Για την αντιγραφή: ΗΛΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΑΚΗΣ
2ο ΜΕΡΟΣ
8 Δεκεμβρίου 2015
Καλημέρα σε όλους. Μια θαυμάσια μέρα, έβγαλε ένα αεράκι το πρωί 2-3 μποφόρ αλλά γρήγορα ηρέμησε. Η θάλασσα είναι λάδι. Λίγο κρύο πάντως, το κάνει.
Μια χθεσινή εκκρεμότητα: Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι το πρόβλημα της επικοινωνίας με τους πρόσφυγες. Άλλη γλώσσα, άλλες συνήθειες. Σαν να έχεις ένα μικρό παιδάκι που δεν μπορεί να σου πει τι έχει. Η αναισθησιολόγος που έχουμε μαζί μας και ενδιαφέρεται να κάνει (ας πούμε) καριέρα με τις ΜΚΟ, κάνει φροντιστήριο αραβικών. Έτσι λοιπόν μας έδωσε κάποιο κείμενο από ένα βιβλίο στο οποίο περιγράφεται η επίσκεψη ενός ασθενούς στον ιατρό με πόνο στην κοιλιά. Εκτός από τις φράσεις που μας έμαθε, μας μετέφρασε κάποιες εικόνες με λεζάντες στα Αραβικά, που ίσως θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε. Φυσικά θα πρέπει και ο άλλος να ξέρει να διαβάζει, αλλά είναι μια αξιόλογη προσπάθεια, από το τίποτα, που ίσως φανεί χρήσιμη.
Σηκωθήκαμε το πρωί και πήγαμε στις 8.30 στην καθημερινή συνάντηση της WAHA όπου μαζεύονται όλοι και αφού καταρτίσουν το πρόγραμμα της ημέρας τους, βγάζουν τις βάρδιες. Μας καλωσόρισαν αφού μας είχαν προσκαλέσει. Είναι πολύ οργανωμένοι. Έχουν νοικιάσει ένα ολόκληρο σύμπλεγμα από 7-8 διώροφες μεζονέτες για να μένουν. Έχουν οργανώσει τέσσερις βάσεις, μεταξύ των οποίων και το ιατρείο που είμαστε και εμείς. Το πρωί θα είμαστε μόνο εμείς γιατί το δικό τους προσωπικό αρρώστησε με «κοιλιακά» από ένα μοσχαράκι κοκκινιστό που φάγανε. Ο υπεύθυνος φεύγει σε 2 ημέρες και είχε πολλή δουλειά, να κάνει αναφορά για κάθε ευρώ που ξόδεψε!. Ήταν αυτός που μου είχε αναφέρει ότι είχαν άδεια από το υπουργείο Υγείας να χρησιμοποιούν τις δομές πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Ζήτησα λοιπόν να μου δείξουν την άδεια αυτή. Τελικά είναι μια άδεια από τον ΔΥΠΕΑΡΧΗ της 2ης ΔΥΠΕ να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα με κινητές ιατρικές ομάδες. Πουθενά για πρωτοβάθμια, για ιατρεία κ.λπ. Αυτοί λοιπόν το παράφρασαν και εγκαταστάθηκαν στο αγροτικό ιατρείο Συκαμιάς, κρέμασαν τα πανό τους (κρέμασαν πολλά, όχι μόνο ένα) και στενοχωρήθηκαν σε μια φάση που ξεκρεμάστηκε ένα πανό από κάποιους. Η αλήθεια είναι ότι έδωσαν και υλικό για τον εξοπλισμό και βγάζουν βάρδιες καλύπτοντας το ιατρείο για 12 περίπου ώρες και κρατάνε και το τηλέφωνο επειγόντων. Κάποιοι Έλληνες ιατροί με εμπειρία σε μονάδες αυξημένης φροντίδας βοήθησαν στην καλύτερη οργάνωση του ιατρείου, αλλά δυστυχώς ακόμα δεν έχουν κατορθώσει να εξασφαλίσουν συνεχή παρουσία Ελλήνων ιατρών. Όποτε η WAHA παραμένει. Εντύπωση πάντως προκαλεί το γεγονός ότι ούτε ο τοπικός ιατρικός σύλλογος δεν έχει