Μεγαλώνει η κρίση αξιοπιστίας του συστήματος εξουσίας
Η δημόσια συζήτηση αναπτύσσεται κυρίως γύρω από το τι θα γίνει ή δεν θα γίνει σε διεθνοπολιτικό επίπεδο ύστερα από την επισημοποίηση της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ.
Κατά την άποψή μου η Ελλάδα υπέστη μία μεγάλη εθνική ήττα, με υπογραφή Τσίπρα. Τα Σκόπια θα αναβαθμίσουν την διεθνοπολιτική τους θέση και το πιθανότερο είναι ότι θα αξιοποιήσουν αυτή την αναβάθμιση για την προβολή του «μακεδονισμού»-αλυτρωτισμού τους. Όλα όμως θα κριθούν σε βάθος χρόνου και ανάλογα με τις δυνατότητες της Ελλάδας και του συσχετισμού δυνάμεων που θα διαμορφωθεί.
Το άμεσο κόστος
Υπάρχει όμως ένα σημαντικό άμεσο κόστος σε ό,τι αφορά το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα.
Πρώτον, η κυβέρνηση προχωράει σε μία πολιτική που βλάπτει τα καλώς εννοούμενα εθνικά συμφέροντα παρά την αντίρρηση του 65% έως 70% του ελληνικού λαού.
Δεύτερον, για να βγει από τη δύσκολη πολιτική θέση η κυβέρνηση Τσίπρα χρησιμοποιεί όλα τα αντιδημοκρατικά μέσα. Από το πάρε-δώσε στο σουπερμάρκετ διαθέσιμων βουλευτών που έχει δημιουργηθεί λόγω της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος μέχρι τη διάλυση του μεγάλου συλλαλητηρίου με τη ρίψη χημικών εναντίον των διαδηλωτών, πολλοί από τους οποίους είχαν κατέβει στην πλατεία Συντάγματος με την οικογένειά τους.
Τρίτον, δημιουργείται ένας νέος διχασμός σε συνθήκες μεγάλης πολιτικής έντασης. Δύο στους τρεις Έλληνες λένε δυναμικά «όχι» στις κυβερνητικές επιλογές και χαρακτηρίζονται από το Μαξίμου ακροδεξιοί και φασίστες ενώ ένας στους τρεις εγκρίνει την πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα.
Τέταρτον, η αυτοπεποίθηση και ο αυτοσεβασμός των Ελλήνων δέχονται ένα ακόμη πλήγμα ύστερα από μία δεκαετία οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Δεν είμαστε μόνο μία υπερχρεωμένη χώρα – το χρέος της οποίας έφθασε στο ρεκόρ του 182% του ΑΕΠ το 2018 – και την πλησίασαν ή την ξεπέρασαν σε επίπεδο ανάπτυξης οι πρώην Ανατολικές χώρες. Γινόμαστε, με υπογραφή Τσίπρα, χώρα η οποία υποκλίνεται μέχρι και στα Σκόπια προκειμένου να προωθηθεί η στρατηγική του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στα δυτικά Βαλκάνια.
Πέμπτον, ενισχύονται οι αμφιβολίες των πολιτών στη Βόρεια Ελλάδα για τις προθέσεις και την αποτελεσματικότητα του λεγόμενου «κράτους των Αθηνών».
Πολιτική σκοπιμότητα
Οι χειρισμοί του κ. Τσίπρα και των συνεργατών του έναντι των Σκοπίων χαρακτηρίζονται από πολιτική σκοπιμότητα.
Αρχικός στόχος της κυβέρνησης ήταν η επανάληψη της κρίσης του 1992-93 στη ΝΔ για να ψαλιδιστεί το δημοσκοπικό της προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Μητσοτάκης πήρε το μήνυμα του ελληνικού λαού και ματαίωσε την κυβερνητική προσπάθεια για επανάληψη του 1992-93. Η ΝΔ βγαίνει ενισχυμένη από τη δοκιμασία και είναι πολύ πιθανό η διάλυση – μέσω «μακεδονικού» – κομμάτων όπως οι ΑΝΕΛ και το Ποτάμι να ενισχύσουν τη δυναμική της αυτοδυναμίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πέτυχε τον στόχο του σε βάρος της ΝΔ, φαίνεται όμως να σταθεροποιείται και να ενισχύεται δημοσκοπικά από την αποσύνθεση του χώρου του ΚΙΝΑΛ (Κίνημα Αλλαγής). Η συρρίκνωση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς προστατεύει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη διαρροή πολλών ψηφοφόρων που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, τον είχαν προτιμήσει το 2015, είναι σήμερα δυσαρεστημένοι και θα μπορούσαν να προτιμήσουν το ΚΙΝΑΛ αν αυτό εμφάνιζε κάποια δυναμική.
Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα άλλοι θα προτιμήσουν να πάνε σπίτι τους, κάποιοι θα πάνε απευθείας από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ ενώ αρκετοί θα εγκλωβιστούν στην επιλογή του 2015.
Με τη φθορά και την εξαφάνιση μικρότερων κομμάτων πηγαίνουμε προς ένα νέο δικομματισμό με τη ΝΔ να έχει το πλεονέκτημα αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ να σταθεροποιεί τη θέση του στο πολιτικό σύστημα.
Τελικά επικράτησε η διαχείριση ενός εθνικού θέματος με καθαρά κομματικά, πολιτικά κριτήρια και σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Είναι κι αυτό ένα εξαιρετικά αρνητικό μήνυμα για την ποιότητα του συστήματος εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
