Εν τούτοις πολύ λίγα είναι τα γνωστά για τις αρετές από την προσωπική του ζωή, και τα σχετικά με τον ανεπίληπτο, πάλλευκο χαρακτήρα, την ευαισθησία και την εκλεπτυσμένη εις το έπακρο συμπεριφορά. Γι’ αυτήν την άγνωστη εν πολλοίς βιογραφική πτυχή αναφέρει η Πηνελόπη Δέλτα στα απομνημονεύματά της «Αρχείο Πηνελόπης Δέλτα 1978» πολύ παραστατικά, πλείστα, όσα έλαβαν χώρα κατά τον πολυκύμαντο βίο του με τις εσωτερικές εντάσεις του μεγάλου πολιτικού.
Στις 30 Ιουλίου του 1920 κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα με την περίφημη «Συνθήκη των Σεβρών» στο χαρτοφύλακά του, ο Βενιζέλος δέχεται δολοφονική απόπειρα από δύο απότακτους αξιωματικούς στο σιδηροδρομικό σταθμό των Παρισίων (Gare de Lyon). Είναι η πρώτη δολοφονική απόπειρα, θα ακολουθήσει και δεύτερη μετά από δεκατρία χρόνια στη λεωφόρο Κηφισίας.
Με τη δολοφονική απόπειρα του Βενιζέλου επικρατεί στην Αθήνα σύγχυση και αναρχία. Ο Ρώσος συνταγματάρχης Ιγκόρ Λεμπέντεφ την επόμενη ημέρα της απόπειρας (31 Ιουλίου) παρακολούθησε τυχαία τη δολοφονία ενός ανθρώπου στα Ιλίσια που δεν είναι άλλος από τον πολιτικό Ίωνα Δραγούμη, στέλεχος του Λαϊκού κόμματος. Σαν έμαθε ο Βενιζέλος το θλιβερό γεγονός, στην κλινική της The Bizet στην οποία νοσηλευόταν μετά τον τραυματισμό του, έγινε έξαλλος. Τηλεγράφησε αμέσως στην οικογένεια Δραγούμη κι έβαλε όλη την ψυχή και την αγανάκτησή του για να στιγματίσει το στυγερό έγκλημα.
Η Έλλη Αδοσίδη μια φίλη της Πηνελόπης Δέλτα, έτυχε να περνά από το Παρίσι λίγες ημέρες μετά την απόπειρα και επισκέφτηκε τον Βενιζέλο στην κλινική. Βρισκόταν ακόμα κλινήρης με τους επιδέσμους και αφού τον χαιρέτησε και του ευχήθηκε τα βέλτιστα του είπε:
«Tι φοβερό, τι αποτρόπαιο έγκλημα ο φόνος του Δραγούμη κ. Πρόεδρε».
Ο Βενιζέλος σκέπασε με τα δύο του χέρια τα μάτια του και αναφώνησε επανειλημμένα με αγανάκτηση και δικαιολογημένη οργή, ξανά και ξανά «Φρικτό! Φρικτό! Φρικτό!» και η Έλλη Αδοσίδη είδε το πρόσωπό του βρεγμένο από τα δάκρυα.
Μέρες αργότερα στο σπίτι του επιστήθιου φίλου του Βενιζέλου και υπέρμαχου οπαδού του βενιζελισμού Εμμαν. Μπενάκη, είχαν συγκεντρωθεί πολλοί φιλελεύθεροι, οι οποίοι συζητούσαν για τη δολοφονία Δραγούμη, για την οξύτητα της κριτικής των δημοσιογράφων του αντιβενιζελικού τύπου σχετικά με αυτήν και ότι έχουν τραχυνθεί, διότι οι φονείς του Δραγούμη δεν έχουν συλληφθεί ακόμα.
«Πρέπει να σταματήσομε αυτή την αρθρογραφία» είπε ένας βουλευτής.
Ο Βενιζέλος πετάχτηκε επάνω αλλόφρων.
«Να τη σταματήσομε;» φώναξε «Απεναντίας οφείλω μα συγχαρώ όλους τους δημοσιογράφους για την αρθρογραφία τους και όχι μόνο να την εντείνουν, αλλά και να τους αναφέρω πόσον αισχύνομαι εγώ ως πρωθυπουργός της Χώρας, που πέρασαν τόσες εβδομάδες και ακόμα η δικαιοσύνη δεν επιλήφθηκε αυτής της υπόθεσης. Θα ‘θελα ακόμα να τους παρακαλέσω να με κατηγορήσουν και εμένα προσωπικά, επειδή δεν ασχολήθηκα, όσο έπρεπε, για να συλληφθούν οι ένοχοι».
Οι κολακείες και οι έπαινοι ποτέ δεν τον μεθούσαν. Αντιθέτως οι προσβολές και χοντράδες των εχθρών του τον πονούσαν και τον πίκραιναν για την αχαριστία τους μετά τις γνωστές διπλωματικές επιτυχίες.
Στο αρχοντικό του Εμμ. Μπενάκη, σημερινό μουσείο, στο οποίο σύχναζε ο Βενιζέλος συνέβη κάποτε μια οδυνηρή σκηνή. Εκείνο το απόγευμα η Πηνελόπη Δέλτα έπαιρνε τσάι μαζί με τη φίλη της Ναταλή Μελά αδελφή του Ίωνα Δραγούμη και σύζυγο του δοξασμένου μακεδονομάχου Παύλου Μελά. Κόρη του Στεφάνου Δραγούμη πρώην πρωθυπουργού και μιας κορυφαίας πολιτικής προσωπικότητας, η Ναταλή Μελά λόγω της αριστοκρατικής καταγωγής της είχε χαρακτήρα επηρμένο και υπεροπτικό.
Ήταν πρωθυπουργός ο Βενιζέλος όταν κατέφθανε για επίσκεψη στο μέγαρο Μπενάκη στην τελευταία μεγαλειώδη τετραετία του. Άξαφνα μπήκε τρεχάτη στο σαλόνι η καμαριέρα και ανήγγειλε φωναχτά: «Έρχεται ο κύριος Πρόεδρος».
Η Ναταλία Μελά που κάπνιζε μόλις άκουσε την υπηρέτρια άρχισε να τρέμει το χέρι της με το τσιγάρο και αμέσως μετά πετάχτηκε επάνω σαν ελατήριο. Ο εκνευρισμός της ήταν ασυγκράτητος.
«Θα φύγω» φώναξε οργισμένη. Δε θέλω να δω τα μούτρα του».
«Φύγε από την τραπεζαρία», της είπε η Πηνελόπη Δέλτα «εκείνος έρχεται από το χωλ».
Η Μελά εκείνη την ώρα είτε τα ‘χασε, είτε θέλησε να προσβάλλει το Βενιζέλο έμεινε ακίνητη ως στήλη άλατος.
Μπαίνοντας στο σαλόνι ο Βενιζέλος, αφού αντάλλαξε θερμή χειραψία με την Πηνελόπη Δέλτα και μόλις είδε τη Ναταλία, που τη γνώριζε πολύ καλά, της έτεινε το χέρι. Εκείνη του γύρισε την πλάτη με επιδεικτική περιφρόνηση και ενώ έβραζε απ’ το κακό της και τα χέρια της έτρεμαν, έσβηνε φουρκισμένη το τσιγάρο στο ασημένιο τασάκι.
«Έχετε επισκέψεις, μην ενοχλώ» είπε χαμηλόφωνα ο Βενιζέλος.
«Δεν ενοχλείτε ποτέ», αποκρίθηκε η Πηνελόπη Δέλτα χωρίς να χαμηλώσει τη φωνή της «Είστε στο σπίτι σας εδώ και όποτε θέλετε μας κάνετε την ευχαρίστηση να έρχεστε».
Η Ναταλή αργά νευρικά πλάκωνε τη φωτιά του τσιγάρου της στο ασημένιο τασάκι και αγνοώντας το Βενιζέλο είπε στην Πηνελόπη Δέλτα «Λοιπόν φεύγω. Πότε θα σε ξαναδώ;».
Την Πηνελόπη Δέλτα την φούρκισε η ξετσιπωσιά της και εκνευρισμένη της είπε, χωρίς να της δώσει το χέρι. «Πες να τηλεφωνήσουν αυτοκίνητο να σε πάρει και άμε στο καλό».
Σαν έφυγε η Ναταλή ο Βενιζέλος ψιθύρισε χαμηλόφωνα, θλιμμένα.
«Κυρία Δέλτα γιατί το κάματε αυτό; Γιατί δεν είπατε στην καμαριέρα, να με αφήσει να περιμένω, ώσπου να φύγει;».
Η Πηνελόπη Δέλτα ξέσπασε «Γιατί» φώναξε «για κανέναν άλλον δε θα περιμένω εσάς. Γιατί όποιος έρχεται σε μας, πρέπει να ξέρει πως μας κάνετε την τιμή να έρχεστε και ότι ενδέχεται να σας συναντήσει. Οποιανού δεν του αρέσει ας μην ξανάρθει! Δε θα παραμερίσω εσάς για κανένα»!
«Πηγαίνετε έξω να την προλάβετε και να την συνοδέψετε». Παρακάλεσε ο Βενιζέλος.
«Ας κάνει ό,τι θέλει. Δεν της συγχωρώ τη διαγωγή της!».
«Όχι, όχι. Σας παρακαλώ θερμά κυρία Δέλτα. Είναι ευαίσθητη γυναίκα και με θεωρεί αίτιο του φόνου του αδελφού της.
Περιποιηθείτε την. Εγώ θα μείνω. Μη με σκέπτεστε. Πηγαίνετε μαζί της και μην την αφήνετε μόνη».
Η Πηνελόπη Δέλτα υπάκουσε και βγήκε έξω και βρήκε τη Ναταλή να κάθεται στα μαρμάρινα σκαλοπάτια.
Την αποχαιρέτησε, την άφησε εκεί μόνη και ξαναγύρισε αμέσως στο σαλόνι.
