Εδώ και καιρό γίνεται κουβέντα για την ανάγκη δημιουργίας της νέας εκείνης πολιτικής πρότασης που θα συνεγείρει τους πολίτες, θα τους στρέψει στη δική της πρόταση και θα τη μεγαλώσει ως πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα, απέναντι στη συντηρητική παράταξη και στους λαϊκιστές αριστερής και δεξιάς απόχρωσης. Θα περίμενε κανένας, ότι με τη πλήρη κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσκοπική αλλά και κοινωνική, η Κεντροαριστερά θα εμφάνιζε σημάδια ανάκαμψης σημαντικής, αν όχι και δείγματα κατάληψης σημαντικού πολιτικού χώρου.
Όμως δεν συμβαίνει αυτό, αντίθετα από ότι κάποιοι υποστηρίζουν. Οι εισροές των πολιτών είναι ελάχιστες έως μηδαμινές, και -για όσους κάνουν σοβαρή πολιτική ανάλυση- ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να ελαττωθεί λόγω της σύνθλιψης της πρότασης ανάμεσα στον σημερινό διπολισμό.
Τις πταίει; Ειδικότερα η νέα γενιά της χώρας θεωρεί το κρισιμότατο πεδίο της πολιτικής ενασχόλησης κάτι το βρώμικο, το ασαφές και το ελιτίστικο. Δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να ακούσει.
Η Δημοκρατική παράταξη προσπαθεί να απευθυνθεί εκ νέου στην ελληνική κοινωνία, ώστε να κάνει τις προτάσεις της πλειοψηφικές ξανά. Όμως τα μηνύματα που δίνει στους πολίτες είναι δυσνόητα και θολά, με αποτέλεσμα να μην βρίσκουν την αναμενόμενη ανταπόκριση.
–Συγκεκριμένα προβλήματα-Συγκεκριμένες λύσεις
Οι πολίτες, πιο ενημερωμένοι και καλύτερα καταρτισμένοι από ποτέ άλλοτε στην ιστορία της χώρας, κουράστηκαν με γενικότητες και αοριστολογίες. Απαιτούν συγκεκριμένες προτάσεις επί συγκεκριμένων προβλημάτων, οδικό χάρτη πορείας και μετρήσιμα αποτελέσματα όπως αυτά θα προκύπτουν από την εφαρμογή τους. Προς το παρόν αναλωνόμαστε σε γενικότητες, χωρίς εξειδικεύσεις και συγκεκριμένα, καθορισμένα και μετρήσιμα αποτελέσματα.
–Θαρραλέα αντιμετώπιση του παρελθόντος
Η πρόταση του προοδευτικού χώρου θα πρέπει να είναι όχι αυτοκριτική, αλλά θαρραλέα απέναντι στο παρελθόν της. Ιδεοληψίες και δογματισμοί του παρελθόντος θα πρέπει να αφεθούν πίσω. Η χώρα το 2016 δεν έχει καμία σχέση με το 1974, οι ανάγκες είναι εντελώς διαφορετικές από το 1990 και τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με λύσεις που απέχουν πολύ από την προμνημονιακή Ελλάδα του 2000. Αν θέλουμε να είμαστε προοδευτικοί, τότε υπάρχει η βασική αρχή: «Προοδευτικό είναι εκείνο που βελτιώνει το επίπεδο ζωής των πολιτών και ανυψώνει τη κοινωνία και τη χώρα». Δεν είναι ίδιες οι «προοδευτικές» λύσεις του 1974 με τις «προοδευτικές» λύσεις του 2016.
–Πραγματική ανανέωση (όχι μόνο ηλικιακή)
Η κοινωνία έχει ξεκαθαρίσει πως στη νέα εποχή, δεν μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα ως μπροστάρηδες, αυτοί τους οποίους θεωρεί -ανεξάρτητα αν πραγματικά φταίνε ή όχι- υπαίτιους της σημερινής κατάστασης της χώρας. Η πρόταση θα πρέπει να εκφραστεί από ανθρώπους που δεν έχουν προηγούμενη εμπλοκή. Δεν εννοώ εξοβελισμό των παλαιότερων, αλλά φρέσκα και άφθαρτα πρόσωπα μπροστά. Τα οποία απαραιτήτως όμως θα πρέπει να έχουν και νέες αντιλήψεις για τη πολιτική διαδικασία. Γιατί δεν θα κερδίσουμε τίποτα με νέους που θα φαντάζουν συνεχιστές του παλιού.
–Ας ακούσουμε τους νέους
Αν η Προοδευτική πρόταση δεν συμπεριλάβει τους νέους ανθρώπους στη πολιτική διαδικασία, τότε δεν θα έρθουν και οι προωθημένες λύσεις που απαιτούνται. Οι νέοι της χώρας αποτελούν αυτή τη στιγμή το κρίσιμο εκείνο κοίτασμα ιδεών, αντιλήψεων και προτάσεων από το οποίο μπορεί να προκύψει η πρόταση για τη χώρα της επόμενης μέρας. Θα πρέπει να δώσει η Δημοκρατική Παράταξη τον χώρο και τον τρόπο στους νέους να πουν τις προτάσεις τους. Να τις καταθέσουν. Και να τις φέρουν στη πολιτική διαδικασία.
–Καθαρές διαδικασίες
Για να εμπλακούν οι πολίτες στη πολιτική διεργασία, θα πρέπει να έχουν πειστεί πως η συμμετοχή τους θα γίνει με καθαρούς, συγκεκριμένους και αδιάβλητους όρους. Κανένας δεν θα συμμετάσχει αν αισθανθεί πως οι όροι μπορεί να αλλάζουν κάθε στιγμή, ανάλογα με τις κυριαρχούσες πλειοψηφίες.
–Δεν αρκούν οι συνενώσεις του παρελθόντος
Αν στη μάχη της διεύρυνσης δεν μπουν νέα ρεύματα σκέψης και προβληματισμού, τότε δεν θα μπορέσει η Παράταξη να εκφέρει και νέο πολιτικό λόγο. Αν μείνουμε στη συμμαχία του παλιού, τότε δεν θα προσθέσουμε το παραμικρό στη προσπάθεια αυτή. Οι απλές προσθέσεις στελεχών που δεν φέρουν τίποτα το νέο μαζί τους, δεν οδηγούν σε βελτιώσεις. Υπάρχουν στη κοινωνία νέες πλευρές που πρέπει να ανακαλύψουμε και να ακούσουμε. Κοινωνικά Κινήματα και δράσεις. Νέοι προβληματισμοί γεννιόνται μέσα στις κοινωνίες. Και θα πρέπει να συζητήσουμε, να έρθουμε κοντά, να τους προκαλέσουμε και να προκληθούμε από αυτά.
Δυστυχώς ή ίσως ευτυχώς, ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Και δεν θα αντιστραφεί το κλίμα τόσο εύκολα όσο κάποιοι φαντάζονται. Έχουμε ακόμα ένα κομμάτι της ερήμου να διαβούμε. Αλλά υπάρχουν γύρω μας οι οάσεις εκείνες που θα μας δώσουν τη δύναμη να αντέξουμε και να βγούμε πιο δυνατοί, πιο ανανεωμένοι, πιο σίγουροι για την επόμενη μέρα και του πολιτικού μας χώρου αλλά πάνω από όλα, της χώρας. Ας τις ακολουθήσουμε.
* Ο Γιάννης Λίτινας είναι Πολιτικός Μηχανικός, Τομεάρχης Θεσμικής Ανασυγκρότησης PES CRETE
