«Το ημερολόγιο ενός τρελού» στο Στρατιωτικό Μουσείο

Για την παράσταση ο Βασίλης Μαυρομάτης αναφέρει: «Γράφτηκε από τον Γκόγκολ το 1835 όταν αυτός ήταν 26 ετών! Η πρώτη του μορφή ήταν διήγημα. Οι Ροζέ Κοτζιό και Συλβί Λυνώ το διασκεύασαν για το θέατρο. Πρωτοπαίχτηκε στο Παρίσι τον Νοέμβριο του  1962 και στην Αθήνα την επόμενη χρονιά, Οκτώβριο του 1963, το ανέβασε ο Μεγάλος μας  Δημήτρης Χόρν, στο θέατρο «Κεντρικό». Τότε ήταν που έκανα την πρώτη μου επαφή με τον Γκόγκολ…
Ξαναδιαβάζοντάς το, ύστερα από τόσα πολλά χρόνια, ανακάλυψα πράγματα που τότε, ομολογώ, πως μου είχαν ξεφύγει. Και τώρα όμως, στο ξεκίνημα της ανάγνωσης, άρχισε να μου μοιάζει με σάτιρα! Μια σάτιρα όπου ο συγγραφέας  δεν αγαπάει τον ήρωά του!.. Τον χλευάζει. Όσο προχωρούσε η ανάγνωση άρχισαν να με κυριεύουν ένα πλήθος διαφορετικών συναισθημάτων και συμπερασμάτων.
Αυτός ο ήρωας του Γκόγκολ δεν είναι απλώς ένας τύπος σκέφθηκα, είναι ένας ολόκληρος κόσμος που έρχεται σε σύγκρουση με έναν άλλο κόσμο. Μια σύγκρουση τραγική που το αποτέλεσμά της για τον ήρωά μας δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την τρέλα ή το θάνατο! Ο Γκόγκολ επέλεξε την τρέλα!! Ίσως γιατί «η τρέλα είναι ο χειρότερος θάνατος»…. Στο έργο υπάρχει ένα μόνο ορατό πρόσωπο που πάσχει από τα αόρατα. Αυτά που τον ταπεινώνουν, τον εξευτελίζουν, τον περιφρονούν. Μέσα σ’ αυτά τα αόρατα πρόσωπα ανήκει και το άπιαστο όνειρο του υπαλληλάκου Ποπρίτσκιν… Η κόρη του δυνάστη του και διευθυντή του. Νομίζω όμως πως το έργο και η παράσταση είναι αρμοδιότερα από μένα.
Σίγουρα ο Γκόγκολ τα έχει καταφέρει. Για την παράσταση θα μιλήσετε εσείς».