Ασκώ το εκλογικό μου δικαίωμα ανελλιπώς από το μακρινό… 1984. Πάντοτε ψήφιζα με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, αφού δεν είχα μπει στον πειρασμό του ρουσφετιού. Μου ήταν αδιάφορο αν το κόμμα της προτίμησής μου ήταν ένα από τα λεγόμενα «μικρά ή μεγάλα» κόμματα. Σημαντική ήταν και η παράμετρος των προσώπων (υπόψ. βουλευτών) στην τελική μου απόφαση.
Όπως είναι αναμενόμενο, αρκετές φορές οι προσδοκίες και οι ελπίδες μου διαψεύστηκαν… Δεν μπορώ να κρύψω ότι κάποιες φορές ψήφισα και με τη λογική του «μη χείρον…», παρόλο που αυτό δεν εμπίπτει απολύτως στα κριτήριά μου.
Η ελπίδα για βήματα μπροστά, ήταν αυτή που με κρατούσε μέσα στο πολιτικό – εκλογικό γήπεδο ως ενεργό πολίτη. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το ενδιαφέρον μου για τα κοινά δεν έπαψε να υπάρχει εδώ και 31 ολόκληρα χρόνια. Σημαντικό στάδιο της συμμετοχής μου στον δημόσιο διάλογο αποτελούν οι παρεμβάσεις μου μέσα από τις σελίδες των «Ρεθεμνιώτικων Νέων».
Όμως, τι θα ψήφιζα σήμερα με βάση την πολιτική εμπειρία που έχω αποκομίσει στα χρόνια που πέρασαν με τα θετικά και τις απογοητεύσεις, την πορεία των γεγονότων, την ενασχόληση με τα κοινά, την προσωπική θεώρηση των πραγμάτων, τις πολιτικές – κοινωνικές καταβολές μου, με βάση όσα έχω μελετήσει και βιώσει εντός και εκτός Ελλάδας;
Κάνοντας έναν απολογισμό τριακονταετίας -με τη μέγιστη δυνατή αυτογνωσία- και με προσπάθεια αυτοκριτικής, τα συμπεράσματα δεν είναι προς θετική κατεύθυνση… Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι στο ίδιο μήκος κύματος με την πορεία της χώρας… Και φυσικά οι ευθύνες βαραίνουν αναλογικά το πολιτικό σύστημα( προσωπικό) και εμάς τους πολίτες – την κοινωνία…
Το ερώτημα «Τι θα ψήφιζα» παραμένει επομένως ζωντανό και ηχηρό! Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, όσο μας επιτρέπει η έκταση του σημερινού σημειώματος, να θίξουμε -εντελώς επιγραμματικά- κάποιες ελάχιστες παραμέτρους…
Την ψήφο μου λοιπόν θα μπορούσα να δώσω σε έναν πολιτικό σχηματισμό που θα άφηνε κατά μέρος τα πολλά συνθήματα και θα εστίαζε στην ουσία. Στο κόμμα εκείνο που θα απέφευγε να χαϊδέψει τα αυτιά των πολιτών με φρούδες ελπίδες και γνώμονας της πολιτικής του θα ήταν η παρουσίαση της πραγματικότητας χωρίς ωραιοποιήσεις. Ένας πολιτικός φορέας ικανός να συνεργαστεί εντός και εκτός Ελλάδας, μήπως και κάνουμε ως χώρα κάποια βήματα μπροστά. Με αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης και ίσες ευκαιρίες κυρίως για τη νέα γενιά. Με προτεραιότητα στη δομική ανασυγκρότηση του κράτους και της κοινωνίας, που έχει ξεπεράσει τις αντοχές της. Στον πολιτικό εκείνο σχηματισμό που θα πείσει την κοινωνία για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να την έχει σύμμαχό του αντί να βαφτίζει ως μεταρρύθμιση τους φόρους και τις απολύσεις. Στο πολιτικό κόμμα (ή στην προγραμματική συνεργασία περισσότερων κομμάτων) για τα οποία η παιδεία, η υγεία και η εσωτερική ασφάλεια θα αποτελούσαν ουσιαστική προτεραιότητα. Στον πολιτικό φορέα που δεν θα καλλιεργούσε την οικογενειοκρατία – παρεοκρατία, το βόλεμα των δικών του παιδιών, τον εναγκαλισμό με τις συντεχνίες αλλά με αξιοκρατία και απόλυτη διαφάνεια θα στελέχωνε τον κρατικό μηχανισμό, αντί να κάνει κομματικά ρουσφέτια τακτοποιώντας τους μη εκλεγμένους βουλευτές και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα σε θέσεις του δημοσίου, με αποτέλεσμα την απορρύθμιση του κρατικού μηχανισμού. Στο κόμμα εκείνο που θα μπορούσε -επίσης- να με πείσει ότι έχει ανοιχτούς ορίζοντες στην οικονομία – την παιδεία. Έναν πολιτικό σχηματισμό με κοσμοπολίτικη αντίληψη των πραγμάτων, με «αυτιά – μάτια – μυαλό» ανοιχτά στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, έχοντας ταυτόχρονα αλλάξει νοοτροπία, δηλαδή έχοντας αφήσει πίσω του τις φαυλότητες που μας έφεραν ως εδώ! Προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύει στους πολίτες τη νέα αυτή αντίληψη απομακρύνοντας τους από τον ωχαδελφισμό, την αδιαφορία και το έλλειμμα σεβασμού στα δημόσια αγαθά… Σεβόμενο τις υποχρεώσεις του ως κυβερνών κόμμα απέναντι στους πολίτες, θα οδηγήσει τους πολίτες σε μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων. Θα μπορούσα να αναφερθώ επί μακρόν σε παραμέτρους – προϋποθέσεις προκειμένου να απαντηθεί το αρχικό ερώτημα…
Κι όμως αγαπητοί αναγνώστες, όλα τα παραπάνω (και πολλά ακόμα), θα έπρεπε να είναι αυτονόητα!
Δυστυχώς, ήταν και παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ζητούμενα…
Εναπόκειται στον καθένα από εμάς να κάνει τη δική του αξιολόγηση με βάση τις αρχές, τις αξίες, τα πιστεύω και την εμπειρία του πριν πάρει την τελική του απόφαση…
E-mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
Twitter:@pgiannoulakis
