Το λευκό μπορεί να ‘χει αποτελέσει διαχρονικά το χρώμα της αγνότητας και της απλότητας, αντ’ αυτό σε επίπεδο κοινωνικό το λευκό συμβολίζει τη σιωπή, τη μη συμμετοχή και την απάθεια.
Σε μια κοινωνία λοιπόν που κυριαρχεί η σιωπή ως απόρροια της παθητικότητας και του αδιεξόδου του κόσμου, το λευκό παύει να ‘ναι σύμβολο της καθαρτότητας και μετατρέπεται σε χαρακτηριστικό μιας πειθήνιας μάζας. Ενός κόσμου που σιωπά και μένει άναυδος να κοιτά τις εξελίξεις. Μένει άπραγος όχι γιατί δεν έχει συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση, αλλά γιατί φοβάται και τρέμει για το μέλλον των παιδιών του. Γιατί βλέπει να τα χάνει όλα και το μόνο που του ‘χει μείνει είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον!
Μόνο που αυτός ο κόσμος δεν έχει καταλάβει πως η απάθεια και η σιωπή είναι δύναμη στα χέρια των ισχυρών, κι είναι τόσο μεγάλη μάλιστα που μπορεί να βυθίσει ανθρώπινες ζωές στον πάτο του βυθού, να εξαθλιώσει ανθρώπους βιοπαλαιστές και να γεμίσει τους δρόμους χαρτόκουτα μέσα στα οποία ψάχνουν ένα μέρος να κουρνιάσουν οι άστεγοι…Κι είναι τόσο τεράστια η δύναμη της λευκής επιταγής που δίνουμε στους κυβερνώντες, που τα παραδείγματα της φρίκης δεν έχουν τελειωμό.
Μολαταύτα εμείς επιλέγουμε να μην αφήσουμε λευκούς τους τοίχους τόσο της συνείδησης όσο και του σχολείου μας. Αντίθετα βάφουμε με κίτρινο, ροζ,μπλε, κόκκινο, μωβ και με τον τρόπο μας επιλέγουμε τον δρόμο της συμμετοχής και της δράσης. Αναφέρομαι στον «τοίχο της καλοσύνης» που ζωγραφίστηκε από απιδιά και δασκάλους στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου. Ένας τοίχος που μπορεί να αποτελέσει τον πιο απλό και εύκολο τρόπο της έμπρακτης αλληλεγγύης μας σε ανθρώπους που εν έτη 2016 στερούνται πέραν των υλικών απολαύσεων και το δικαίωμά τους σε μια ζωή με αξιοπρέπεια…
Έτσι ο τοίχος είναι εκεί έξω από το σχολείο για να μας αποδείξει, πως δίνοντας οτιδήποτε από το υστέρημά μας για κάποιον συνάνθρωπό μας είναι τέτοια η ανακούφιση κι η ευχαρίστηση που μπορεί να βάλει έστω για λίγο στην άκρη τα άγχη και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Και μπορεί ένας τοίχος να μην αποτελεί τη λύση στο κοινωνικο-πολιτικό μας αδιέξοδο, αλλά είναι εκεί για να μας θυμίζει καθημερινά πως «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε έναν παράδεισο και μπες μέσα».
Εσύ αλήθεια πότε είναι η τελευταία φορά που ζωγράφισες τον κόσμο που ονειρεύτηκες ή καλύτερα πότε είναι η τελευταία φορά που ονειρεύτηκες έναν κόσμο με καλοσύνη;
* H Νάντια Σαρρή είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής
