Παρά του ότι θεωρώ την επικράτηση του Αγίου Βαλεντίνου ως μέρα αφιερωμένη στον έρωτα σαν αποτέλεσμα της νεοελληνικής μιμητικότητας και ξενομανίας, εύχομαι ολόψυχα στις κυρίες και δεσποινίδες των «Ρ.Ν.» κάθε ευτυχισμένη στιγμή στον έρωτα. Στον έρωτα το μεγάλο συναίσθημα που η φύση μας προίκισε ως κυρίαρχο της συνέχειας της ζωής!
Έχω όμως να πω ότι ο Άγιος Βαλεντίνος αγιοποιήθηκε στην Ιταλία για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τον έρωτα.
Ο Βαλεντίνος λοιπόν είχε τιμωρηθεί από το Βατικανό για λόγους δήθεν αιρετικούς σε απομόνωση σε ένα δωμάτιο χωρίς να βγαίνει καθόλου έξω.
Τη βασανιστική αυτή απομόνωση ο έγκλειστος την αντιμετώπισε, αφού τοποθέτησε μερικά αντικείμενα και ανέβηκε ως το παραθυράκι που υπήρχε σε μεγάλο ύψος, ώστε να μην φθάνει ο έγκλειστος.
Ανέβαινε λοιπόν ο Βαλεντίνος και απολάμβανε το φως της μέρας και τον κόσμο, που μια αυλή του επέτρεπε να δει.
Στην αυλή όμως αυτή έβγαινε κάθε τόσο μια νεαρή νοικοκυρά για να πλύνει τα ρούχα ή να τα απλώσει και γενικά να κάνει ό,τι μια νοικοκυρά κάνει στην καθημερινή της ζωής.
Ξέροντας όμως η νέα γυναίκα ότι κανείς δεν τη βλέπει δεν πρόσεχε να μην φαίνονται τα πόδια της πάνω από τα γόνατα και ό,τι άλλο μπορούσε να προκαλέσει πειρασμό.
Ο Βαλεντίνος λοιπόν μαζί με το φως της μέρας έβλεπε και τα ακάλυπτα μέλη της ωραίας κυρίας και την θαύμαζε.
Ερωτεύτηκε τη γειτόνισσά του χωρίς αυτή να το γνωρίζει και έγραφε κάθε μέρα στο ημερολόγιό του τα συναισθήματά του και τις «απολαύσεις» του εξαιτίας της.
Αυτό το ημερολόγιο έγινε γνωστό και πολλές νέες πήγαιναν στον τάφο του και άφηναν λουλούδια.
Σιγά, σιγά επεκτάθηκε η συνήθεια των νεαρών υπάρξεων, ώσπου η τοπική κοινωνία διαβλέποντας τα οφέλη διέδωσε ευρύτερα τη συνήθεια και έρχονταν από άλλα μέρη προσκυνήτριες.
Αργότερα πήρε διαστάσεις το έθιμο και έφτασε ως την παγκόσμια γιορτή των ερωτευμένων, όπου με δώρα και αγάπες και φιλιά γιορτάζουν στις 14/2 ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Ας είναι… Ο έρως είναι συναίσθημα κυρίαρχο και παράγων ζωής που κυριαρχεί στον εγκέφαλό μας.
Ευτυχία, αγάπη και χαρά λοιπόν…
