Σύμφωνα με την παράδοση ο Καραβάνος ήταν ένας σκληρός Τούρκος Γενίτσαρος, οποίος είχε και εφάρμοσε δικούς του νόμους συμπεριφοράς και δράσης και πολλές φορές δεν υπάκουε ούτε στην οργανωμένη διοίκηση του Σουλτανικού Κράτους. Ήταν δηλαδή ανέντακτος, ανεξέλεγκτος και δρούσε πάντοτε κατά το δοκούν, είχε γίνει όπως φαίνεται η μάστιγα όχι μόνο των Χριστιανών αλλά και το μεγάλο πρόβλημα της Τουρκικής Στρατιωτικής διοίκησης του Ρεθύμνου. Πολλές φορές είχε κληθεί για να απολογηθεί για τις πράξεις του, από την στρατιωτική διοίκηση του Ρεθύμνου, αλλά ποτέ δεν υπάκουε σ’ αυτές τις προκλήσεις ή εντολές.
Έτσι είχε υποπέσει στη δυσμένεια της Υψηλής Πύλης και δόθηκε η εντολή να συλληφθεί και να λογοδοτήσει ενώπιον της Τουρκικής Αρχής.
Ο Καραβάνος όπως φαίνεται δρούσε στη περιοχή του ανατολικού Ρεθύμνου και κάποτε ένα τουρκικό απόσπασμα κατάφερε να τον συλλάβει και να τον φέρει δέσμιο προς το Ρέθυμνο. Στη διαδρομή όμως δημιουργήθηκαν διάφορα επεισόδια και η ίδια η φρουρά τον εκτέλεσε στη συγκεκριμένη περιοχή. Τον έθαψαν στο ίδιο χώρο της εκτέλεσης που ήταν το σημείο που ενώνονται οι δύο δρόμοι Εμμ. Λαγού και Ανδρέα Ροδινού.
Ο τάφος του ήταν απέριττος. Ένας βωμός με πέτρινα πελέκια. Τα πελέκια αυτά στις αρχές του εικοστού αιώνα τα πήρε ο Γιώργης Κωσταντουδάκης ή Καπνουτζής και τα χρησιμοποίησε για δικό του όφελος. Ο χώρος της ταφής και εκτέλεσης ήταν ιδιοκτησίας Γιώργη Κωσταντουδάκη.
Αυτή περίπου είναι η ιστορία που κατά παράδοση έχει μείνει και αφορά τη συγκεκριμένη περιοχή.
Όλα όσα παραπάνω αναφέρω για τον Καραβάνο ήταν και είναι αληθινά, τα οποία όμως ποτέ δεν έγιναν επίσημα αναγνωρίσιμα από καμία Αρχή. Είναι η παράδοση του τόπου.
Τα επαφίω στην κρίση και τη χρήση του καθενός, αφού αναφέρει τη συγκεκριμένη πηγή, που είναι η μια και μόνη και πιο κοντινή στην αληθινή ιστορική παράδοση του τόπου.
Το Λιβαδάκι
Το Λιβαδάκι ήταν ένα μικρό άπλωμα πράσινης γης και ήταν στην παραλία. Ήταν στο τελείωμα της οδού Μάρκου Μπριλάκη, που αρχίζει από την Ε. Παχλά και καταλήγει στην παραλία.
Η Σβήγα ήταν στην παρυφή των οδών Ε. Παχλά και Καισαριανής. Η Σβήγα ήταν τοποθετημένη στο στόμιο ενός πηγαδιού που πότιζε ή ύδρευε την περιοχή.
Ο δρόμος που σήμερα συνεχίζει προς την παραλία είναι η οδός Καισαριανής. Στο δρόμο αυτό κατοικούσε η οικογένεια των Μπαραδάκηδων ή Μπαράδων. Ήταν τα λεγόμενα Μπαραδιανά.
Στη μέση περίπου της οδού Καισαριανής ήταν η φάμπρικα του Μπαρά. Είχε μια μεγάλη αυλή με μεγάλο χώρο για τη συγκέντρωση και άλεση του ελαιοκάρπου.
Επί της Παχλά και απέναντι από τη Σβήγα, ήταν μια άλλη φάμπρικα του Νίκου Βογιατζάκη ή Ψαρόγαλου. Στην πρόσοψη του δρόμου ήταν ένα σιδερόφρακτο παράθυρο που φώτιζε τη στέρνα του λαδιού. Η είσοδος του μύλου έβλεπε ανατολικά και δίπλα ήταν τα πατητήρια που έβαζαν οι παραγωγοί τις ελιές.
Την οικογένεια Μπαρδάκη αποτελούσαν τότε οι τρεις αδελφές. Η Μαρία, η Ελένη και η Φωτεινή.
Είχαν επίσης και ένα αδελφό τον Φραγκιά.
Μαζί τους έμενε και μια ανιψιά τους ονόματι Άννα.
