Μια παράσταση που μας μάγεψε με την ερμηνεία της η Μαρία Καντιφέ. Πρόκειται για το γνωστό διήγημα του Γ. Βιζυηνού, το οποίο αν και δεν είναι θεατρικό έργο από τη φύση του, έχει τόσα θεατρικά στοιχεία, τα οποία αξιοποιήθηκαν μέσα από τη διασκευή του χαρισματικού σκηνοθέτη Θωμά Καντιφέ και δημιούργησαν πάνω στη σκηνή ένα θεατρικό έργο ισάξιο με κάθε θεατρικό μονόλογο, χωρίς να πειραχτεί ο λόγος του μεγάλου λογοτέχνη. Ο θεατρικός μονόλογος με τη λαϊκή μας ιδιωματική γλώσσα του Βιζυηνού, καθόλου συνηθισμένες και εύκολες, ιδιαίτερα στην εποχή μας, ήταν φοβερά δύσκολος. Έδωσε όμως μια ευκαιρία, στη Μαρία Καντιφέ η δύσκολη ερμηνεία του έργου, να παρουσιάσει το θεϊκό δώρο που διαθέτει και την κατατάσσει επάξια στη χορεία των μεγάλων τραγωδιών. Άρχισε την ερμηνεία της η Μαρία σ’ ένα λιτό σκηνικό, ένα μανουάλι με κεριά, μια σκάφη, μια λεκάνη, ένας μαστραπάς με νερό και ο φωτισμός χαμηλός. Μέσα στη μυστηριακή αυτή ατμόσφαιρα, η ταλαντούχα καλλιτέχνης ιερουργούσε με τις κινήσεις του σώματος, με τη δραματική φωνή με το τραγούδι-νανούρισμα, ξεδίπλωνε το ταλέντο της και μας έφερνε δάκρυα στα μάτια.
Όσο κυλούσε το έργο βλέπουμε στο πρόσωπο της Μαρίας, ανάγλυφη μπροστά μας τη φιγούρα της μητέρα του Βιζυηνού, με την τραγική ιστορία της, το παρελθόν και το μέλλον της, τις συνθήκες που ζούσε, τις ενοχές και τις τύψεις, για ένα αμάρτημα που δε διέπραξε συνειδητά. Ζει με τα φαντάσματά της και περιμένει τον Γιωργή να γυρίσει, ξαναζεί στιγμές της ζωής της, ταξιδεύοντας μέσα από τα λόγια και τη σκέψη του παιδιού της.
Απόλαυσα την παράσταση για τρίτη φορά, ευχαριστώ πολύ τον Θωμά, την Μαρία Καντιφέ και όλους τους παράγοντες για την καλλιτεχνική απόλαυση ψυχής που μου προσέφεραν.
Δεν είναι πρώτη φορά που ενθουσιάστηκα, έχω παρακολουθήσει στον «Θεατρικό Περίπλου» υπέροχες παραστάσεις Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών, από την ίδρυσή του ως σήμερα. Σχετικά με το ρεπερτόριο λέει ο ταλαντούχος σκηνοθέτης.
20 χρόνια… πώς πέρασαν… πόσοι πέρασαν
«Θα ‘θελα για πολλά-πολλά ακόμα χρόνια να περάσουν κι άλλοι κι όλοι μαζί θα ‘θελα… να ονειρευόμαστε και να ζούμε θεατρικά…
Να χανόμαστε στα μονοπάτια του Τσέχωφ…
Στα μαγεμένα κάστρα του Σαίξπηρ…
Στο φεγγάρι του Λόρκα…
Να μπαίνουμε σε γυάλινου κόσμους, όπως του Τ. Ουίλιαμς…
Να παλεύουμε με τα παθήματα των ηρώων του Μολιέρου…
Ν’ αποπροσανατολιζόμαστε με τη λαγνεία του Όσκαρ Ουάιλντ…
Να σαστίζουμε τα ερωτηματικά του Ιονέσκο…
Και τις ψυχογραφίες του Στρίντμπεργκ…
Να μοιραζόμαστε την ποίηση των προγόνων μας με το κοινό…
Ν’ ανοίγουμε θεατρικά παράθυρα στην Ελληνική και Παγκόσμια λογοτεχνία.
Να δημιουργούμε υποψιασμένους αυριανούς θεατές…
Να υποστηρίζουμε ότι το θέατρο είναι αγωγή της ψυχής.
και κοιτώντας κάτω στην πλατεία, να νιώθουμε ότι γευόμαστε.
Όλοι μαζί τη μαγεία της Τέχνης του θεάτρου
Θα ‘θελα…».
Θωμάς Καντιφές
Εύχομαι Θωμά να πραγματοποιηθούν όσα από τα «θέλω σου» δεν έχουν πραγματοποιηθεί, εύχομαι οι παραστάσεις που θα ετοιμάζεις, να είναι ισάξιες των προηγούμενων. Θερμά συγχαρητήρια!
Σχετικά με τη δημιουργία του «Θεατρικού Περίπλου» η βαθυστόχαστη Μαρία Καντιφέ λέει: «Καμιά φορά κοιτάζω αυτά τα παιδιά, τον Θωμά, την Μαρία, τους Μανώληδές… του, και τότε νιώθω μιαν ατελείωτη γλύκα και συμπάθεια γι’ αυτούς. Γιατί; Γιατί δεν έτρεξαν με μηχανές προς τον θάνατο, γιατί ήθελαν να «αισθανθούν», δεν ταξίδεψαν με άρρωστα πια τα κορμιά τους σε ψεύτικους κόσμους ναρκωτικών, γιατί ήθελαν να «λυτρωθούν» δεν εκμεταλλεύτηκαν τους άλλους, για να «νιώσουν σημαντικοί» και στο τέλος να τιμωρηθούν. Όχι! Αλλά δημιούργησαν, έγιναν ομάδα, κατασκεύασαν, ασκήθηκαν, έψαξαν την ψυχή τους άλλοι.
Σαν τις σκέψεις τους, διόρθωσαν ή προσπάθησαν -θέλησαν- να διορθώσουν… τα λάθη τους, έπλασαν ρόλους, σχέσεις, ζωής, έργο, Πολιτισμό!
Κι έφτιαξαν τον «Θεατρικό Περίπλου». Τι όμορφα λόγια! Πόσα ωραία μηνύματα δίνουν στη νεολαία!».
Θερμά συγχαρητήρια!
**Η Ευγενία Ζαμπετάκη- Σπαντιδάκη, είναι συνταξιούχος δασκάλα
