Τεράστια η οπισθοδρόμηση στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων

Μπροστά στο αποτρόπαιο έγκλημα έργο του μαύρου μετώπου συγκυβέρνησης (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ), Ευρωπαϊκής Ένωσης, μονοπώλια, ξεχώρισαν δύο αντίθετες στάσεις: Από τη μια, η υποκρισία των κυβερνώντων κι όλων των στηριγμάτων της απάνθρωπης πολιτικής τους. Από την άλλη, το λαϊκό αισθητήριο που λειτούργησε κι οσμίστηκε τη φοβερή μυρουδιά του εγκλήματος.
Πάνω από πενήντα χρόνια μας χωρίζουν από την εποχή που μας «ζέσταινε» το μαγκάλι. Στο μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα έγιναν σημαντικές τεχνολογικές αλλαγές σε πολλούς τομείς και στον τομέα της θέρμανσης των κατοικιών – γραφείων και πάσης φύσεως χώρων όπου αναπτύσσεται ανθρώπινη δραστηριότητα. Είναι χαρακτηριστικό πως σήμερα υπάρχουν τουλάχιστον εξήντα τύποι θερμαντικών σωμάτων που λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα. Όμως, το ηλεκτρικό ρεύμα στοιχίζει και το κόστος αυτό υπερέβαινε τις αντοχές των οικονομικών των δύο νέων και των οικογενειών τους. Επομένως το μαγκάλι, σαν στοιχείο θέρμανσης της κατοικίας των δύο σπουδαστών, το επέβαλε η κακή οικονομική κατάστασή τους, η αδυναμία αξιοποίησης όποιας άλλης ασφαλούς λύσης στο υπαρκτό πρόβλημα της θέρμανσης.
Σε ότι αφορά την ηλεκτρική ενέργεια να πάρουμε υπόψη μας τις εξής παραμέτρους: Οι πρόσφατες αυξήσεις οδήγησαν την ήδη υψηλή τιμή του ρεύματος στα ύψη με αποτέλεσμα να ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες οι διακοπές σε λαϊκές οικογένειες. Όλα αυτά συμβαίνουν παρά τις σημαντικές τεχνικές δυνατότητες και υποδομές για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Συγκεκριμένα: Το 2012 η εγκατεστημένη ισχύς των φωτοβολταϊκών ξεπέρασε τα 1.500 μεγαβάτ (MW) και σύμφωνα με το ΣΕΦ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Φωτοβολταϊκών) η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη θέση στην Ευρώπη και την έβδομη διεθνώς. Μέσα στο 2012 διαμορφώθηκε σε 1.536,3 MW. Συγκριτικά, το 2012 εγκαταστάθηκαν 116 MW αιολικής ενέργειας που η συνολική της ισχύς έφτασε τα 1.749,3 MW.
Η εγκατεστημένη ισχύς της ΔΕΗ έφτασε (στοιχεία της ίδιας για το 2010) στα 12,8 GW (1 GW = 1.000 MW). H αφθονία αυτή του ηλεκτρικού ρεύματος δε «φτάνει» για να τροφοδοτήσει τα θερμαντικά σώματα χιλιάδων και χιλιάδων που τουρτουρίζουν στο κρύο, ανάμεσά τους και οι δύο νέοι που έχασαν τη ζωή τους, από το «μαγκάλι». Το έγκλημα είναι είτε έχει σαν φονικό εργαλείο ένα πυροβόλο όπλο, είτε την οικονομική αδυναμία προμήθειας φαρμάκων, είτε το μαγκάλι σαν καταφύγιο προστασίας απέναντι στο κρύο.
Το έγκλημα της Λάρισας δείχνει την τεράστια οπισθοδρόμηση στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, των εργατικών λαϊκών οικογενειών. Υπάρχουν σημαντικές τεχνικές και άλλες δυνατότητες για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, στέκεται όμως σινικό τείχος -για την ώρα- η καπιταλιστική ιδιοποίηση του πλούτου που παράγεται και η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής (ενέργεια, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες κλπ). Να γίνει ΛΑΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ η ιδιοκτησία των μονοπωλίων και ο πλούτος που παράγεται να ικανοποιεί τις ανάγκες του λαού. Η πρόοδος κι η ανάπτυξη δεν είναι έννοιες ουδέτερες, έχουν ταξικό πρόσημο. Η «ανάπτυξη» που σημειώθηκε τα προηγούμενα χρόνια, δεν οδήγησε σε βελτίωση της ζωής της εργατικής τάξης αλλά στα υπερκέρδη και στην ισχυροποίηση των μονοπωλίων σε όλους τους τομείς.
Δε φτάνει το να εκφράσουμε τη λύπη μας στους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Το έγκλημα της Λάρισας να ηχήσει σαν σήμα συναγερμού, στην εργατιά, την αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους, τη νεολαία και τις γυναίκες. Δεν μπορεί να χάνονται ζωές ενώ υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές δυνατότητες για ζωή με αξιοπρέπεια με κάλυψη όλων των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.
Να ορθώσουμε μέτωπο, να παίρνει καθημερινά σάρκα και οστά η λαϊκή συμμαχία, να γιγαντώνεται η λαϊκή αντίσταση απέναντι στην εγκληματική, απάνθρωπη πολιτική των μονοπωλίων και των υπηρετών του. Να μην αφήσουμε το δρόμο ανοιχτό να μας γυρίσουν στο μαγκάλι. Θέλουμε και μπορούμε να επιβάλουμε την λαϊκή απαίτηση, να ζήσουμε ανθρώπινα χωρίς μαγκάλια με όλα τα θερμαντικά σύγχρονα μέσα που η εργατική τάξη με αίμα και ιδρώτα έχει εφεύρει κυρίως τον προηγούμενο αιώνα, με την αποκλειστική συμβολή και ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης, που κρατούσε σε ψιλό επίπεδο, το επίπεδο τη διαβίωση της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Που τώρα έχει χάσει.