κατορθώσει να στελεχώσει το ιατρείο με προσωπικό. Το μέτωπο Μολύβου-Συκαμιάς και η ακτή έξω από τη Μυτιλήνη είναι τα δυο σημεία στα οποία βγαίνουν. Κάτι βρε παιδί μου να κάνουν. Αν δεν κοιτάξουν αυτοί τον τόπο τους ποιος θα τον κοιτάξει; Α! Ξέχασα θα το κάνουν οι ΜΚΟ και οι ανεξάρτητοι, αλληλέγγυοι, εθελοντές από όλα τα μέρη του κόσμου. Μήπως τελικά με τις ΜΚΟ βολεύονται όλοι; Όπως είπε και ένας από μας: Μήπως υπάρχει κάποια άτυπη συμφωνία ελάτε, μπείτε κάντε ό,τι θέλετε υποκαταστήστε με ως κράτος, προσφέρετε αυτά που εγώ δεν μπορώ ή δεν θέλω και εσείς πάρτε τις χρηματοδοτήσεις που θέλετε; Ακόμα δεν έχω κατορθώσει να ερμηνεύσω το γεγονός της παντελούς ελληνικής απουσίας και δεν θέλω να κάνω ανάλαφρες κρίσεις. Αλλά παρακάτω θα διαβάσετε και άλλα ανάλογα, που οδηγούν στο συμπέρασμα αυτό.
Φύγαμε από εκεί μετά το τέλος της συνάντησης και πήγαμε στο Μόλυβο, όπου μια φορά την εβδομάδα, κάθε Τρίτη, γίνεται η συνάντηση όλων των οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στο νησί με συντονιστή της συνάντησης κάποιον από την αρμοστεία του ΟΗΕ. Έλληνας, κρατικός εκπρόσωπος, δεν υπάρχει στην ομάδα συντονισμού.
Πριν φτάσουμε, ένα σκάφος με 25 πρόσφυγες με τα σωσίβιά τους, έμπαινε στο λιμάνι. Όλα ήσυχα. Βγήκαν, πέταξαν τα σωσίβια στην προβλήτα και ακολούθησαν τη διαδικασία. Ούτε φασαρία ούτε τίποτα, οι ντόπιοι στις δουλειές τους, το κράτος πουθενά, οι ΜΚΟ στην υποδοχή. Όλοι τα έχουν συνηθίσει.
Η συνάντηση της αρμοστείας γίνεται στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου του δημαρχείου, αλλά χωρίς τον δήμαρχο. Κανένας Έλληνας από κάποιο κρατικό φορέα. Τι λύπη!
Συστηθήκαμε λοιπόν όλοι και άρχισαν να λένε ποια είναι τα σχέδιά τους για την ερχόμενη εβδομάδα, τι δύναμη προσωπικού έχουν, τι δυνατότητες έχουν, που μπορούν να βοηθήσουν κ.λπ. Ο συντονιστής της αρμοστείας προσπαθούσε να καταγράψει αυτά που άκουγε, να μαζέψει πληροφορίες και να προτείνει να μοιραστούν αυτές οι πληροφορίες σε όλους τους ενδιαφερόμενους, για να μην υπάρχουν επικαλύψεις. Δεν είχε καμία δυνατότητα να επιβάλλει κάτι. Στη συνάντηση μπορεί να παρίσταται οποίος θέλει, αν θέλει, χωρίς καμία υποχρέωση. Ο καθένας την ατζέντα του και κοιτούσε πως θα μπορούσε να συνεργαστεί με κάποιον σε κάτι που δεν είχε, ώστε να λειτουργήσουν συμπληρωματικά, ή να πάρει πληροφορίες, που θα ήταν χρήσιμες για τη ΜΚΟ του.
Υπήρχαν και ο ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, μια άλλη ελληνική εθελοντική οργάνωση, της οποίας δεν συγκράτησα το όνομα, μια οργάνωση τοπική ναυαγοσωστών και εμείς, οι αδέσποτοι από την Κρήτη. Αυτά από ελληνικής πλευράς και έτερον ουδέν. Λες και μετείχαμε σε μια συνάντηση για μια επιχείρηση που θα μπορούσε να εξελίσσεται σε οποιοδήποτε σημείο του Πλανήτη.
Το περίεργο είναι ότι η Αρμοστεία επιδιώκει να συνεργαστεί με κρατικούς φορείς, αλλά μάλλον μέχρι τώρα είτε δυσκολευόταν είτε δεν τους είχαν υποχρεώσει οι «ανώτεροι από την Αθήνα» να έλθουν σε επαφή μαζί τους.
Μετά από κάποιες καταγγελίες, οι ΜΚΟ άρχισαν να καταγράφουν όλους τους ιατρούς τους και τις δυνατότητές τους, σε συνεργασία με τον ιατρικό σύλλογο. Την Πέμπτη θα γίνει μια συνάντηση υπό την προεδρία του ιατρικού συλλόγου στη Μυτιλήνη. Θα πάμε και θα δούμε τις ελληνικές πρωτοβουλίες. Κάλιο αργά παρά ποτέ.
Ακούσαμε με ενδιαφέρον ότι τα σκάφη των ΜΚΟ που σας ανέφερα επιχειρούν από το λιμάνι του Μολύβου, δεν έχουν άδεια από το Λιμενικό, ούτε καμία εξουσιοδότηση. Ακόμα προσπαθεί η αρμοστεία να βρει ένα τρόπο συνεργασίας με το Λιμενικό. Στη Μυτιλήνη το Λιμενικό γύρισε πίσω στο λιμάνι όλα τα φουσκωτά (rescue boats) των ΜΚΟ και τους είπε «δεν θα βγείτε μέχρι να σας καλέσω εγώ». Αν κάποιοι με φουσκωτό μαζέψουν ναυαγούς χωρίς να το ξέρει το Λιμενικό, μπορεί να θεωρηθούν διακινητές! Στα βόρεια, όπου τα πράγματα είναι δύσκολα και οι ροές μεταναστών μεγάλες, τα πορτοκαλί σκάφη της MSF/Greenpeace βγαίνουν έξω χωρίς άδεια, αλλά με τη σιωπηλή ανοχή του λιμενικού! Η WAHA που έχει σκάφη δεν τα δήλωσε καν μέχρι να βγει κάποια άδεια. Το περίεργο είναι ότι η WAHA έχει άδεια από τον Δυπεάρχη της 2ης ΔΥΠΕ Πειραιά και Αιγαίου να επιχειρεί, όποτε είναι δυνατόν με rescue boats βοηθώντας στις ναυαγοσωστικές επιχειρήσεις. Αλλά το Λιμενικό δεν την αναγνωρίζει. Μύλος δηλαδή! Οι Έλληνες ναυαγοσώστες βγαίνουν και αυτοί, άλλα επειδή είναι ντόπιοι γνωρίζονται με τους λιμενικούς και το πρόβλημα για αυτούς είναι λυμένο. The Greek way…
Το βόρειο παραλιακό μέτωπο έχει χωριστεί σε τέσσερις τομείς και για τον καθένα λειτουργεί ένας τηλεφωνικός αριθμός έκτακτης ανάγκης, της Αρμοστείας, για την κινητοποίηση των υπολοίπων ΜΚΟ. Κάτι είναι και αυτό. Παρόλο που δεν το λειτουργεί και δεν εμπλέκεται η Ελληνική Αρχή.
Υπάρχουν ΜΚΟ στο νησί, που θα μείνουν μέχρι το καλοκαίρι 2016! Έχουν τέντες, γεννήτριες, ντους, νερό, ακούσαμε κάτι για μια γεώτρηση κ.λπ. Το «πρόβλημα» που δημιουργήθηκε τις τελευταίες ημέρες είναι ότι οι βάρκες άρχισαν να βγαίνουν νότια της Μυτιλήνης, αντί του βορινού τμήματος του νησιού που έβγαιναν μέχρι τώρα. Έτσι οι ΜΚΟ προσπαθούν να οργανωθούν και στέλνουν ομάδες για νυχτερινές βάρδιες νότια κάθε βράδυ αλλά δεν μπορούν και να εγκαταλείψουν και τις βάσεις τους βόρεια. Έχουν κάνει συμφωνίες οικονομικές, έχουν νοικιάσει καταλύματα και είναι δύσκολη η μετεγκατάσταση. Εκτιμούν όμως ότι αυτή η κατάσταση είναι προσωρινή και μπορεί να αλλάξει από μέρα σε μέρα!
Οι ΜΚΟ, έχουν ένα σύνθετο τρόπο λειτουργίας και η καθαυτού διάσωση αποτελεί μέρος μόνο από όσα κάνουν. Για μας που ήρθαμε για μια εβδομάδα είναι σπαστικό, όμως για τις οργανώσεις η όλη φάση είναι χρήσιμη. Από ό,τι έχουμε καταλάβει ένα 20% της δραστηριότητάς τους είναι το διασωστικό κομμάτι και το υπόλοιπο είναι η αναγκαστική παρουσία στο νησί και η δημοσιότητα που πετυχαίνουν για να πάρουν τις αναγκαίες χρηματοδοτήσεις από τη χώρα τους, τους δωρητές και τους χορηγούς τους. Οι εθελοντές τους εναλλάσσονται. Έρχονται και φεύγουν ανά μία, δύο ή τρεις εβδομάδες αλλά οι οργανώσεις δεν σκοπεύουν να αποσυρθούν.
Μια οργάνωση που λέγεται Lighthouse έχει αναλάβει να επιτηρεί μια δύσβατη περιοχή σε ένα φάρο σε ακρωτήρι στο βορειανατολικό άκρο της Μυτιλήνης. Οι ακτές απόκρημνες, χρειάζεσαι πάνω από δύο ώρες να ανέβεις στο δρόμο. Οι συνθήκες είναι άγριες και θα γίνουν περισσότερο όσο προχωράει ο χειμώνας. Έχουν λοιπόν ομάδες που πηγαίνουν και διανυκτερεύουν 24ωρο στο ύπαιθρο με σκηνές, παρά τις άσχημες συνθήκες! Είναι εκπαιδευμένοι για άγριες καιρικές συνθήκες είναι Σουηδοί, Νορβηγοί κ.λπ!
Αυτό που καταλάβαμε επίσης, και το παραδέχονται και οι ίδιες οι ΜΚΟ, είναι ότι υπάρχει υπερεπάρκεια προσωπικού, ιατρικού και παραϊατρικού αλλά τις τελευταίες εβδομάδες, όχι πρόσφυγες! Όπως λένε και οι ίδιοι η «refugee crisis» (προσφυγική κρίση) μετατράπηκε σε «volunteer crisis» (εθελοντική κρίση)! Τρομερό ε;
Η άποψή μας είναι ότι το ελληνικό κράτος χάνει μια θαυμάσια ευκαιρία να εκπαιδεύσει κόσμο Ιατρικό και παραϊατρικό, πολιτικό και στρατιωτικό κ.λπ. σε συνθήκες «πολέμου» και έκτακτων καταστάσεων! Αναρωτιέμαι τι θα γίνει αν πραγματικά χρειαστεί να δραστηριοποιηθούν οι μονάδες του στρατού ή δεν ξέρω εγώ ποιου μηχανισμού, για ένα σεισμό ή για μια φυσική καταστροφή, για παράδειγμα. Αφήστε το τι θα συμβεί αν προκύψει καμία πολεμική σύγκρουση!
Η ώρα είναι 14.00, μεσημέρι και δεν έχουμε δει τίποτα.
Στη Συκαμιά γίνεται περατζάδα από διάφορους που λιάζονται (και εμείς φυσικά!). Φουσκωτά μπαίνουν και βγαίνουν στο λιμάνι και περιμένουν όλοι. Κάτι σαν τους πυροσβέστες, όταν δεν έχει φωτιά… ή σαν μια ήσυχη ανιαρή ημέρα εφημερίας στο νοσοκομείο…
Ένα φουσκωτό μιας οργάνωσης που λέγεται Seawatch, εξοπλισμένο με ραντάρ SIMRAD, χαμηλής ακτινοβολίας, μηχανή 260 Άλογα ντίζελ έσω έξω και πλήρωμα 8 ατόμων, άραξε στο λιμανάκι. Πήραν το σκάφος (που είναι παλιό σκάφος της αστυνομίας της Χώρας τους), ειδικά για αυτή την αποστολή. Επιχειρεί πρώτη φορά στη Μυτιλήνη. Έχουν αγοράσει και ένα μεγάλο ψαράδικο αλά Greenpeace και το φουσκωτό θα είναι η υπηρέτρια του ψαράδικου! Οργάνωση, όχι αστεία, δηλαδή. Που είσαι Κράτος να τους δεις.
Ο Ε. διαβάζει το βιβλίο του και εγώ γράφω το ημερολόγιο. Οι άλλοι πήγαν Μυτιλήνη και άλλαξαν το βαν με 2 μικρότερα αμάξια. Όμως είναι τόσο μικρά που μπορεί να μη χωράμε όλοι, ούτε φυσικά οι αποσκευές μας ! Χα χα χα θα ‘χει πλάκα… Στο γυρισμό θα περάσουν από τη Μόρια και το Καρατεπέ, σημεία στα οποία βγαίνουν οι μετανάστες, να δούνε τι γίνεται.
Τσιμπήσαμε το μεσημέρι. Δεν πάτησε κουνούπι στο ιατρείο αλλά ούτε βγήκε κανείς στη βόρεια παραλία. Λόγω της ησυχίας πήγαμε για τσαγάκι σε ένα καφέ και κάποια στιγμή έρχεται η υπόλοιπη αποστολή μας. Στη Μυτιλήνη, αναφέρουν και αυτοί, ησυχία, ούτε πρόσφυγες, ούτε τίποτα. Πήγαν σε ένα υπαίθριο «κάμπινγκ» με σκηνές, όπου πρόσφυγες ενήλικες και παιδιά, είχαν εγκατασταθεί περιμένοντας, ποιος ξέρει τι. Δέχθηκαν και φωτογραφήθηκαν, χαμογελαστοί πάντως. Κάποιοι ψάχνανε μέσα σε χαρτοκιβώτια, άλλοι λιάζονταν.
Δυο από εμάς πήγαν μια βόλτα στο νότο και οι άλλοι δυο προσπάθησαν να πάνε στο Καρατεπε και τη Μόρια. Μας περιέγραψαν λοιπόν ότι στο Καρατεπέ είχε απόλυτη ησυχία, είδαν και μίλησαν με κάποιους από κάποια ΜΚΟ που τους ζήτησαν ταυτότητες γιατί δεν θέλουν φωτογράφους και δημοσιογράφους, ήθελαν να βεβαιωθούν πως είχαν να κάνουν με γιατρούς.
Στη Μόρια όμως, πρόβλημα. Και τι πρόβλημα. Αδιευκρίνιστο. Η πόρτα του Camp ανοικτή όμως ένας συρμάτινος φράκτης ψηλός, διπλός, το περίβαλε ολόκληρο και δημιουργούσε ένα αίσθημα «φόβου και κινδύνου» χωρίς όμως να φαίνεται κάποιος κίνδυνος. Φαίνονταν σαν να ήταν η είσοδος μιας φυλακής. Ή μήπως ήταν; Τέλος πάντων δεν μπήκαν.
Γυρίσαμε όλοι στο Μόλυβο να φάμε (την ψιλόπατήσαμε στο φαΐ, άσχημο και ακριβό) και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Είδαμε λίγο ποδόσφαιρο αλλά όλοι ήταν κουρασμένοι και αποσυρθήκαμε στα δωμάτια μας. Μια άδεια ημέρα…
9 Δεκεμβρίου 2015
Ας θυμηθούμε την ιστορία που ακούσαμε για τον φάρο στο ακρωτήριο και τη ΜΚΟ Lighthouse. Είχε πάρει λοιπόν στο πρωινό στο ξενοδοχείο το αυτί μου για κάποιους τύπους που πηγαίνουν στο φάρο για δουλειά. Τι δουλειά; Ρίξτε μια μάτια στο Facebook Lighthouse refugee relief for Lesvos και θα καταλάβετε. Εκατοντάδες βάρκες βουλιαγμένες στην παραλία με εκατοντάδες σωσίβια. Η περιοχή εξαιρετικά δύσβατη. Η οργάνωση εκτός από το να περιθάλπει και να σώζει κυριολεκτικά ανθρώπους στο μισό μέτρο νερό κάνει και ένα παράλληλο πρότζεκτ, για να καθαρίσουν την παραλία. Εκεί αποφασίσαμε να πάμε και τρεις από εμάς, να δούμε και να βοηθήσουμε αν μπορούμε, αφού ασθενείς για περίθαλψη δεν υπήρχαν, ούτε μετανάστες, ούτε Έλληνες.
