Στην πρόσφατη συνέντευξή του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντικατέστησε την αρχική αυταπατική υπόσχεση του Τσίπρα για κατάργηση του άδικου ΕΝΦΙΑ με νέα -φερόμενη ρεαλιστική- για μείωση του, κατά 30%.
Όταν η εκλογική αναμέτρηση για την εξουσία προϋποθέτει την «κατάκτηση του Κέντρου» δηλαδή την κατάκτηση των ψήφων των αστικών και μικροαστικών στρωμάτων, τα οποία κυρίως ενδιαφέρονται για τη μείωση των φόρων και την ασφάλεια της ιδιοκτησίας, το χαρτί του ΕΝΦΙΑ φαίνεται σαν άσσος από τα κόμματα εξουσίας, για τη διεκδίκηση της πρωτιάς.
Απέναντι στην προτεινόμενη από τη ΝΔ οριζόντια μείωση κατά 30% καλείται η κυβέρνηση να αντιπροτείνει έναν αναθεωρημένο ΕΝΦΙΑ για ΟΛΟΥΣ τους φορολογούμενους με συντελεστές φορολόγησης ανάλογους των πραγματικών εισοδημάτων τους… και πάει λέγοντας η μειοδοσία.
Σήμερα τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα που διεκδικούν τη διακυβέρνηση της χώρας ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού, υπό τον ασφυκτικό κλοιό των μνημονίων, οργανώνονται σαν εκλογικά πρακτορεία -δυστυχώς- συμμεριζόμενα την ιδέα της πολιτικής σαν διαχείριση της υπάρχουσας κοινωνίας και σαν απλή διαχείριση των καθημερινών υποθέσεων.
Όπως όμως λέει χαρακτηριστικά ο Μάνος Δανέζης*: «Οι ψευδαισθήσεις του καταρρέοντος δυτικού πολιτισμού συνίστανται στη δημιουργία της εντύπωσης ότι, η «Διαχείριση» μπορεί να ταυτιστεί και να αντικαταστήσει την έννοια της «Κοινωνίας» και της «Πολιτικής». Αυτό γίνεται επιπόλαια και χωρίς να γίνονται αντιληπτές οι εκλεκτικές και διαφοροποιητικές σχέσεις οι οποίες διέπουν αυτές τις έννοιες.
Η «Κοινωνία» αποτελεί το ιστορικό υποκείμενο και αποδέκτη της «Πολιτικής»,
η «Πολιτική», σε κάθε της έκφραση, το μέσον επίτευξης των στόχων της κοινωνίας και τέλος
η «Διαχείριση», μέσω σύγχρονων δομών και τεχνικών, το εργαλείο εξυπηρέτησης της «Κοινωνίας των Ανθρώπων».
Ένα κυρίαρχο διαχειριστικό πολιτισμικό ρεύμα σύντομα αλώνεται από την οικονομική δομή και από διαχειριστικό μεταμορφώνεται σε «οικονομίστικο», διαβρώνοντας την αναγκαία σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την ηθική, την εξουσία και την αρετή.
Στο ίδιο μήκος κύματος ο Μ. Βετζέτι** σε μια συνέντευξή του αναφέρει ότι δεν μπορεί να υπάρξει δημόσια ευτυχία χωρίς δικαιοσύνη στην κοινωνική και προσωπική δράση και συμπεριφορά. Όπως και δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη χωρίς μια συστηματική πολιτική δημόσιας Παιδείας εκ μέρους της πολιτικής κοινότητας που οικοδομεί την ενότητά της σε μια διαρκή προσπάθεια αυτοεκπαίδευσης.
Παράλληλα επισημαίνει ότι η δημοκρατία στην Ευρώπη έχει γίνει υποχείριο του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού και προτείνει να προσπαθήσουμε να ξαναπαράξουμε μια σκέψη της Μεγάλης Πολιτικής, η οποία να βρίσκεται ανάμεσα στην προοπτική ενός καλύτερου κόσμου και τη θεωρία των κανόνων της Δικαιοσύνης.
Η ουμανιστική και δημοκρατική αριστερά των οραμάτων του Ρουσσώ και του Βολταίρου τόσο σαν έννοια όσο και σαν κοινωνική πρόταση δυστυχώς ταυτίσθηκε δογματικά με τον Κομμουνισμό παραμένοντας μέχρι και σήμερα στο παρασκήνιο των πολιτικών εξελίξεων.
Προσωπικά πιστεύω ότι το Σοσιαλιστικό (Ουμανιστικό) κοινωνικό σύστημα συνεχίζει να αποτελεί πολιτισμικό ζητούμενο με τα όποια πολύπλοκα ιδεολογικοπολιτικά μοντέλα αναπτύξει, απαιτώντας την αναμόρφωση του ανθρώπου σε βασικές απόψεις γύρω από το νόημα της ζωής και αλήθειες που τις περισσότερες φορές κάνουμε ότι τις αγνοούμε.
Και όπως ισχυρίζεται ο Μάνος Δανέζης* για να ξεπεράσουμε την επερχόμενη κοινωνική και πολιτική θύελλα θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υλοποιήσουμε μια σειρά ριζοσπαστικών, διορθωτικών, κοινωνικών και πολιτικών παρεμβάσεων.
Στόχος των παρεμβάσεων αυτών θα πρέπει να είναι η εναρμόνιση των υπαρχουσών κοινωνικών και πολιτικών δομών με τα δεδομένα μιας νέας εποχής, η οποία μόλις ανατέλλει, και όχι με τα κελεύσματα κάποιων άυλων και ανώνυμων οικονομικών παγκοσμιοποιητών».
* Μάνος Δανέζης, Επ. Καθ.Αστροφυσικής Ε.Κ.Π.Α.
** Μ. Βετζέτι, Καθ. Ιστορίας της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Πάβιας
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός Ε.Μ.Π.
