνοϊός θα αφήσει πολλούς να ζήσουν, η κλιματική αλλαγή όχι.
Η επιστήμη, στην οποία η πολύπαθη ανθρωπότητα φαίνεται να αποθέτει τις ελπίδες της, μέχρι στιγμής δείχνει αδύναμη να σπάσει τον κώδικα της νέας ασθένειας, να την αντιμετωπίσει κατά μέτωπο, πειραματιζόμενη σε περιφερειακές λύσεις, στην αποτελεσματικότητα εν προκειμένω φαρμάκων που χρησιμοποιούνται για άλλες ασθένειες.
Ο νους ο ανθρώπινος λοιπόν αποδεικνύεται ανεπαρκής, κατώτερος από το νου της φύσης. Αυτό δεν είναι καινούριο, αρκεί μόνο να αναλογιστούμε τη φθορά και το θάνατο, που ο αδήριτος φυσικός νόμος επιβάλλει στον άνθρωπο, παρά τη θέληση και την επιστημοσύνη του τελευταίου.
Γεγονός είναι ότι όλα τα μέτρα, που στη φάση αυτή παγκοσμίως λαμβάνονται και αφεύκτως οδηγούν σε μείωση της κατανάλωσης, της παραγωγής και των αποβλήτων, είναι ευεργετικά, θα δώσουν ανάσα στον πλανήτη. Να ‘ναι, άραγε, τώρα ο εχθρός μας η ίδια η φύση, που με τον ακραίο αυτό τρόπο (αφού από λογική δεν παίρνουμε) επιχειρεί να μας συνετίσει, είτε, απλά, να αμυνθεί;
Μια τέτοια εκδοχή πιθανότατα συνιστά απαισιόδοξη οπτική για την εξέλιξη της νόσου, την ανακάλυψη εμβολίου. Αλλά και η ασθένεια αυτή να εξαλειφθεί, ποιος εγγυάται ότι δεν θα προκύψει άλλη. Αλλά και η επόμενη να εξαλειφθεί, με την κλιματική αλλαγή, τι γίνεται;
Ας μη βλέπουμε μόνο τα δέντρα, να δούμε και λίγο δάσος. Που, σίγουρα, εκείνο θα είναι φοβερά απειλητικό και αμείλικτο για όλους. Και κείνο που συνακόλουθα επιτάσσεται άμεσα, και δεν μπορεί να είναι άλλο από έναν εκ βάθρων ανασχηματισμό της μολυντικής για το περιβάλλον οικονομίας, τη χρήση, αποκλειστικά, φιλικών προς το περιβάλλον μορφών ενέργειας, την αμετάκλητη εφεξής αποχή από κάθε εχθρική προς το περιβάλλον συμπεριφορά (της ρίψης χημικών μη εξαιρουμένης…).
Ας δούμε λοιπόν τον κορωνοϊό σαν μήνυμα, σαν ευκαιρία για μια απόλυτα φιλική, εξευμενιστική μεταστροφή της οικονομίας προς το φυσικό περιβάλλον.
Μια αλλαγή στάσης, που μπορεί να ακούγεται δυσάρεστη, όμως όχι μικρονοϊκή.
