Ποιος θυμάται σήμερα ότι η «ανθρωπιστική κρίση» ήταν το δεύτερο θέμα στην προεκλογική ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015, ακριβώς πίσω από το λάβαρο του αντιμνημονιακού αγώνα; Κάποιοι τόλμησαν τότε να αντιτείνουν ότι ο όρος αφορά σε καταστάσεις που υφίστανται στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, όπως αποδεικνύουν τα κύματα των δύστυχων προσφύγων που κατακλύζουν σήμερα τα ελληνικά νησιά. Και ήταν τόσο σαθρό το σύνθημα περί «ανθρωπιστικής κρίσης», ώστε το ζήτημα επιλύθηκε με το δωρεάν ρεύμα σε λίγες χιλιάδες καταναλωτές και με την κάρτα σίτισης που δεν έχει δοθεί ακόμη.
Δεν εξηγείται αλλιώς. Το βιοτικό επίπεδο και η ικανοποίηση των Ελλήνων από τη ζωή τους πρέπει να σημείωσαν αλματώδη αύξηση στο διάστημα της επτάμηνης διακυβέρνησης, διότι, εκτός από την «ανθρωπιστική κρίση», ξεχάστηκαν και οι «αυτοκτονίες». Θυμάστε τότε που κάποιοι φώναζαν ότι είμαστε πρώτοι στις αυτοκτονίες στην Ευρώπη, ενώ τα στοιχεία έδειχναν ότι έχουμε το χαμηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών, μόλις 4,9 / 3,83 (ανάλογα με τον υπολογισμό) ανά 100.000 κατοίκους, ενώ η Λιθουανία έχει 33,3 / 28,2;
Δεν γνωρίζω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Φαίνεται όμως ότι η ΛΑΕ, αυτοί δηλαδή που ανέλαβαν να σηκώσουν το βάρος της πολυετούς και κυρίαρχης συνθηματολογίας του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται στο όριο της εισόδου στη Βουλή και στην καλύτερη περίπτωση δεν φαίνεται ότι θα επιτύχουν ένα ικανοποιητικό ποσοστό. «Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις» ο αντιμνημονιακός αγώνας πέρασε στα αζήτητα.
Ανάλογη τύχη θα έχει και το τωρινό σύνθημα για το «νέο» και το «παλιό» στην πολιτική. Και αυτό γιατί η ριζοσπαστική αριστερά δεν πιστεύει λέξη και δεν εφαρμόζει τίποτα από αυτά που διατείνεται, αλλά αντίθετα προωθεί συστηματικά και ανερυθρίαστα την οικογενειοκρατία, τα κομματικά ρουσφέτια, τις πελατειακές σχέσεις και τη διαπλοκή.
*Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
