Για τον Γιώργο Κουμεντάκη και την πρόσφατη δημιουργία του, που απέσπασε θριαμβικές κριτικές, έγραψαν αρκετοί συντοπίτες και μάλιστα ειδικοί να αξιολογήσουν το γεγονός.
Θα περιοριστώ σε κάτι που εμένα συνεχίζει να εντυπωσιάζει και νομίζω ότι αξίζει να αναφερθεί, γενικεύοντας στο φαινόμενο Γιώργος Κουμεντάκης.
Κάθε φορά που ανατρέχω στους ντόπιους δημιουργούς, μια μορφή έρχεται πάντα στο νου μου. Ένα σεμνό παλικάρι, που κλεισμένο στη σιωπή της απόλυτης αφοσίωσης στην Τέχνη, δημιουργεί.
Αυτό το νέο παιδί θυμάμαι σε συνεντεύξεις του να κάνει πρώτα αναφορά στους γονείς του και μετά στους δασκάλους, που τον μύησαν στη μαγεία της μουσικής τέχνης. Θυμάμαι να μιλά για το πρώτο του μουσικό σχολείο τη Δημοτική Φιλαρμονική, με εμφανή την ευγνωμοσύνη στα λόγια του.
Θυμάμαι να κάνει τον περίπατό του, με βήμα σεμνό, στα στενά δρομάκια της πόλης του, να μιλά με τους συμπολίτες του σαν κάθε δικός μας άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Να κρατά ένα βλέμμα σεβαστικό, απευθυνόμενος στους πρεσβύτερους και να μη δείχνει με τίποτα τον μεγάλο δημιουργό, που ο τύπος του αφιερώνει εκτενή δημοσιεύματα κάθε φορά και θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους της τέχνης στο διεθνές στερέωμα.
Αυτόν το νέο είδαμε σε πολλές από τις συναυλίες της Πειραματικής Συμφωνικής Ορχήστρας Ρεθύμνου, τα καλοκαίρια που ήταν σε πλήρη δράση το μουσικό μας αυτό σχήμα. Και όχι μόνο τότε που είχε συμπεριληφθεί και έργο του, στο πρόγραμμα.
Ο Γιώργος Κουμεντάκης όσο ψηλά κι αν έχει φθάσει, παρά τη νεαρή ηλικία του, με την αξία και το μεγάλο ταλέντο του, δεν ξέχασε την αφετηρία της ζωής του, δεν έχει λησμονήσει τον τόπο του και τους ανθρώπους του, δεν έχει πάψει να αναφέρεται στην καταγωγή του. Κι έτσι τιμά τους γονείς, τους φίλους, τους συμπολίτες του, πέρα από την τιμή που νιώθει το Ρέθυμνο με κάθε διάκριση του νέου δημιουργού.
Μα περισσότερο κι εκεί θέλω να σταθώ. Ο Γιώργος Κουμεντάκης τιμά τη θεία δωρεά του ταλέντου του, προστατεύοντας τον εαυτό του από κάθε επιρροή των σειρήνων του καιρού μας, χωρίς να συμμετέχει σε ανόητα τηλεοπτικά πάνελ, χωρίς να διαπραγματεύεται την τέχνη του, χωρίς να κτυπά πόρτες για περισσότερη προβολή και μεγαλύτερες ευκαιρίες.
Σέβεται τον εαυτό του κρατώντας μακριά τους τυχάρπαστους παράγοντες που για επίπλαστες διακρίσεις εμπορεύονται τα πάντα.
Ο Γιώργος Κουμεντάκης μεταγγίζει αγνότητα και εντιμότητα στο χώρο που τάχθηκε να δημιουργεί. Σ’ αυτά περισσότερο αξιολογώ τη μεγαλοσύνη του κορυφαίου μας συνθέτη και τον χειροκροτώ από καρδιάς.
