Τα κάλαντα του Λαζάρου έψαλαν, τηρώντας το έθιμο, οι μαθητές της Πατριαρχικής Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Μουσικής κ. Κωνσταντίνου Στεφανάκη. Οι μαθητές της Χορωδίας-παιδιά του γυμνασίου και λυκείου απ’ όλη την Κρήτη που φοιτούν στη Σχολή συνοδευόμενα επίσης από τον Διευθυντή της Σχολής κ. Θωμά Παναγιώτου και τον καθηγητή κ. Ξηρουχάκη Σπυρίδωνα- έψαλλαν τα κάλαντα του Λαζάρου σε Ιδρύματα, φορείς και φίλους της Σχολής, της πόλης των Χανίων (Μητροπολίτης, Δημοτικό Γηροκομείο, Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων, Αντιπεριφέρεια, Δήμος Χανίων, ΑΝΕΚ, ΚΤΕΛ Χανίων-Ρεθύμνης, Ι. Μονή Χρυσοπηγής, εφημερίδα ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ, κ.ά.).
Είναι μια παράδοση της Σχολής μας τα τελευταία 10 χρόνια (από το 2007 ανελλιπώς) τηρώντας τις κρητικές παραδόσεις μας, οι μαθητές να ψέλνουν σε φορείς και ιδρύματα της πόλης μας τα κάλαντα του Λαζάρου, με στόχο να τα γνωρίσουν και όλοι οι νέοι άνθρωποι. Ταυτόχρονα στέλνουμε σε όλους το μήνυμα της Ανάστασης, ότι όπως ο Λάζαρος αναστήθηκε, έτσι και ο καθένας απ’ εμάς, μέσα από τις δυσκολίες που βιώνει, μπορεί να ελπίζει στην Ανάσταση που χαρίζει ο Χριστός σε όλα τα παιδιά του.
Όποιος θέλει να ακούσει και να δει τη χορωδία της Σχολής μπορεί να επισκεφθεί την ηλεκτρονική διεύθυνση https://www.youtube.com/watch?v=d7IxwRKpyA8
Επίσης παραθέτουμε τα λόγια των Καλάντων όπως τα ψάλλουμε :
Κάλαντα του Λαζάρου
Το εμάθατε τι εγίνει σήμερο στην Παλαιστίνη
Στην πο-, στην πόλη Βηθανία, κλαίει η Μα-, κλαίει η Μάρθα κι η Μαρία.
Μάρθα κλαίει τον αδελφό της τον γλυκύ τον καρδιακό της
Τρεις ημέ-, τρεις ημέρες τον θρηνούσε, και τον έ-, και τον εμοιρολογούσε.
Την ημέρα την Τετάρτη κίνησ’ ο Χριστός για νάρθει.
Και εβγή-, και εβγήκε κι η Μαρία, έξω από, έξω από τη Βηθανία.
Και εμπρός του γόνυ κλίνει και τους πόδας του φιλεί
Eαν ή-, εαν ήσουν ‘δω Χριστέ μου, δε θ’απέ-, δε θ’απέθαινε ο αδερφός μου.
Μα και τώρα εγω πιστεύω και καλότατα ηξεύρω.
Πως μπορείς, πως μπορείς άμα θελήσεις, και νεκρούς, και νεκρούς να αναστήσεις.
Λέγει, πίστευε Μαρία, άγωμεν εις τα μνημεία.
Τότε ο, τότε ο Χριστός δακρύζει, και τον Ά-, και τον Άδη φοβερίζει.
Άδη τάρταρε και Χάρε, Λάζαρε ήρθα να σε πάρω
δεύρω έ-, δεύρω έξω Λάζαρέ μου, φίλε και, φίλε και αγαπητέ μου.
Λάζαρος απενεκρώθη, ανεστήθη κι εσηκώθη
Ζωντανός, ζωντανός σαβανωμένος, και με το, και με το κερί ζωσμένος.
Λάζαρε, πες μας τι είδες, είς τον Άδη που επήγες;
είδα φό-, είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βά-, είδα βάσανα και πόνους.
Της καρδίας, των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον,
δώστε μου, δώστε μου λίγο νεράκι, να ξεπλύ-, να ξεπλύνω το φαρμάκι.
Καλή Ανάσταση
Ο Διευθυντής της Σχολής Θωμάς Παναγιώτου
