Έφτασε και φέτος η επέτειος του βιολογικού θανάτου του Βλαδίμηρου Ίλιτς Λένιν: 21.01.1924, είχε αφήσει την τελευταία του πνοή ο ηγέτης των Μπολσεβίκων και της Ε.Σ.Σ.Δ. Καθώς όλοι αναγνωρίζουν τη συμβολή του, άλλοι μάλιστα τη χαρακτηρίζουν θετική και άλλοι αρνητική, στην παγκόσμια πολιτική ιστορία και διανόηση, θεωρούμε σημαντικό να αφιερώσουμε στη μνήμη του λίγες γραμμές.
Δεν είναι λίγοι όσοι εξ ημών πιστεύουν πως η πολιτική διορατικότητα αποτελεί εκείνο το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Λένιν που τον βοηθούσε να χαράσσει την καλύτερη δεδομένων των χωροχρονικών συνθηκών στρατηγική και την ξεκάθαρη γραμμή συμπεριφοράς σε περιόδους καμπής του επαναστατικού κινήματος.
Επίσης, είναι αυτός που πέτυχε, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες της εποχής και της κοινωνίας, και συνένωσε την επαναστατική θεωρία με την κοινωνική πρακτική του αγώνα των εργαζομένων για τα δικαιώματά τους, ενός αγώνα που σημείωσε διαχρονικής σημασίας και αξίας πανανθρώπινες και ιστορικές κατακτήσεις, όπως η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.
Προσωπικά, κατά τη διάρκεια, εδώ και χρόνια, συζητήσεών μου για τα τρέχοντα ή τα χρονίζοντα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, έχω διαπιστώσει ότι, ακόμα και κάποιοι, που δεν γνωρίζουν ή δεν ασπάζονται τη θεωρία και την ιδεολογία του μαρξισμού – λενινισμού, μόλις η συνομιλία φτάσει στην ανάγκη εξεύρεσης τρόπων για τη βελτίωση της ζωής του λαού και της εργατικής τάξης ή/και για τις αναγκαίες αλλαγές στο σύστημα εξουσίας, προστρέχουν με κάποιο τρόπο στη θεωρητική κληρονομιά και στις πράξεις του Βλ. Λένιν.
Και θα κλείσω συμφωνώντας με εκείνους που ισχυρίζονται πως ο Βλ. Λένιν και το ιδεολογικό του οπλοστάσιο ανήκουν σ’ όλη την ανθρωπότητα αφενός και ότι ο ίδιος δείχνει, ως άσβεστο φως, το δρόμο του αγώνα στην ανθρωπότητα και σε όλους τους καταπιεζόμενους λαούς ενάντια στους πάσης φύσεως εκμεταλλευτές και κάθε λογής εντός και εκτός συνόρων καταπιεστές τους αφετέρου.
