Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΧΙΩΤΑΚΗ*
Οι ωμές δολοφονίες του Κουφοντίνα στο όνομα της υποτιθέμενης ιδεολογίας του (χωρίς τον ελάχιστο προβληματισμό ως προς τις καταστρεπτικές συνέπειες που θα ακολουθούσαν, αν όλοι οι πολίτες έκαναν τα ίδιο) τείνει να αντιμετωπίζεται σήμερα, στην περίπτωση του θανάτου του από ασιτία, με μια μονοσήμαντη προσήλωση στο γράμμα του νόμου και της ισονομίας. Και ο μεν Κουφοντίνας μπορεί να επιδιώκει να φανεί πως πεθαίνει, πιστός στη φλόγα της πίστης του, και έτσι να καθιερωθεί ως μάρτυρας – πιθανώς, όχι μόνο στο στενό κύκλο των ομοϊδεατών του.
Η κυβέρνηση όμως και όσοι άλλοι κατοχυρώνονται στο γράμμα ενός ακραίου θετικισμού του δικαίου τι επιδιώκουν; Παρά το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις δυο διαφορετικές περιπτώσεις, ωστόσο: η μονοσήμαντη εμμονή στο γράμμα του νόμου, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που μπορεί να προκύψουν -αν η απεργία πείνας φθάσει στα άκρα- πλησιάζει, επίσης, έστω μέχρι ένα σημείο, στην μονόπλευρη ηθική των δογματικών πεποιθήσεων και ενός άκαμπτου φρονήματος -χωρίς να υπολογίζονται υπεύθυνα τα καταστροφικά αποτελέσματα από τη μονόπλευρη εμμονή στο ηθικό αξίωμα της τυφλής πίστης.
Σύμφωνα με τον Hans Kelsen, προϋπόθεση για την εγκυρότητα του Δικαίου είναι η αποτελεσματικότητά του και όχι η ισχύς του εν ονόματι της ισχύος του.
* Ο Στέλιος Χιωτάκης, είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης