Το αυγό του φιδιού και η φοιτητική παραίτηση

Το γεγονός πως κατώτατο όριο συμμετοχής για να πραγματωθεί η Γ.Σ. ορίζονται 250 άτομα υποδεικνύει το πόσο χαμηλά έχει τεθεί ο πήχης και ταυτόχρονα το πόσο αγνοούν οι φοιτητές, στα πλαίσια της συνολικής απαξίωσης του πολιτικού συστήματος και των συλλογικών δραστηριοτήτων, το ύψιστο δικαίωμά τους στην συνδιαμόρφωση απόψεων μέσω του διαλόγου.
Δεν θα ασχοληθώ με τα αίτια αυτής της παρακμής που οφείλονται κυρίως στον πελατειακό χαρακτήρα των φοιτητικών παρατάξεων που το μόνο που αποζητούσαν από τους φοιτητές ήταν η ψήφος τους στις εκλογές, ούτε με τους φοιτητές που την παραχωρούσαν αμαχητί. Θέλω να υπογραμμίσω τα αποτελέσματα που έχει η παραίτηση του φοιτητικού σώματος από τα κοινά.
Είναι πλέον κοινότυπη έκφραση, αλλά όταν ο Μάνος Χατζιδάκις μιλούσε για το αυγό του φιδιού φαντάζομαι δεν είχε στο μυαλό του πως, εν έτει 2012 στο κενό που άφησαν οι φοιτητές με την απουσία τους σε μια Γ.Σ., θα έβρισκε τον τόπο να εκκολαφτεί και να τρίξει το τσόφλι του για πρώτη φορά.
Παρά το γεγονός πως η συνέλευση είχε ως θεματική προβλήματα που αντιμετωπίζει και που θα αντιμετωπίσει ο μέσος φοιτητής στη διάρκεια των σπουδών του, η καταμέτρηση του «σώματος» για την έναρξη της διαδικασίας απαρίθμησε με προσπάθεια 100 άτομα. Σε αυτό το πτώμα λοιπόν του φοιτητικού σώματος που σαπίζει πολλά χρόνια τώρα, τα νεογνά του αυγού έκαναν την εμφάνισή τους. Στοιχισμένοι ένας-ένας σε στρατιωτική παράταξη, φορώντας καπέλα, μαύρα γυαλιά ηλίου και σκούφους, παρουσιάστηκαν γύρω στα 15 άτομα που εισήλθαν στην αίθουσα την ώρα της καταμέτρησης και κάθισαν στο πιο ψηλό σημείο της αίθουσας παρακολουθώντας. Πρόσωπα γνωστά, καθημερινά.
Η συνέλευση δεν πραγματοποιήθηκε λόγω μειωμένης προσέλευσης. Όμως στην σιωπή μιλά μόνο η εικόνα. Και αυτή η εικόνα απαριθμούσε περισσότερες λέξεις από όλες μαζί τις ομιλίες που ήταν προετοιμασμένοι να κάνουνε οι μεγαλοπαράγοντες των φοιτητικών παρατάξεων, φτηνοί ρήτορες ενός φοιτητικού κινήματος που ζει μόνο στην ανάμνηση του παρελθόντος του. Το 1973 οι φοιτητές αποκάλυπταν τον φασισμό, το 2012 τον συγκαλύπτου και τον προωθούν δίνοντάς του λόγο ύπαρξης μέσω της απουσία τους.
Την επόμενη φορά συνάδερφοι φοιτητές και συμπολίτες, αυτοί θα είναι πάλι εκεί. Το ζήτημα είναι εάν οι 15, διότι τόσοι θα παραμείνουν, θα αποτελούν το 15% των 100 παρευρισκομένων φοιτητών ή το 1,5% των 1.000 και παραπάνω που έχουν απεμπολέσει το δικαίωμά τους στο συναθροίζεσαι χωρίς να τους το έχει αφαιρέσει κανένας. Είναι η ώρα που πρέπει να κοιταχθούμε στον καθρέπτη και να αναλογιστούμε πως, όπως λέει και πάλι ο Μεγάλος Ερωτικός του ελληνικού τραγουδιού, όποιος συνηθίζει το τέρας αρχίζει να του μοιάζει…
Με προβληματισμό και σκέψη….