Από μικρή ηλικία είχε μια έφεση προς τον αθλητισμό. Χρειάστηκε όμως να ξεπεράσει το ηλικιακό επίπεδο της εφηβείας ώστε να ενταχθεί σε ένα ομαδικό σπορ το οποίο έμελλε να την οδηγήσει σταδιακά σε μια διαχρονική παρουσία στους αγωνιστικούς χώρους με έναν πιο… «αρχοντικό» ρόλο και με διαφορετικών χρωματικών αποχρώσεων αθλητική περιβολή σε αντιστοιχία με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες.
Για την διατητή Ελένη Συργούνη άλλωστε τα ποδοσφαιρικά γήπεδα έχουν μια ιδιαίτερη σημασία στην καθημερινότητα της. Είναι ένας χώρος όπου «καταπίνει» αρκετά χιλιόμετρα, είτε στις πλάγιες γραμμές, είτε εντός του αγωνιστικού χώρου φροντίζοντας πάντοτε με επιμέλεια να βρίσκεται ως είθισται βάσει των καθηκόντων της εκεί που πρέπει με τις επίμαχες φάσεις και πολλές φορές με το χαμόγελο να απονείμει το ποδοσφαιρικό «δίκαιο» που ορίζουν οι κανονισμοί του λαοφιλούς σπορ.
«Έχω περάσει και από το Kick Boxing»…
Οι παλαιότεροι «θαμώνες» και πιο ενεργοί στην καταγραφή των αθλητικών δρώμενων στα Ρεθεμνιώτικα γήπεδα την θυμούνται ως εκείνη την χαρακτηριστική φυσιογνωμία που κατά την διάρκεια της προπόνησης των ιστορικών Κρησσών, μπορεί να μην ξεχώριζε για τις «φαντεζί» επιλογές τις, αλλά ούτε και για τον πλουραλισμό σε ντρίμπλες και «τακουνάκια» στον αγωνιστικό χώρο, όμως από την προθέρμανση μέχρι και την γνωστή αποθεραπεία έκανε τις διαστάσεις του γηπέδου να μοιάζουν τόσο μικρές στην θέληση που είχε ώστε το «σολόμετρο» των παπουτσιών της να καταγράφει καθημερινά όλο και περισσότερα χιλιόμετρα. Και όμως ο κλασσικός αθλητισμός δεν την «κέρδισε» ποτέ. Αντίθετα όπως λέει η ίδια «Σαν παιδί και στις πιο μικρές ηλικίες πάντα βρισκόμουν στις αλάνες και σε κάθε γήπεδο, είτε αυτό ήταν κανονικό είτε αυτοσχέδιο. Και μπάσκετ έχω παίξει και βόλεϊ και ό,τι μπορούσε να απασχολεί κάθε παιδί τις ελεύθερες ώρες του. Μάλιστα και για μια 2ετία έκανα και Kick Boxing. Όμως το ποδόσφαιρο ήταν εκείνο το οποίο μου άρεσε και όπως αποδείχτηκε τελικά ήταν εκείνο που με «κέρδισε», τόνισε χαρακτηριστικά η… μακροβιότερη Ρεθεμνιώτικη θηλυκή «σφυρίχτρα» που λόγω και του χαμηλού προφίλ που διατηρεί, είναι η δεύτερη φορά που μιλάει στον τύπο για τις «ημέρες και έργα» της στα ποδοσφαιρικά γήπεδα.
«Είχαμε καλή ομαδική προπόνηση»…
Ως παίκτρια της πάλαι ποτέ κραταιάς ομάδας του Ρεθύμνου αγωνίστηκε για 3 χρόνια στα γήπεδα της Α’ Εθνικής, πριν μια παραίνεση του τότε εν ενεργεία διαιτητή στα πρωταθλήματα της «πόλης των γραμμάτων και των τεχνών» Κώστα Ζυρνόγλου, την οδηγήσει σε μια «πόρτα» που παραμένει ανοιχτή ακόμη και στις ημέρες μας.
Άλλωστε παρά τα 41 χρόνια της η Ελένη Συργούνη φροντίζει να διατηρεί αντοχές και σωματότυπο που θα ζήλευαν πολλές γυναίκες της ηλικίας της. Αν και σε μια κυρία η χειρότερη ερώτηση που μπορείς να κάνεις αφορά την ηλικία της, εκείνη μόνο δισταγμό δεν είχε για την απάντηση. Εξάλλου για εκείνη ισχύει το «ο άνθρωπος ηλικιακά είναι όσο αισθάνεται και όχι όσο λέει η ταυτότητα του». Και φροντίζει πάντοτε να το υπερασπίζεται έμπρακτα με ατομικές προπονήσεις φυσικής κατάστασης που την διατηρούν «ετοιμοπόλεμη» για κάθε ποδοσφαιρική «μάχη».
