Τουρκία και Αίγυπτος

Ας αρχίσουμε από την Τουρκία. Η Τουρκία, πριν κερδίσει για πρώτη φορά τις εκλογές το ισλαμικό κόμμα του Ερντογάν, ήταν μια ημιδημοκρατία. Δηλαδή ήταν μια χώρα που ο λαός έβγαζε την κυβέρνησή του με εκλογές, μα οσάκις η κυβέρνηση έκανε κάτι που δεν «άρεσε» στους στρατιωτικούς, οι τελευταίοι είτε έριχναν την κυβέρνηση, είτε κατέλυαν την δημοκρατία! Οπωσδήποτε η Τουρκία είχε σχέση με την δημοκρατία όσο σχέση είχε ο φάντης με το ρετσινόλαδο. (Μόνο η ΗΠΑ και η ΕΕ είχαν την «ψευδαίσθηση» ότι η Τουρκία ήταν δημοκρατική χώρα). Ο Ερντογάν κατάφερε αυτά τα 10 χρόνια που κυβερνάει η Τουρκία, σιγά-σιγά, να «ξεδοντιάσει» το στρατιωτικό και δικαστικό κατεστημένο που κυβερνούσε ουσιαστικά τη χώρα και να κάνει την Τουρκία μια δημοκρατία που δεν υπάρχει ανάλογή της στη Μέση Ανατολή και στον ισλαμικό κόσμο.
Όταν πλέον ο Ερντογάν «αποτελείωσε» όλα τα δικτατορικά ερείσματα στο στρατό και τη δικαιοσύνη, αποφάσισε να μετατρέψει την Τουρκία σε ισλαμική δημοκρατία. Έτσι, χωρίς αντίπαλο στο Κοινοβούλιο (αλλά όπως νόμιζε και στο λαό), άρχισε να επιβάλλει αλλαγές στη ζωή του τουρκικού λαού, αλλαγές που δεν είναι δυνατόν να επιβληθούν σε μια δημοκρατική χώρα. Πρώτα επιτέθηκε στα δικαιώματα των γυναικών (να μην βάφονται, να μην ντύνονται «προκλητικά» κ.λπ.). Κατόπιν στα δικαιώματα των νέων κυρίως ανθρώπων (απαγορεύτηκαν τα δημόσια φιλιά κ.λπ.). Τέλος επέβαλλε την ποτοαπαγόρευση στους δημόσιους χώρους (μάλιστα όποιος έπινε ένα ή δύο ποτήρια αλκοολούχου ποτού θεωρούνταν μεθύστακας!
Έτσι, ο τουρκικός λαός «πάτησε» πάνω στη δημοκρατία που είχε κατακτήσει επί Ερντογάν και περίμενε την αφορμή για να επιτεθεί στην αντιδημοκρατική ισλαμική πρόκληση του Ερντογάν. Η αφορμή δόθηκε από την απόφαση του Ερντογάν να κόψει κάποια δέντρα στην πλατεία Ταξίμ για να χτίσει (μεταξύ άλλων) τζαμί. Η λαϊκή εξέγερση που ήταν μεγάλη σε μέγεθος, σε ένταση και σε πάθος, ξάφνιασε τον Ερντογάν, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Ο Ερντογάν με βίαιες και αυταρχικές κινήσεις (που στοίχισαν τη ζωή κάποιων εξεγερμένων) κατάφερε μέχρι στιγμής να επαναφέρει την ομαλότητα, μα όλα δείχνουν ότι τα πράγματα στην Τουρκία δεν θα είναι πλέον τόσο ευνοϊκά για το νέο σουλτάνο. Άρχισε πλέον να σχηματίζεται μια πολυπληθής δημοκρατική αντιπολίτευση (πλειοψηφία στις πόλεις, μειοψηφία στις επαρχίες) που είτε το θέλουν είτε όχι οι ισλαμιστές, τα πράγματα δεν θα είναι τόσο απλά για τους τελευταίους.
Η Αίγυπτος τώρα. Με τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη», ο αιγυπτιακός λαός ανέτρεψε το απολυταρχικό καθεστώς του προέδρου Μουμπάρακ (που, να μην ξεχνάμε, η Δύση το θεωρούσε δημοκρατία ειδικού τύπου), αλλά δεν μπόρεσε να φέρει τη Δημοκρατία. Το στρατιωτικό κατεστημένο έδιωξε τον Μουμπάρακ προκειμένου ο στρατός να παραμείνει στην εξουσία και μετά κάποιο διάστημα διενήργησε εκλογές. Όταν μια χώρα στην 7.000ετή ιστορία της δεν γνώρισε ΠΟΤΕ τη δημοκρατία, είναι φυσικό σε μια «δημοκρατική διαδικασία» να επιβληθούν αυτοί που από χρόνια είχαν βρει έναν τρόπο επικοινωνίας με το λαό. Αυτοί ήταν οι θεοκράτες Αδελφοί Μουσουλμάνοι, οι οποίοι κέρδισαν πριν ένα χρόνο τις εκλογές, ανεβάζοντας τον πρόεδρο Μόρσι στην εξουσία.
Ο πρόεδρος Μόρσι και οι αδελφοί μουσουλμάνοι, όπως είναι φυσικό ως θεοκράτες, δεν είχαν την παραμικρή αγάπη για τη δημοκρατία. Προσπάθησαν σε σχετικά βραχύ χρονικό διάστημα να μεταβάλλουν την Αίγυπτο σε ισλαμικό θεοκρατικό καθεστώς. Το λάθος του Μόρσι ήταν ότι, αντί να ακολουθήσει την τακτική του Ερντογάν (πρώτα δυναμώνεις τη δημοκρατία ξεδοντιάζοντας το στρατό και μετά χτυπάς τη δημοκρατία και το λαό), άφησε απείραχτο το στρατό και ξεκίνησε κατευθείαν το χτύπημα του λαού προσπαθώντας να επιβάλλει τη θεοκρατία. Έτσι ο αιγυπτιακός λαός άρχισε να ξαναξεσηκώνεται και με νέες δυναμικές διαδηλώσεις στην πλατεία Ταχρίρ και σε άλλες πόλεις απαίτησε την αποκαθήλωση του Μόρσι και των αδελφών μουσουλμάνων. Και ενώ οι λαϊκές διαδηλώσεις συνεχίζονταν, ο στρατός βρήκε την ευκαιρία -δήθεν για να σταθεί δίπλα στο λαό- και ανέτρεψε το ισλαμικό καθεστώς του Μόρσι, επαναφέροντας στην εξουσία το στρατό. Έτσι αυτές τις μέρες έχουμε εν εξελίξει ένα αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε το υπό διαμόρφωση θεοκρατικό καθεστώς Μόρσι (που όμως να μην ξεχνάμε προήλθε από εκλογές) πράγμα που φέρνει νέες αναταραχές στην Αίγυπτο με αντιμαχόμενους τους θεοκράτες ισλαμιστές και τους στρατοκράτες μαζί με τους εχθρούς των ισλαμιστών (όπως οι χριστιανικές μειονότητες των Κοπτών που υπέστησαν τον τελευταίο χρόνο διώξεις από τους ισλαμιστές του Μόρσι).
Οι αιγύπτιοι έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν και πολλούς αγώνες να κάνουν για να πετύχουν την πολυπόθητη δημοκρατία αγωνιζόμενοι εναντίον των στρατοκρατών και των θεοκρατών.