Σαν γκολ ισοφάρισης στο 80′ εισέπραξα την έκρηξη αισιοδοξίας του Τσίπρα μετά το πρόσφατο Eurogroup της 9ης Μαΐου, με τον αγώνα να τελειώνει στις 24 Μαΐου (90′) με Γερμανούς αντιπάλους, εάν αυτό σας λέει κάτι.
Αυτό όμως που δεν ισοφαρίζεται με τίποτα είναι, το ότι κι αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, συμφώνησε να δεσμεύσει κάθε άλλη κυβέρνηση σε βάθος χρόνων, σε μια συγκεκριμένη (μνημονιακή) πολιτική.
Τα μεταπολιτευτικά κυβερνητικά κόμματα απαξιώθηκαν και απαξίωσαν και τη χώρα γιατί δυστυχώς ακολούθησαν την ιδεολογία της «πολιτικής λογικής» που συνοψίζεται στο πώς θα χαϊδέψουν αυτιά, στο πώς θα φάνε ευρωπαϊκά κονδύλια, στο πώς θα πλουτίσουν στελέχη και φίλοι, στο πώς θα επιβιώσει το κόμμα-επιχείρηση, με τον εφησυχασμό ότι η ΕΕ «κοιμάται» και πληρώνει τον καπάτσο Έλληνα εταίρο.
Η αλήθεια είναι όμως ότι λαγοκοιμόταν και ξύπνησε για τα καλά όταν μείναμε πανί με πανί με σκοπό να μας πάρει… και τα εσώρουχα.
Η ειρωνεία της τύχης ήταν το στριπτίζ να το υποστεί με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και με τη δέσμευση από δω και πέρα να ζήσει μια «νέα» μορφή δημοκρατίας χωρίς ιδεολογία, όταν η πολιτική είναι πλέον προαποφασισμένη και με τη βούλα… με κλάματα ή χωρίς κλάματα.
Μήπως αυτό κινείται στα όρια του ευνουχισμού της δημοκρατίας ή κάνω λάθος;