Όπως άλλωστε και πριν την έναρξη των φετινών επίσημων διοργανώσεων όπου το Ρέθυμνο είχε ένα προνόμιο όπως η ίδια λέει σε σχέση με τους υπόλοιπους νομούς της μεγαλονήσου. «Η ανυπαρξία κρουσμάτων του κορονοϊού στο Ρέθυμνο κατά την διάρκεια του βασικού σταδίου προετοιμασίας των περισσότερων ομάδων έδωσε σε εμάς τους διαιτητές του ΣΔΠΡ την δυνατότητα να έχουμε μια καλή ομαδική προετοιμασία. Ομάδες Εθνικών κατηγοριών από το Ηράκλειο και τα Χανιά όπου τα αυξημένα κρούσματα υποχρέωσαν τους αρμόδιους φορείς να κλείσουν τα γήπεδα, αναζήτησαν αγωνιστικούς χώρους στην πόλη ώστε να δώσουν φιλικούς αγώνες. Αυτό το γεγονός δημιούργησε μια σειρά από αναμετρήσεις και μάλιστα ιδανικού επιπέδου ώστε να έχουμε την δυνατότητα να διαιτητεύσουμε ομάδες που είχαν υψηλούς στόχους και αποτελούνταν από αξιόλογους παίκτες.
Έτσι, είχαμε μια καλή προπόνηση που, δυστυχώς όμως δεν είχε και την ανάλογη διάρκεια σε επίσημους αγώνες. Ας ελπίσουμε σύντομα να λάβει τέλος και αυτή η καραντίνα και να επιστρέψουμε ξανά στα γήπεδα».
Η κυρία Άννα την «έβαλε» στα γήπεδα…
Πάντως για εκείνη ο χώρος του ποδοσφαίρου δεν έχει την σημασία μιας τυχαίας… συνύπαρξης. Μοιάζει περισσότερο με την αρμονική ακολουθία γεγονότων που ξεκίνησαν πριν ακόμη η «κυρία της σφυρίχτρας» δει το «πρώτο φως της ημέρας» στις 27 Σεπτεμβρίου του 1979. Η Ελένη Συργούνη και χωρίς να υπερβάλουμε σε αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω, είχε «παρακολουθήσει» αλλά και είχε ζήσει έντονα το παλμό αρκετών αγώνων της ιστορικής ΕΑΡ μέσα από τον «αμνιακό σάκο» της μητέρας της.
Η πάντοτε συμπαθής κα Άννα αν και κυοφορούσα την δυναμική όπως εξελίχθηκε Ελένη, μαζί με τον θείο της και γνωστό λάτρη του Ρεθυμνιότικου σωματείου Γιάννη, είχαν τις δικές τους καθιερωμένες θέσεις στους αγώνες και μάλιστα φρόντιζαν να τις «τιμούν» με έναν ένθερμο υποστηρικτικό τρόπο. Όπως η ίδια η διαιτητής εξιστορεί «Η μητέρα μου έγκυος ακόμη και λίγο πριν την γέννησή μου πήγαινε στο γήπεδο με τον αδερφό του πατέρα μου Γιάννη. Μάλιστα έστω και στην κατάσταση στην οποία βρισκόταν, υποστήριζε με παλμό τις προσπάθειες των ποδοσφαιριστών της ΕΑΡ.
Ήταν κάτι που της άρεσε και αναζητούσε κάθε ευκαιρία να βρεθεί στο γήπεδο για να ενθαρρύνει την αγαπημένη της ομάδα.»
«Είμαστε πολύ «δεμένοι»….
Κάποια γεγονότα τελικά έχουν την δική τους σημασία και τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή την ζωή» αποκάλυψε η Ελένη Συργούνη που άφησε για επίλογο το κλίμα που επικρατεί στον Ρεθυμνιώτικο διαιτητικό σύνδεσμό, αλλά και τις ευχές της για μια πιο ελπιδοφόρα χρονιά.
«Στον σύνδεσμο τον διαιτητών είμαστε πολύ «δεμένοι». Νιώθουμε σαν μια «οικογένεια». Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι εκτός από τις καθιερωμένες τακτικές ενημερωτικές συναντήσεις μας έχουμε συχνές συγκεντρώσεις δείγμα των πολύ καλών σχέσεων που έχουμε μεταξύ μας», επισήμανε η Ρεθεμνιώτισσα διαιτητής που έσπευσε να τονίσει ότι ανάμεσά τους βρίσκονται «πολλοί αξιολογημένοι διαιτητές, αποτέλεσμα της δουλειάς που γίνεται στον σύνδεσμο αλλά και της προσπάθειας που καταβάλλουμε όλοι μας».
Καταλήγοντας η Ελένη Συργούνη ήθελε να δώσει τις ευχές της για τις εορταστικές ημέρες που διανύουμε μεταφέροντας παράλληλα και την ελπίδα για την δοκιμασία που βιώνουμε με την παρουσία της πανδημίας του κορονοϊού. «Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά με υγεία που είναι το σημαντικότερο αγαθό που μπορούμε να έχουμε. Μπορεί οι μήνες που διανύσαμε να στοίχισαν σε όλους περισσότερο ή λιγότερο, με τις επιπτώσεις να αλλάζουν σε σημαντικό βαθμό την καθημερινότητα μας. Πιστεύω όμως και σύμφωνα με τις εξελίξεις που υπάρχουν ότι έστω και σταδιακά, θα επιστρέψουμε το επόμενο διάστημα ξανά σε όλα όσα ζούσαμε και φυσικά στα γήπεδα. Καλή χρονιά σε όλους και εύχομαι η νέα χρονιά να μας φέρει όλους μαζί στους αγωνιστικούς χώρους».
