Τελευταίο άρθρο…

Τον τελευταίο καιρό -για ν’ ακριβολογώ τα τελευταία χρόνια- θέλησα να προσθέσω τη φωνή μου σε πολλές άλλες φωνές, που στεντόρεια διατράνωναν την ανησυχία τους για την «πορεία» του τόπου, με τη στενή και την ευρεία έννοια. Με την αφέλεια κάθε ανθρώπου που ένιωθε θυμό, αλλά και απορία για το πού ακριβώς οδηγούν κάποιοι τα πράγματα, έγραφα τις σκέψεις μου με την «ερασιτεχνική» και ίσως «τραχιά» αντι-δημοσιογραφική γραφή, άλλοτε υπερβολικά κι άλλοτε σκωπτικά για όσα παρακολουθούμε ενεοί να συντελούνται γύρω μας.

 

Όσο περνούσε ο καιρός ξεθύμαινε ο θυμός μου για όλους όσους διαχειρίζονται την εξουσία, και μεγάλωνε αντίστοιχα για όλους εμάς που παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα με τη διάθεση του Έλληνα τηλεθεατή στον αγώνα Ονδούρα- Ιράκ!!!

 

Απαθείς και κλεισμένοι στα καβούκια μας ζούμε με μια ακαθόριστη ελπίδα, ναρκωμένοι στη χυδαία προπαγάνδα που μας κατακλύζει, οι μεν νέοι συντάσσοντας διαρκώς αυτοβιογραφικά σημειώματα για την φυγή τους, και οι περισσότερο ηλικιωμένοι παίζοντας την πρέφα τους αμέριμνοι, αλλά και πλήρως προσαρμοσμένοι στην «ασφάλεια» που τους παρέχει η πενιχρή σύνταξή τους.

 

Η «συνήθεια» είναι πολύ κακό πράγμα σίγουρα. Διαβάζοντας και ακούγοντας πολλά τον τελευταίο καιρό με κυριεύει θλίψη και μελαγχολία για την κοινωνία που φτιάξαμε και για την κοινωνία που θα παραδώσουμε. Γαλουχήσαμε γενιές και γενιές με ψεύδη και καλλιεργώντας ένα «ψευτοηρωισμό» που παρείχαμε με τη μορφή «ιστορικής γνώσης».

 

Χωρίς να έχω θητεύσει στη νεότητά μου σε «επαναστατικές» θεωρίες ή πρακτικές ένιωσα στην ηλικιακή μου ωριμότητα την ανάγκη να «πολεμήσω» -μάταιο το εγχείρημα- με άσφαιρα πυρά, όπως είναι οι λέξεις και ο γραπτός λόγος. Αισθάνθηκα την ανάγκη να πολεμήσω «επαναστατικά», χωρίς να υπολογίζω πως δεν υπάρχουν πρόθυμοι «προλετάριοι», ούτε πνευματική ηγεσία για να το κάνει, εμπνέοντας ή καθοδηγώντας τον κόσμο. Άλλωστε στην περίπτωση της χώρας μας ο «πόλεμος» πρέπει να είναι «λαϊκός» και όχι «επαναστατικός». Ωθούμενος από το συναίσθημα, αλλά και την δική μου «λογική» δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το ραγιαδισμό και τη μικροπρέπεια ενός κόσμου που εξακολουθεί να «γοητεύεται» από ψεύδη και δουλοπρέπεια, περιμένοντας «πλεονάσματα», «μερίσματα» και «ανάπτυξη» τύπου Μπαγκλαντές και Μοζαμβίκης, ξεπουλώντας τα πάντα στους νεοαποικιοκράτες.

 

Μ’ αυτές τις τελευταίες σκέψεις μου θέλω ν’ απαλλάξω το όποιο αναγνωστικό κοινό έμπαινε στον κόπο να μοιραστεί μαζί μου τις όποιες ανησυχίες του, με την ελπίδα κάποτε ν’ αφήσουμε τα «λόγια» και να καταπιαστούμε με «έργα». Έργα ειρηνικά που θα είναι ικανά όμως να «πολεμήσουν» -καθόλου οξύμωρο- τη μωρία και τη χαμέρπεια που τείνουμε όλοι να περιέλθουμε στο πλαίσιο μιας απολύτως χειραγωγούμενης αντίληψης των πραγμάτων. Δυστυχώς ζούμε ιστορικές στιγμές -έστω κι αν οι περισσότεροι δεν το αντιλαμβάνονται- και έχουμε τεράστιο χρέος απέναντι στους παππούδες μας και κυρίως απέναντι στα παιδιά μας!!!