Αθλήματα που δεν έχουν προβολή του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ κ.α. όπως το μονόζυγο, αποτελεί μια ασχολία που 
χρειάζεται ειδικό βάρος αλλά και ιδιαίτερη προσοχή. Πόσο μάλλον όταν οι συνθήκες είναι σχεδόν μηδαμινές, εάν μιλάμε για το 1983, όπου οι προπονήσεις γίνονταν στον προαύλιο χώρο του παλαιού γυμνασίου Αρρένων με κάποια στρώματα προστασίας ύψους 12 πόντων και τίποτε άλλο.
χρειάζεται ειδικό βάρος αλλά και ιδιαίτερη προσοχή. Πόσο μάλλον όταν οι συνθήκες είναι σχεδόν μηδαμινές, εάν μιλάμε για το 1983, όπου οι προπονήσεις γίνονταν στον προαύλιο χώρο του παλαιού γυμνασίου Αρρένων με κάποια στρώματα προστασίας ύψους 12 πόντων και τίποτε άλλο.Ήταν η εποχή που ο νεοϊδρυθής Σύλλογος Κλασικού Αθλητισμού ΟΚΑ Αρκάδι, άνοιγε την αγκαλιά του προκειμένου να υποδεχθεί τη αθλητική νεολαία της πόλης μας.
Οι προπονήσεις στο μοναδικό σιδερένιο μονόζυγο, που είχε στηθεί στο χώρο αθλοπαιδιών του σχολείου, γινόταν στα διαλείμματα των μαθημάτων, αλλά και όλων των απογευματινών και πολλές φορές βραδινών ωρών, με μοναδικό οδηγό τις εικόνες που είχε το κάθε παιδί της εποχής στο μυαλό του από τις προσπάθειες των Ιαπώνων Ολυμπιονικών όπως ο Τζουχαχάρα και ο Κάτο στις Ολυμπιάδες του Μόντρεαλ το 1976 και της Μόσχας το 1980. Το μεράκι που διέθεταν τα παιδιά στο Ρέθυμνο αλλά και σ’ όλες τις ξεχασμένες περιοχές της περιφέρειας ήταν το πρωταρχικό στοιχείο για να αναδειχθούν και να αναδειχθεί και το ίδιο το άθλημα.
Ο Μάρκος Πελαντάκης ξυπνά μνήμες
Ο Μάρκος ο Πελαντάκης που πρωτοστατούσε σ’ αυτή την προσπάθεια, έχει να θυμάται… «Δεν θα ξεχάσω τις αμέτρητες ώρες που περνούσαμε στο χώρο του μονόζυγου προκειμένου να τελειοποιήσουμε τις ασκήσεις, ελβετική, ανακυβίστηση, σημαία, γιγαντιαία και γιγαντιαίο αιώρημα, με μένα να έχω αναλάβει κατά κάποιο τρόπο, τον εκπαιδευτή με τις μετρημένες γνώσεις μου.
Δεν ήταν λίγες φορές που η προπόνηση τελείωνε αργά, όταν δηλαδή, το σκότος ήταν αυτό που μας ανάγκαζε να διακόψουμε Θυμάμαι επίσης τα γειτονόπουλα μικρότερης ηλικίας από εμάς, να μας παρατηρούν με τις ώρες. Ήταν τέτοια όμως η θέλησή μας για προπόνηση που προκειμένου να συνεχίσουμε, χρησιμοποιούσαμε τα φώτα των ποδηλάτων μας να φωτίζουν στον χώρο του μονόζυγου, για να φτάσουμε στο επίπεδο που θέλαμε. Εγώ και ο φίλος μου ο Νίκος Αλεξίου και κοντά σε μας πολλοί φίλοι μας…
Η χαρά μας ήταν μεγάλη, όταν μας πλησίασε ο αείμνηστος γυμναστής και ένας από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη του ΟΚΑ Αρκάδι Μιχάλης Μαράκης, καθηγητής της Φυσικής Αγωγής της τότε Α’ Λυκείου που φοιτούσαμε και μας ενθάρρυνε ότι στο Ρέθυμνο έχει έρθει με μετάθεση ένας γυμναστής με ειδικότητα την ενόργανη γυμναστική, ο Σπύρος Ελευθερόγλου, ο οποίος θα μας δίδασκε με επιστημονική βάση πλέον και με άλλα δεδομένα την ενόργανη γυμναστική.
Κάπως έτσι λοιπόν, ξεκίνησε η ενόργανη γυμναστική στην πόλη μας πριν 30 χρόνια και κάτι, με εμάς τους «ρομαντικούς» φίλους του «ευ αγωνίζεσθαι» να «φυτεύουμε το κλωναράκι», το οποίο άνθισε και μεγάλωσε σαν το γιγαντιαίο αιώρημα, την κορυφαία άσκηση πάνω στο μονόζυγο, με τον Σπύρο Ελευθερόγλου και στη συνέχεια τον πανελληνιονίκη και νυν διεθνή κριτή Νίκο Προβιά να ξεκινούν το κτίσιμο του μεγάλου οικοδομήματος, που αγκάλιασε όλα αυτά τα χρόνια ένα μεγάλο αριθμό παιδιών της πόλης μας».
Τα «Ρ.Ν.» αναφέρουν τους πρώτους αθλητές, που με όλες τις συνθήκες της εποχής, στάθηκαν αρωγοί στην ίδρυση του τμήματος της ενόργανης γυμναστικής: όπως οι αείμνηστοι Νίκος Δημητρακάκης, Πέτρος Νικολακάκης, Δημήτρης Στρατιδάκης, Νίκος Κολυβάκης, Νίκος Αλεξίου, Γιώργος Πολιουδάκης, Γιάννης Χαμογιωργάκης, Νίκος Πατακός, Σωτήρης Παλάσης, Τάσος Κρητικάκης, Μανώλης Στεφανάκης, Γιώργος Αστρινάκης, Γιάννης Σπυριδάκης, Νίκος Καρδερίνης, Αφοί Μυρωνάκη, Γ. Πολίτης κ.α.
Γιορτή της ενόργανης για τα 30 χρόνια
Στο πλαίσιο λοιπόν των 30 χρόνων της Ενόργανης Γυμναστικής στο Ρέθυμνο, θα πραγματοποιηθεί στο κλειστό του Πανεπιστημίου αρχές Νοεμβρίου σχετική εκδήλωση με διοργανωτές τον Νίκο Προβιά και Σπύρο Ελευθερόγλου, στην οποία θα επανέλθουμε σε προσεχές φύλλο μας.
