Μήνυμα: Υπάρχουν τρεις οπτικές γωνίες με τις οποίες μπορεί κανείς να δεις την περιβόητη συζήτηση για το χρέος, η οποία έχει περάσει όχι μόνο σαν πρώτη πολιτική προτεραιότητα της χώρας, αλλά εν μέρει και σαν αυτοσκοπός της ύπαρξής μας σαν κράτος. Η πρώτη οπτική γωνία είναι σε γενικές γραμμές η χιλιοειπωμένη λαϊκιστικού τύπου προσέγγιση του επονείδιστου και δυσβάσταχτου χρέους που μάλλον δεν δημιουργήσαμε εμείς αλλά οι κακές ελίτ της Ευρώπης, της παγκοσμιοποίησης και της εγχώριας διαφθοράς μας επέβαλαν και άρα πρέπει να μειωθεί ή ακόμα καλύτερα να διαγραφεί και ολόκληρο αν γίνεται.
Στο παρόν άρθρο θα εστιάσουμε στις δύο άλλες οπτικές γωνίες, καθότι η συγκεκριμένη προσέγγιση τα τελευταία χρόνια έχει αναλυθεί και ειπωθεί, όχι μόνο σε επίπεδο συζητήσεων καφενείου, αλλά δυστυχώς και μέσα από τον λόγο, τις κραυγές και τις προεκλογικές εκστρατείες πολιτικών και κομμάτων που κυβερνάνε και βρίσκονται στα έδρανα της βουλής. Η δεύτερη οπτική γωνία είναι αυτή που σταθμίζει το θέμα της ρύθμισης του χρέους πάνω σε μια κλίμακα πολιτικών προτεραιοτήτων.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Πρέπει να αποτελεί την πρώτη και μοναδική πολιτική προτεραιότητα της Ελλάδας η άμεση απομείωση του χρέους; Κανείς δεν αμφισβητεί τη μεγάλη σημασία που θα είχε ένα τέτοιο γεγονός ως μια ανάσα που θα έδινε ώθηση στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει και είναι σαφώς κάτι που πρέπει εν τέλει να συζητηθεί και να λυθεί, καθ’ ότι οι εταίροι και δανειστές μας έχουν δεσμευθεί πάνω σε αυτό ήδη από το 2012. Αυτό το γεγονός δικαιολογεί, εν μέσω μιας τόσο τεράστιας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, το μοναδικό θέμα που θα πρέπει να ασχολείται η ελληνική πολιτεία να είναι το πότε θα ξεκινήσει η συζήτηση για το χρέος; Κατ’ αρχάς κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα περιλαμβάνει αυτή η περιβόητη συζήτηση και κατά πόσο θα μειώνει το χρέος ή απλά θα παρέχει κάποιες διευκολύνσεις αποπληρωμής.
Ας υποθέσουμε όμως ότι αύριο το πρωί οι «κακοί εταίροι» γίνονται καλοί και μας διαγράφουν απευθείας ένα σημαντικό μέρος του χρέους. Δεν είναι μαθηματικά βέβαιο ότι με τον τρόπο που είναι δομημένο και λειτουργεί το ελληνικό κράτος θα βρισκόμασταν σε μερικά χρόνια και πάλι στην ίδια θέση; Οπότε, δεν θα πρέπει να αποτελεί και να προβάλλεται ως ύψιστη προτεραιότητα να μεταρρυθμίσουμε και να δομήσουμε ένα κράτος που θα παράγει, δεν θα υπερφορολογεί, που θα είναι λειτουργικό, δεν θα έχει ελλείμματα και δεν θα χρειάζεται τα δανεικά κανενός για να επιβιώσει, αλλά θα πρέπει το κύριο ζητούμενο να είναι «να την βγάλουμε σήμερα» και κάθε λίγα χρόνια να τριγυρνάμε σαν επαίτες να ζητάμε να μας χαρίσουν τα δανεικά που πήραμε; Άρα αν θέλουμε να συζητάμε για πραγματική έξοδο από την κρίση πρέπει αν όχι το θέμα μεταρρυθμίσεις να βρίσκεται στην κορυφή της ατζέντας, τουλάχιστον να κινείται παράλληλα με το θέμα ελάφρυνσης του χρέους.
Τέλος η τρίτη οπτική γωνία είναι πιο μακροσκοπική, διευρύνει λίγο τη ματιά μας και αφορά το κατά πόσο μας συμφέρει όντως η «εδώ και τώρα» συζήτηση για το χρέος. Ας ξεφύγουμε λίγο από τη δική μας οπτική των γεγονότων και ας δούμε λίγο τι συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο, σα να βλέπουμε μια σκακιέρα σκεπτόμενοι ποια θα ήταν η επόμενη σωστή κίνηση που θα έπρεπε να κάνουμε. Μέσα σε ήδη τρέχουσες σημαντικές πολιτικές εξελίξεις (εκλογή Trump, Brexit, προσφυγικό κ.ά.), αλλά κυρίως τις προσεχείς πολιτικές εξελίξεις με αποκορύφωμα τις Γερμανικές και Γαλλικές εκλογές το 2017, μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε μακριά από εμμονές τις επόμενες κινήσεις μας πιο προσεκτικά; Σε μια εποχή όπου ο λαϊκισμός τείνει να γίνει παγκόσμια επιδημία, δεν ενυπάρχει ο κίνδυνος αν μια απόφαση για το χρέος τεθεί σε λάθος χρονική στιγμή, να οδηγηθούμε σε περαιτέρω εξάπλωση του λαϊκισμού και υστερίας από ψηφοφόρους που δεν συμμερίζονται τις απόψεις μας για το χρέος (κι όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο είναι αρκετοί), καταλήγοντας έτσι να έχουμε στο τιμόνι της Ευρώπης λάθος ανθρώπους, γεγονός το οποίο θα βλάψει και εμάς και τις θέσεις μας σε βάθος χρόνου; Εν τέλει αυτό που έχει σημασία είναι να κινηθούμε με προσοχή, ρεαλισμό και σωστό σχεδιασμό αν θέλουμε πραγματικά να πετύχουμε τους στόχους μας που μέσα σε αυτούς είναι και η ελάφρυνση του χρέους. Γιατί δεν ξέρω εάν η εδώ και τώρα συζήτηση για το χρέος είναι πραγματικά η σημαντικότερη για τη χώρα προτεραιότητα ή αν απλά αποτελεί το τελευταίο χαρτί πολιτικής επιβίωσης του κυρίου Τσίπρα.
*Ο Γεώργιος Νάστος είναι τεχνολόγος ιατρικών εργαστηρίων, φοιτητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης
