H Άννα Φράνκ ξεχώρισε από τα αναρίθμητα θύματα του αντισημιτισμού και της ναζιστικής θηριωδίας χάρις σε ένα ημερολόγιο. Εκεί είχε καταγράψει όλη την τραγική εμπειρία να κρύβεσαι από τους διώκτες σου για ένα μεγάλο διάστημα, απολαμβάνοντας ωστόσο τις μικρές χαρές της ζωής. Μέχρι που ήρθαν τα θηρία και την άρπαξαν με την οικογένειά της. Κράτησε την ψυχή της όσο μπόρεσε όρθια στη φρίκη του στρατοπέδου μέχρι που τη λύγισε ο θάνατος της αδελφής της. Και την ακολούθησε σύντομα ένα πρωί του Μάρτη, λίγο καιρό πριν από τη λύτρωση. Ο πατέρας, ο μόνος που διασώθηκε ανακάλυψε τυχαία το ημερολόγιο κι έκτοτε αυτές οι γεμάτες εφηβική αγωνία σελίδες χαρτιού, που κραύγαζαν την ανάγκη για ζωή και δικαίωμα στις χαρές της έγιναν σημείο αναφοράς κάθε αντιφασιστικού αγώνα. Αυτό το ημερολόγιο για χρόνια μετά γαλούχησε γενιές με το όραμα της ειρήνης.
Κάποιοι αιθεροβάμονες στο διάστημα που ο πόνος υποχρέωνε στην υπόσχεση ΠΟΤΕ ΠΙΑ, θεώρησαν ότι η μικρή Άννα κατάφερε με το ημερολόγιό της, που μεταφράστηκε σε εκατομμύρια αντίτυπα να αφυπνίσει συνειδήσεις και να πείσει για την αναγκαιότητα της ειρήνης. Για να ζήσουν τα παιδιά, κυρίως, και να μεγαλώσουν με τη σιγουριά ενός μέλλοντος ανάπτυξης και δημιουργίας.
Καημένη Άννα. Ποιος να το φανταζόταν ότι συμπατριώτες σου, ξεχνώντας τα δεινά της δικής σας φυλής που σημάδεψαν συνειδησιακά την ανθρωπότητα, θα γέμιζαν τους δρόμους και τις παιδικές χαρές, της απέναντι πλευράς, με μικρά κορμιά διάτρητα από σφαίρες και καμένα από βόμβες. Ποιος να το έλεγε στο κοριτσάκι που διψούσε για ζωή, πόσα παιδάκια θα χάνονταν, στο διάβα μιας παραφροσύνης, από τα χέρια συμπατριωτών της, με την παγκόσμια ανθρωπότητα να ριγά από φρίκη αλλά να μην αντιδρά αποτελεσματικά. Όπως γίνεται στις μέρες μας.
Κατακλύστηκαν διεθνώς τα δελτία ειδήσεων από εικόνες που σε κάνουν να ντρέπεσαι για τον άνθρωπο, κλείσαμε τ’ αυτιά μας σε οιμωγές απόγνωσης μιας ταλαίπωρης φυλής, κλάψαμε βλέποντας γονείς να κρατούν αθώα βρέφη με το κεφάλι συντρίμμια, αρνούμενοι να πιστέψουν την τραγική αλήθεια, μας ήρθε να καταραστούμε τους αίτιους τέτοιας εκατόμβης αθώων. Και ποιο το αποτέλεσμα; Μείναμε να μετράμε νεκρά παιδιά και τους συμπατριώτες της Άννας να θριαμβολογούν για το μακελειό που προκάλεσαν σε αγορές και παιδικές χαρές. Εκεί που ακόμα και τα κτήνη της ιστορίας έδειξαν σεβασμό…
Στόχος της παραφροσύνης αυτή τη φορά τα παιδιά. Αυτά που πλαισιώνουν και τις ατέλειωτες ουρές προσφύγων ζητώντας πάλι μια γωνιά να κρυφτούν για να σώσουν ότι απέμεινε από την οικογένειά τους.
Ο φανατισμός σε όλο του το μεγαλείο… Και με όσα βλέπεις και ακούς σου φαίνονται τόσο απλοϊκά πια όσα διαβάζεις στο ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Τόσο ανώδυνα σε σύγκριση με όσα συμβαίνουν στις μέρες μας σε μια κοινότητα ανθρώπων από λαό που κυνηγήθηκε και ταλαιπωρήθηκε όσο ελάχιστοι τους πέτρινους καιρούς που μεσουρανούσε η θηριωδία του χιτλερικού τέρατος.
Κάθε μέρα που ξημερώνει στέλνει στο θάνατο κι άλλα παιδιά. Μικρές υπάρξεις που περιμένουν μια ανάσα ανακωχής για να παίξουν μέσα στα συντρίμμια. Έτσι όπως ξέρει να ζει κάθε παιδί. Αθώα πλάσματα φιλούν κάθε πρωί τους γονείς τους και δεν ξέρουν αν είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουν.
Αυτά τα παιδάκια δεν ξέρουν να κρατούν ημερολόγιο. Άλλωστε δεν έχουν καιρό για τέτοια. Κάθε στιγμή που κλέβουν για ζωή είναι το μεγάλο τους κέρδος.
Και μένω με την απορία…
Αν θα ζούσε στις μέρες μας η Άννα Φρανκ τι θα είχε άραγε να πει στους συμπατριώτες της που αναδεικνύονται περισσότερο θηριώδεις από τους πρωταίτιους των δικών τους ολοκαυτωμάτων. Και το σπουδαιότερο… Τι θα μπορούσε να γράψει στο ημερολόγιό της σήμερα με όσα βλέπομε να γίνονται. Αυτές τις θηριωδίες που τρομάζουν τους εκατομμύρια παθητικούς θεατές, επαναστάτες του καναπέ… Τι θα μπορούσε να γράψει… Αν είχε το κουράγιο φυσικά…
* Η Εύα Λαδιά είναι δημοσιογράφος