Εκτός από την οργάνωση αυτή, πηγαίνουν για βοήθεια και κάτι άλλοι τύποι που όταν τους ρώτησα «τι είστε», μου είπαν «τίποτα, ανεξάρτητοι αναρχικοί» από την Ελβετία. Τρελάθηκα! Μα αυτοί δεν είναι οι μπαχαλάκηδες, αναρωτήθηκα. Χα χα χα ποσό λάθος κάνουμε για κάποια πράγματα. Και στο Ηράκλειο αυτοί που ΠΡΩΤΟΙ προσέφεραν το χώρο για να συγκεντρωθούν τα εφόδια για τους πρόσφυγες ήταν ο Ευαγγελισμός, άλλοι αναρχικοί, αλλά ντόπιοι αυτοί. Ο οδηγός τους ήταν ο Γιώργος ένας Ελληνοελβετός που μας έδειξε το δρόμο και μας είπε πως να πάμε. Αφού τελειώσαμε το πρωινό, ξεκινήσαμε για το φάρο.
Ο δρόμος για το φάρο, περνά μέσα από ένα χωριό που λέγεται Κλειώ. Πριν το χωριό πινακίδες της MSF με φωτογραφία λεωφορείου και λεζάντα στα αραβικά «Προς στάση λεωφορείου». Φοβερό!
Μέσα στην Κλειώ είδαμε και ψιλικατζίδικο με πινακίδα LED που έτρεχαν διάφορες λέξεις στα ελληνικά, αγγλικά και αραβικά παρακαλώ. Εδώ τα καλά πράγματα! Αυτό αν το σκεφτεί κανείς αθώα, σημαίνει άμεση προσαρμογή, του συγκεκριμένου ψιλικατζή. Αλλά, μας έκανε μάλλον κακή εντύπωση.
Για το φάρο, πήγαμε τρία άτομα. Το αμάξι δεινοπάθησε στον καρόδρομο και τελικά το αφήσαμε καμία 500αριά μέτρα μακριά. Κατεβήκαμε και τι να δούμε: Διάφοροι τύποι με μαχαίρια (σουγιάδες θα τους έλεγα αλλά και κάποια ναυτικά μαχαίρια σαν αυτό που έχω στη βάρκα μου), να κόβουν τις βάρκες σε κομμάτια που μπορούσαν να μεταφερθούν. Οι φουσκωτές βάρκες μισοβουλιαγμένες στους 30 πόντους νερό, αλλά γεμάτες νερό. Ήταν αδύνατον να τις τραβήξεις ή να τις μεταφέρεις αν δεν τις έκοβες κομμάτια. Είχαν δε και τον καθρέπτη, το σημείο που στηρίζεται η μηχανή, που τις έκανε ακόμη πιο βαριές. Μετά το κόψιμο, τα κομμάτια μεταφερόταν στη ρίζα του λόφου, κάποιοι έδεναν τα κομμάτια σε σχοινί και μια άλλη ομάδα τα τραβούσε από τη κορυφή του λόφου για να τα ανεβάσει. Ακούγεται εύκολο; Δεν είναι, καθόλου μάλιστα. Βοηθήσαμε περίπου 4 ώρες και κυριολεκτικά, μετά δεν μπορούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας. Φύγαμε κατά τις 14.00, οι υπόλοιποι «εργαζόμενοι», θα έφευγαν στις 15.00. Τεράστια ζημιά στο περιβάλλον, αισθητική αλλά και περιβαλλοντική. Διότι αυτές που κόβονται και μεταφέρονται, αποτελούν μικρό μόνο μέρος από τα χιλιάδες «ναυάγια» που είναι διάσπαρτα σε όλες τις ακτές του νησιού. Έπρεπε όλοι οι Μυτιληνιοί να είναι στις παραλίες και να τις καθαρίζουν αν θέλουν να ξαναγυρίσουν οι τουρίστες. Αν δεν το κάνουν αυτοί, ποιος θα το κάνει; Το κράτος; Χα, χα, χα να προκηρυχθεί διαγωνισμός, να δούμε ποιος θα τον πάρει, να γίνουν ενστάσεις, να ακυρωθεί, να ξανά προκηρυχθεί και μετά να τον πάρει κανένα λαμόγιο και μετά δεν θα φτάνουν τα λεφτά και φέξε μου και γλίστρησα! Αν κάποιος έβλεπε ένα σκισμένο σωσίβιο στην αυλή του σπιτιού του, θα το πετούσε αμέσως στα σκουπίδια γιατί βρομίζει. Έτσι πρέπει να σκεφτούν και για τις παραλίες τους.
Την ώρα που ξεκουραζόμουν για λίγο, στη διάρκεια της βοήθειας στο καθάρισμα της παραλίας του φάρου, είδα στην κορυφή του λόφου ένα μικροκαμωμένο ξανθό κοριτσάκι που κρατούσε κάτι χαρτιά και έγραφε. Απόρησα για το τι έκανε αλλά δεν πλησίασα να τη ρωτήσω. Μετά κατέβηκα στην παραλία και άρχισα να δουλεύω δίπλα δίπλα με ένα τύπο που φορούσε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Γνωριστήκαμε φυσικά. Ήταν Αμερικανός από το Σικάγο που είχε έλθει να βοηθήσει. Είχε ξανάρθει στην Ελλάδα για να βοηθήσει μετανάστες σε διάφορα νησιά, τέσσερις φορές. Το κοριτσάκι επάνω ήταν κόρη του και ήλθε μαζί του γιατί ο πατέρας της θεώρησε ότι η όλη φάση θα της μάθει πολύ περισσότερα για τη ζωή από τις δέκα μέρες που θα έχανε τα μαθήματα της στο σχολείο. Θα τη βοηθούσε να καταλάβει και να αποφασίσει τι θα ήθελε να κάνει στη ζωή της. Το κοριτσάκι είχε εξετάσεις την επόμενη βδομάδα και διάβαζε για να προετοιμαστεί. ΘΕΑ! Έμεινα με ανοικτό το στόμα. Άλλος κόσμος. Ο τύπος λοιπόν ήταν 18 χρόνια στη Γερμανία και είχε πολλούς φίλους μετανάστες . Όταν τον ρώτησα τι δουλειά κάνει μου είπε pastor, (Ιερέας)! Ανήκει σε μια ΜΚΟ που κάνει ανθρωπιστικό έργο σε όλο τον κόσμο. Ο καθένας μπορεί να συμμετάσχει με την προϋπόθεση ότι πρέπει να φέρει σε αυτήν τα δικά του λεφτά. Αυτός λοιπόν ιδρύει θρησκευτικές κοινότητες και μαζεύει λεφτά από εράνους τα οποία δίνει στην ΜΚΟ και αυτή του χρηματοδοτεί τις αποστολές που θέλει να πάει. Μου είπε πως όταν γύρισαν στην Αμερική από την προηγούμενη αποστολή τους στο νησί, η κόρη του γυρίζει θυμωμένη και έξαλλη από το σχολείο γιατί οι συμμαθητές της θεωρούν όλους τους μουσουλμάνους τρομοκράτες. Και αυτή να λέει: «μα τι λέτε εγώ είχα φίλους από πολλά μέρη που ήταν μια χαρά άνθρωποι!» Ένα κοριτσάκι της τρίτης γυμνασίου! Respect.
Γυρίσαμε κουρασμένοι, κάναμε μπάνιο, ξεκουραστήκαμε λίγο και μετά βρήκαμε τους άλλους δύο της ομάδας μας και τα είπαμε. Ο Α. που ήταν στο ιατρείο είχε ένα περιστατικό. Και τι περιστατικό!! Έβγαλε μια αγκάθα από ευκάλυπτο από το δάκτυλο κάποιου. Ποιου; Του Ντανιέλ, του υπευθύνου της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ στη Μυτιλήνη. Προσπαθούσε μόνος του να βγάλει το αγκάθι και δεν μπορούσε. Βγάζει λοιπόν ο Α. τις λούπες του που έχει για τις φίστουλες, το εντοπίζει και το βγάζει. Έπαθε πλάκα ο αρμοστής από τον εξοπλισμό που είχαμε μαζί μας. Και ανεβήκαμε πολλούς ορόφους, στα μάτια του. Φάγαμε στο Μόλυβο και καταλήξαμε το βράδυ να δούμε το ματς!…
Συνεχίζεται