Βλέπω τους μετανοημένους, αυτούς που βοήθησαν ενεργά να έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αλλά σήμερα τον επικρίνουν σκληρά ή μεταπηδούν ακόμη και στο αντίπαλο στρατόπεδο. Και αναρωτιέμαι: αφού τότε δεν είχαν το μυαλό ή τη διάθεση να αντιληφθούν το οφθαλμοφανές, γιατί να μην επιδείξουν ανάλογη συμπεριφορά και στο μέλλον;
Βλέπω και τους αμετανόητους, αυτούς που το 2015 κατείχαν νευραλγικές θέσεις στην κυβέρνηση που έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και επαίρονται σήμερα για τις επιλογές τους, καταγγέλλοντας με ακραίες εκφράσεις τον άλλοτε ηγέτη τους για τη «στροφή» που έκανε. Και αναρωτιέμαι: πώς είναι δυνατόν να επικαλούνται διάφοροι, επώνυμοι και ανώνυμοι, την κριτική τους, χωρίς να αναλογίζονται ότι θα μας είχαν οδηγήσει σε δρόμο χωρίς επιστροφή και ότι είναι πάντοτε διαθέσιμοι να το πράξουν;
Προ ημερών τα λιγοστά μέλη της «κόκκινης» Λαϊκής Ενότητας διαδήλωσαν έξω από τη γαλλική πρεσβεία φορώντας κίτρινα γιλέκα, για να συμπαρασταθούν στις κινητοποιήσεις κατά του προέδρου Μακρόν. Το θέαμα ήταν συνάμα ιλαρό και αξιοθρήνητο. Η σοβαρή πλευρά του είναι όμως πως όλοι αυτοί γνώριζαν ότι στα Κίτρινα Γιλέκα συμμετέχουν σε υψηλό ποσοστό ακροδεξιά στοιχεία αλλά δεν τους ένοιαζε ούτε στο ελάχιστο. Διότι ο στόχος είναι κοινός: οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, η Ευρωζώνη και η ΕΕ -κατά δήλωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη- που υπερηφανεύεται διότι το 2015 εισηγήθηκε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, με το ακλόνητο επιχείρημα ότι θα προκαλούσε χάος στην Ευρωζώνη αλλά όχι στη χώρα μας.
Στο ερώτημα, λοιπόν, αν τα «Κόκκινα Γιλέκα», δηλαδή οι αμετανόητοι ακραίοι της κυβέρνησης του πρώτου εξαμήνου του 2015, είναι γραφικοί ή επικίνδυνοι, έχει ήδη απαντήσει η πρόσφατη ελληνική ιστορία (αλλά και η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια ιστορία): είναι γραφικοί ώσπου να (ξανα)γίνουν επικίνδυνοι. Και επειδή δεν έχουμε δει ακόμη το τέλος της ελληνικής περιπέτειας, θα ήταν καλό να μην ξεχνάμε τόσο εύκολα, να μην τους κολακεύουμε και να μην τους επικαλούμαστε.
*Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Κρήτης
